🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت211 با نگرانی نگاهم را به دست های مادر دادم. –مامان می تونید تا شب حاشیه دوزیش رو تموم کنید؟ چون فردا باید بره برای قاب گرفتن. مادر دستی به روی گل ها و برگ های برجسته‌ی لابه‌لای شعر کشید. –اگه یه سره بشینم پاش ان شاءالله تموم میشه. میگم تلما بد نیست می خوای بهشون تابلوی شعر بدی؟ کاش یه طرح گل و گلدون می‌دوختی. نادیا جلوتر از من جواب داد. –خیلی هم دلشون بخواد، به این باکلاسی، این دیگه هنر در هنره. بیچاره خواهرم سرکار رفتن رو کلا بی‌خیال شده چند روزه همش در حال کار کردن رو اینه، تو عمرش تابلو به این بزرگی ندوخته اونوقت شما میگید... –نه نادی، منظور مامان این نبود، من می‌فهمم مامان چی میگه، بعد رو به مادر گفتم: –آخه خود امیرزاده قبلا غیر مستقیم گفته بود که از یه همچین چیزی خوشش میاد. نادیا پشت چشمی برایم نازک کرد. –از راه می رسید، بعد می گفت از چه مدل تابلویی خوشش میاد. این خواهرای ما همه شوهر ذلیلنا. با حرف نادیا یاد رستا افتادم. –راستی مامان رستا با ما نمیاد؟ مادر مرواریدی برداشت و روی سوزن انداخت. –نه، شوهرش فردا صبح میره ماموریت، اونم میگه من تنها نمیام. پشت در خانه‌شان که ایستادیم. پدر پرسید: –تلما زنگشون کدومه؟ سوال پدر باعث شد یاد آن روزی بیفتم که با ساره به اینجا آمده بودیم و من حالم بد شد. او هم دقیقا همین سوال را پرسید. افکارم از اول تا آخر آن روز را مرور کرد. هنوز هم از مادر امیرزاده خجالت می‌کشیدم. صدای پدر که دوباره سوالش را تکرار کرد و هم‌ زمان صدای باز شدن در، مرا از افکارم بیرون کشید. امیرزاده خودش در را باز کرد و با روی باز از ما استقبال کرد. "از کجا فهمید ما پشت در هستیم؟" چقدر خوشحال شدم که خودش برای باز کردن در آمده بود. پدر و مادر وارد شدند و در آخر هم من وارد شدم. نگاه امیرزاده آن قدر مهربان بود که دلم را آرام کرد. لب زد: –خوش آمدید خانم. زمزمه کردم. –ممنونم. مادر امیرزاده هم به استقبال مان آمد و شروع به خوش و بش کردن با پدر و مادر کرد. امیرزاده سرش را نزدیک گوشم آورد. –چرا دیر کردید؟ اونقدر از اون بالا، پشت در رو پاییدم چشمام خشک شد. –ببخشید. راستش رفته بودیم تابلو رو بگیریم. آخه داده بودیم قاب کنن. کنجکاو پرسید: –کدوم تابلو؟ ساک هدیه را مقابلش گرفتم. –یادتونه اون روز بهم گفتید اگه بخوام بهتون هدیه بدم باید خودم براتون درستش کنم. این همونه. بفرمایید! قابل شما رو نداره. با تعجب ساک هدیه را گرفت و داخلش را نگاهی انداخت. در آن لحظه مادرش بغلم کرد و ذوق زده قربان صدقه‌ام رفت و در آخر گفت: –من واکسن زدما دخترم، نگران نباش. البته ماسک هم زده بود. وقتی سر برگرداندم امیرزاده را ندیدم. خانه‌ی مادر امیرزاده خیلی بزرگ تر از خانه‌ی ما بود. سه اتاق خواب داشت با یک آشپزخانه‌ی مدرن و زیبا. مادرش خیلی خوش‌سلیقه خانه را چیده بود. مادر امیرزاده آن قدر مهمان نواز و مهربان بود و قربان صدقه‌ی من و امیرزاده می‌رفت که من مدام با خودم فکر می‌کردم چرا هلما با او مشکل داشته؟! خواهر و برادر و همسر برادر امیرزاده هم بودند. از حرف های مادر امیرزاده فهمیدم که برادر و همسر برادر امیرزاده چند سال خارج از کشور بودند و چند سال پیش برای ازدواج به ایران آمدند و ماندگار شدند. از شنیدن این حرف ها آن قدر سوال در ذهنم ایجاد شده بود که فقط می‌خواستم زودتر همه را از امیرزاده بپرسم. لیلافتحی‌پور #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت212 بعد از یک ساعتی که بزرگترها با هم صحبت کردند، مادر امیرزاده از پدرم اجازه گرفت تا ما باز هم برای چندمین بار باهم صحبت کنیم. وقتی وارد اتاق امیرزاده شدم، ماتم برد. وسایل و چیدمان اتاقش با بقیه‌ی خانه هیچ سنخیتی نداشت. یک تختِ ساده کنار پنجره بود با یک کمد که قسمتی از آن کتابخانه بود. جلوی پنجره‌ی اتاقش چند گلدان گل بود. زیر پنجره هم نایلونی که کمی خاک رویش ریخته شده بود. کنار تخت ایستادم و با تعجب به خاک ها و گلدانی که کنارش بود نگاه کردم. امیرزاده تعارف کرد که بنشینم. بعد به خاک گلدان اشاره کرد. –ببخشید اینجا اینجوریه، آخه وقت نشد گلدون آخرین گل رو عوض کنم. –داشتید باغبونی می‌کردید؟ –بله، راستش من هر بار اومدم خونتون شما در مورد علاقتون به گل و گیاه صحبت کردید. منم امروز رفتم این چندتا گل و گلدون رو خریدم تا وقتی اومدید تو اتاقم... آنقدر ذوق زده شدم که وسط حرفش پریدم. –یعنی شما به خاطر من این قدر خودتون رو اذیت کردید؟! لبخند زد. –چه اذیتی؟ تازه امروز فهمیدم واقعا خونه با گل و گیاه خیلی شادابتره. –پس اجازه بدید کمکتون کنم تا گلدون این گل آخریه رو هم عوض کنید. با تعجب پرسید: –واقعا؟! روی زمین کنار نایلون نشستم. –بله. او هم کنار نایلون روبه‌روی من نشست. –باعث افتخاره. نگاهم افتاد به ساک هدیه‌ای که آورده بودم. درست پشت سرش کنار کمدش بود. مسیر نگاهم را .... با لبخند ساک هدیه را برداشت و همان طور که کادوی دور قاب را باز می‌کرد گفت: –راستش نمی‌دونم چرا نتونستم جلوی دیگران بازش کنم، با خودم گفتم شاید یه شعری باشه که... با دیدن شعر روی تابلو حرفش نصفه ماند و خیره به قاب شد. ارام شعر را زمزمه کرد. –در بلا هم می‌چِشَم لذات او مات اویم مات اویم مات او شعر را سه بار زمزمه کرد و بار سوم لحنش تغییر کرد. کمی بغض داشت. نگران نگاهش کردم. دستی بر روی نوشته ها کشید و لب زد. –فوق‌العاده س، این بهترین هدیه‌ای که تا حالا گرفتم. بلند شد. به طرف دیوار رو به رو رفت و ساعت دیواری را برداشت و به جایش قاب را آویزان کرد. یک قدم عقب رفت و برای چند لحظه به قاب زل زد. بعد به طرفم برگشت. –این شعر رو چطور... حرفش را بریدم. –راستش تو این مدتی که با هم حرف زدیم حدس زدم از این شعر عارفانه خوشتون بیاد. دوباره آمد و رو به رویم نشست و به چشم‌هایم زل زد. –تلما خانم شما... شما... واقعا غافلگیرم کردید بعد به تابلو اشاره کرد. –انتخاب این شعر یعنی شما از من خیلی جلوترید. واقعا ممنونم. از خجالت سرم را پایین انداختم و آرام گفتم: خواهش می کنم، کاری نکردم. نفسش را بیرون داد. –می‌دونم که خیلی روش زحمت کشیدید، حالا معلوم شد چرا چند روزه مدام میگید کارم زیاده و نمی‌تونم بیام مغازه، پس کارتون این بود؟ انتظار نداشتم در این حد از هدیه‌اش خوشش بیاید، خوشحال گلدان سفید بزرگی که کنار دستم بود را وسط نایلون گذاشتم. –بیاید شروع کنیم. چشم‌هایش را باز و بسته کرد. –چشم خانم خانوما. با بیلچه‌ ای کوچک کمی خاک داخل گلدان ریخت و گیاه گلدان سیاه پلاستیکی را با یک ضربه از جایش خارج کرد و داخل گلدان سفید گذاشت و به گیاه اشاره کرد. –شما این رو صاف نگه دارید تا من دورش رو با خاک پر کنم. کاری که گفت را انجام دادم. تقریبا آخر کارمان بود که خواهرش با یک سینی که داخلش دو پیش دستی میوه بود امیرزاده را صدا زد. امیرزاده سرش را بلند کرد. –بیا تو مرضیه، در که بازه. مرضیه جلو آمد و با دیدن ما در آن اوضاع همان جا خشکش زد. لیلافتحی‌پور

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت213 امیرزاده خندید. –مرضیه چرا ماتت برده؟ سینی رو بیار بذار رو تخت دیگه. دستت درد نکنه. مرضیه خانم بدون این که از ما چشم بردارد آرام آرام جلو آمد و سینی را روی تخت گذاشت. امیرزاده سطح گلدان را صاف کرد و رو به مرضیه گفت. –دیگه تموم شد. میشه زحمت بردن این نایلون رو تو بکشی؟ بعد چهار طرف نایلون را گرفت و بیلچه و بقیه‌ی چیزها را هم داخلش گذاشت و تحویل خواهرش داد. من هم بلند شدم و ایستادم و نگاهی به سینی که روی تخت بود انداختم و گفتم: –مرضیه خانم چرا زحمت کشیدید؟ صرف شده بود. مرضیه خانم همان طور که نایلون را می‌گرفت با چشم‌های گرد شده به برادرش نگاه کرد. –قراره شما با هم صحبت کنیدا، نه خونه تکونی! امیرزاده لب هایش کش آمد. –اینم یه جور صحبته دیگه. فقط یه کم متفاوته. مرضیه ابرو در هم کشید. –یه کم؟ علی، دختر مردم رو... اجازه ندادم حرفش را تمام کند. –مرضیه خانم من خودم خواستم کمک کنم، علی آقا نگفتن. مرضیه خانم دیگر چیزی نگفت و رفت. امیرزاده همان طور ایستاده بود و با لبخند نگاهم می‌کرد. نگاهی به دست هایم انداختم کمی کثیف شده بود. امیرزاده از بالای کمد یک اسپری آورد. –دستتون رو بیارید تا ضدعفونی کننده بهش بزنم. همان طور که اسپری می زد زمزمه کرد. –فکر کنم خواهر کوچیکه هنگ کرد. احتمالا الان داره با آب و تاب برای بقیه هر چی دیده رو تعریف می کنه. لب هایم کش آمد و نگاهم را به گل‌ها دادم. گیاهی که با هم گلدانش را عوض کرده بودیم هنوز روی زمین بود. امیرزاده خم شد و گلدان را برداشت و با لذت نگاهش کرد. –میگم چون این گلدون رو دوتایی درستش کردیم بیاید یه اسم براش بذاریم. روی تخت نشستم. –گیاه ها خودشون اسم دارن. گلدان را کنار گل های دیگر گذاشت. –می‌دونم. یه اسم دیگه. فکری کردم و گفتم: –آخه چه اسمی؟ چیزی به ذهنم نمی‌رسه. ماژیکی از کمدش درآورد. کنار گلدان ایستاد. –یه اسمی که مربوط به هر دومون باشه، مثلا پرواز چطوره؟ –پرواز؟! چشم‌هایش را باز و بسته کرد. –مگه قرار نیست ما بال پرواز همدیگه باشیم؟ به گلدان نگاه کردم. –شما مطمئنید من بال خوبی می‌تونم براتون باشم؟ لبخند زد. –شما چی؟ در مورد من... حرفش را بریدم. –شما اگه بال هم نباشین من به همین راه رفتن روی زمین با شما هم راضی ام. ابروهایش را به هم نزدیک کرد. –هیچ وقت راضی نباشید. دیدید شاگردایی که به گرفتن نمره ی ده راضی هستن؟ اونا هیچ وقت پیشرفت نمی کنن. گاهی هم درسشون رو نیمه رها می کنن. بعد شروع کرد با ماژیک روی گلدان کلمه‌ی پرواز را نوشت. همان طور که نگاهش می‌کردم گفتم: –آقای امیرزاده. به طرفم برگشت. –جانم. نگاهم را زیر انداختم تا ذوق کردن قلبم را متوجه نشود. –به نظرم شما خیلی چیزا باید به من یاد بدید و این وقت زیادی می‌بره. در ماژیک را بست و طرف دیگر تخت نشست و به آرامی گفت: –شما بگو تموم عمرم، اگه چیزی بلد باشم معلومه که بهتون یاد میدم. –فکر می‌کنید شاگرد خوبی براتون باشم؟ البته من همیشه تو درسام نمره‌هام خوب بوده. با لبخند نگاهم کرد. قند در دلم آب شد. –مطمئنم که شاگرد خوبی می شید. البته منم معلم سختگیری نیستم، بخصوص برای شما. نگاهی به کلمه‌ی پرواز که روی گلدان نوشته بود انداختم. دستم را به طرفش دراز کردم. –ماژیک تون رو می دید؟ ماژیک را در کف دست هایش گذاشت و مقابلم گرفت. –بفرمایید خانم. تشکر کردم و ماژیک را گرفتم. به طرف گلدان رفتم و یک پروانه با بال‌های پچ و تاب خورده کشیدم. بلند شد و کنارم ایستاد. –به‌به! نقاشی تون حرف نداره، چقدر حرفه‌ایی! لبخند زدم. –اتفاقا اصلا نقاشیم خوب نیست. کشیدن این نوع پروانه رو از نادیا یاد گرفتم. چون خیلی وقتا تو نقاشی کشیدن روی پارچه کمکش می‌کنم دیگه دستم راه افتاده. تا خواستم در ماژیک را ببندم گفت: –نبندید. ماژیک را از دستم گرفت و شروع به نوشتن کرد. "عشق پرواز بلندیست تا رسیدن به خدا." خیره به جمله مانده بودم و در ذهنم تکرارش می‌کردم. روی تخت نشست. –بفرمایید بشینید تلما خانم. بالاخره از جمله‌‌ای که نوشته بود دل کندم و روی تخت نشستم. پرسید: –به چی فکر می‌کنید؟ نگاهم را روی صورتش سُر دادم. –به شما، به حرف هاتون... پیش‌دستی میوه را جلویم گذاشت. –چطور؟ – اصلا فکر نمی‌کردم طرز فکرتون اینجوری باشه، یعنی اون موقع‌ها زیاد از این جور حرفا نمی زدید. پرتقالی برداشت و شروع به پوست کندن کرد. –شاید چون اون روزا هیچ وقت در مورد زندگی و آینده مون حرفی نزدیم. لیلافتحی‌پور

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت214 هدیه کوچولو، دخترِ برادرِ امیرزاده سرکی به اتاق کشید و با خنده فرار کرد. امیرزاده با لبخند گفت: –می‌بینیش چقد شیطونه؟ همش دنباله توجهه. تا باهاش یه کم بازی نکنم ول نمی‌کنه، فکر کنم به شما حسودیش... هنوز حرفش تمام نشده بود که هدیه کوچولو دوباره به اتاق آمد و شروع به سر و صدا کرد. امیرزاده از جایش بلند شد و با یک حرکت در آغوشش گرفت. مادر هدیه به اتاق آمد. چند بار عذر خواهی کرد و خواست هدیه را ببرد. ولی او جیغ و داد می‌کرد و قصد رفتن نداشت. امیرزاده گفت: –اشکال نداره، بذارید همین جا باشه. ولی هدیه کوچولو ول کن نبود دست امیرزاده را گرفته بود و تکرار می‌کرد. –بیا می خوام یه چیزی بِت نشون بدم. امیرزاده رو به من گفت: –ببخشید من برم ببینم چی میگه. جوابش را با لبخند دادم. نرگس خانم شرمنده کنارم نشست. –تو رو خدا ببخشید، هدیه خیلی به عموش وابسته س. –اشکالی نداره. خواهر زاده‌های منم همین جوری هستن. نرگس خانم برعکس خواهر امیرزاده خیلی خوش صحبت بود. چند دقیقه‌ای از خودش و زندگی‌اش حرف زد. بعد سکوت کرد که من هم حرفی بزنم گفتم: –چقدر برام جالبه که شما و همسرتون خارج از کشور با هم آشنا شدید و اومدید ایران موندگار شدید. نفسش را بیرون داد. –اگه داستانم رو برات بگم باورت نمیشه. –من سراپا گوشم تا بشنوم. همان طور که با گوشه‌ی چادر رنگی‌اش که گل‌های درشت و سه بعدی داشت بازی می‌کرد گفت: –راستش من سال هشتاد و هشت توی تظاهرات های علیه نظام شرکت می کردم اون موقع تقریبا هم سن و سال تو بودم. چشم هایم گرد شدند. نگاهم را روی چادرش و حجابش چرخاندم. روسری‌اش را آنقدر جلو کشیده بود که ابروهایش به سختی پیدا بود. گفتم: –شوخی می‌کنید؟! با حسرت نگاهم کرد. –نه اصلا! بعد از اون روزا بود که برای ادامه‌ی تحصیل رفتم هلند. ایران که بودم حسابی مخالف نظام بودم. فقط هم تو این گروه‌ها و شبکه‌‌های اجتماعی موافق با نظرات خودم عضو بودم. مدام پیام‌هایی از حرف های تقطیع شده از صحبت‌های رهبر، حاج‌آقا فلانی و... برام میومد که من و دوستام رو بیشتر عصبی و تحریک می‌کرد... خلاصه وقتی رفتم اون ور خیلی غریب شدم. از دوستام و خونواده م جدا افتادم. –خب چرا همین جا درس نخوندین؟ – یکی از دلایلش برداشتن حجاب از سرم بود. احساس می‌کردم این که تو ایران ما خانم ها رو مجبور به حجاب می کنن خیلی بهمون ظلم میشه. البته دروغ چرا من همیشه این قانون رو زیر پا میذاشتم و خیلی بد حجاب بودم. دلیل دیگه این که فکر می‌کردم اون جا خیلی بهتر از ایرانه و رفاه بیشتری هست. وقتی به اون جا رفتم. دغدغه‌های کار و زندگی و درس باعث شد از شبکه‌های اجتماعی و اخبار ایران دور بشم. از فشار افکار دوستان و بمباران اخبار منفی و... کم کم تنها شدم و فرصت تفکرم بیشتر شد. دیدن واقعیتای زندگی در غرب هم بی‌تاثیر نبود. در کنارش، ناگزیر بیشتر با محیط واقعی ارتباط می‌گرفتم تا از تنهایی دربیام و زمان بگذره. بعد از مدتی متوجه شدم بعضی از قانونای اون کشور و کشورای دیگه که چند تا از دوستام اون جا بودن خیلی سرسخت‌تر از ایرانه. در واقع زورگویی اونا خیلی بیشتره و توی تنها چیزی که سختگیری ندارن حجابه. تحمل قانونای اونا برام سخت‌تر بود ولی چاره‌ای نداشتم. لیلافتحی‌پور

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت215 چند سال گذشت، تا این که یه شب تو یه مراسم مذهبی ایرانی شرکت کردم. شرکت تو اون مراسم به خاطر اعتقاداتم نبود. بیشتر به خاطر در جمع ایرانی‌ها بودن و از غربت در اومدن بود. تو اون مراسم، حاج آقایی مسئول برگزاری بود که خیلی مهربون و خوش برخورد بود. کم کم اونا من رو تو جمعای خودشون راه دادن و حتی مسئولیتایی هم بهم دادن. اونا اصلا توجهی به پوشش و عقایدم نداشتن. این اولین بار بود که بین بچه مذهبیا یه حس خوبی رو تجربه کردم. چون تو ایران معمولا این نگاه رو داشتیم که مذهبیا ما رو حساب نمی‌کنن و فقط خودشون رو قبول دارن... به مرور زمان من به این جمع نزدیک‌تر شدم. از ناراحتی‌ها و دلخوری‌هام از ایران می‌گفتم و نقد و اعتراض به صحبت‌های مسئولان یا فلان سخنران... حاج آقا با حوصله گوش می داد و یک به یک جواب می‌داد. کم‌کم متوجه شدم خیلی از کلیپا و متنایی که قبلا تو اون گروه‌ها پخش می‌شده، تقطیع شده بوده و اصلش چیز دیگه س. تازه با اصل سخنرانی‌ها و اصل صحبت‌ها به واسطه راهنمایی اون حاج‌آقا آشنا شدم و دیدم هیچ حرف اشتباهی در این سخنرانیا نیست. فهمیدم که تو اون گروه ها مدام صحبت ‌های تقطیع شده به خورد ما می‌دادن و حتی خیلی مسائل از ریشه صحت نداشته. کم‌کم زمان گذشت و من به یه شخصیت دیگه تبدیل شدم... با هیجان خاصی همه ی این حرف‌ها را می‌گفت و من هم با هیجانی بیشتر به حرف هایش گوش می‌دادم. بالاخره دست از سر گوشه‌ی چادرش برداشت و با لبخند نگاهم کرد و ادامه داد: –بعد از چند ماه پای میثاق از طریق یکی از دوستاش به اون مراسما باز شد. من به خاطر مسئولیتایی که اونجا داشتم زیاد می‌دیدمش، یه مدت بعد از آشناییمون از من در‌خواست ازدواج کرد. بعدم اومدیم ایران و همین جا موندگار شدیم. مات حرف هایش بودم. نگاهم را در صورتش چرخاندم. –ناراحت نشیدا، ولی باور کردن حرفاتون برام خیلی سخته. یعنی به خاطر همسرتون محجبه شدید؟ فوری سرش را به علامت منفی تکان داد. –من قبل از این که با میثاق آشنا بشم محجبه شده بودم. با تعجب پرسیدم. –آخه چطور میشه؟! خونواده تون تعجب نکردن؟! –چرا خیلی! بهم گفتن نباید برگردم ایران چون آبروشون میره، بعد هم شروع به سیاه نمایی در مورد ایران کردن که اگه بیای این جا به عنوان جاسوس اعدامت می کنن. دهانم از حرف هایش باز مانده بود. او گاهی با بغض از تجربه‌های تلخش در برخورد با زندگی واقعی خارجی‌ها می‌گفت و این که برای او زندگی در غرب برعکس باعث افزایش ایمان و عقایدش شده و از او کسی ساخته که حتی مورد پذیرش و باور خانواده‌اش نیست... گفت با تمام تمسخرهایی که از جانب دوستان و فامیل و حتی خانواده‌اش شده حجابش را حفظ کرده و حفظ خواهد کرد. دستش را به چادرش گرفت و خیلی جدی گفت: – این حجاب، من رو بین هزاران لاابالی گری مردا توی غرب حفظ کرد، همین حجاب مانع نزدیک‌ شدن مردا به من شد. زمزمه کردم. –چقد داستان زندگیت عجیبه! آهی کشید. لیلافتحی‌پور

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت216 –گاهی خودمم باورم نمیشه خدا من رو لایق هدایت خودش دونسته. خدا براش جغرافیا اهمیت نداره، هر کسی رو بخواد زیر پر و بال خودش بگیره نگاه نمی کنه کجای این کره‌ی خاکی قرار داره. نفسم رو عمیق بیرون دادم. –مادرم همیشه میگه، اگه کسی شایسته ی هدایت باشه، خدا حتما دستش رو می‌گیره. خوش به حالتون بهتون حسودیم شد. چهره‌اش غمگین شد. –روزای سختی رو گذروندم. البته نه فقط من، خیلی از ایرانیا اون جا با سختی زندگی می کنن. می دونی! عوض تمام اون سختیا من یه چیزی یاد گرفتم که به نظرم به تمام اون رنج ها می‌ارزید، اونم این که ماها، یعنی من و امثال من توی قفسی بودیم و دلمون می‌خواست یکی بیاد نجاتمون بده، غافل از این که وقتی یکی ما رو از قفس دربیاره میندازه تو قفس دیگه‌ای، قفسی که مال خودشه و شرایط خودش رو داره، در حالی که هر کس باید خودش دنبال آزادی باشه و خودش رو هر طور شده نجات بده، این جوریه که اون آزادی واقعی رو به دست میاره. آزادی که آب و دونت رو باید خودت پیدا کنی و این خیلی لذت بخشه. با لبخند پرسیدم. –اون جا نتونستید درستون رو تموم کنید؟ خندید. –چرا، من دیگه خیلی پوست کلفت بودم با اون همه هزینه‌های سنگین و کار زیاد، درسم رو تونستم تموم کنم. خیلیا بودن که همون اول کار درس رو رها کردن و چسبیدن به کار. البته بعد که اومدم این جا درسم رو تا مقطع دکترا ادامه دادم. با چشم‌های گرد پرسیدم: –واقعا؟! شما خیلی پشت کار دارید. خندید. –اینم از برکات همون آزادیه. متفکر گفتم: –ولی من همیشه فکر می‌کردم مردم اون جا آزادی بیشتری دارن. نگاهش را به روبه‌رو داد و با تاسف گفت: –درست فکر می‌کردی، اون قدر اون جا آزادی هست که هر کس بخواد حتی خودش رو بکشه نه تنها جلوش رو نمی گیرن بلکه دستگاهی اختراع کردن که گازی ازش متصاعد میشه تا طرف خیلی راحت، بدون درد و خونریزی خودش رو بکُشه، و برای دولت یه وقت هزینه نداشته باشه. وقتی هم بپرسی میگن دلش نمی خواد زندگی کنه خب، بذارید آزاد باشه. از جایش بلند شد. –خب هلما خانم من برم ببینم علی آقا... آخ ببخشید اشتباه گفتم. منظورم تلما بود. فوری پرسیدم. –ببخشید اتفاقا می‌خواستم در مورد هلما بپرسم، رابطه تون باهاش خوب بود؟ کمی سرش را کج کرد. –آره، اولش مشکلی نداشتیم، ولی بعد که وارد اون کلاسا شد از من خواست که منم سر اون کلاسا بشینم. البته اولش منم چند جلسه رفتم ولی کم‌کم متوجه شدم کار اونا از جنس الهی نیست و دیگه نرفتم. این شد که به خاطر افکارمون به مشکل خوردیم. می گفت تو در مورد گذشته‌ات دروغ میگی، وگرنه کسی نمی تونه صد و هشتاد درجه تغییر کنه. من کلی مدرک بهش نشون دادم، عکس از دوران بی‌حجابیم و خیلی مدارک دیگه، ولی اون قبول نمی‌کرد. زیاد طول نکشید که خودشم صد و هشتاد درجه تغییر کرد، جوری که باورش برای همه سخت بود. فکری کردم و گفتم: لیلافتحی‌پور

💌روی پرده سیاه کعبه که مساحت زیادی را می پوشاند فقط سه اسم خدا آمده : الله -حنان -منان .... روی قسمت زر نویس پرده نیز کلمات رب -حی -قیوم -رحمن و رحیم آمده بود . 💚رنگ سیاه مکنون و سر انگیز است و حنان و منان بی جهت در متن مشکی پرده کعبه بکار نرفته است ...اینکه کعبه به تعبیر قران کریم : مبارکا و هدی للعالمین است ...شاید مبارک بودنش بر گردد به تجلی اسم منان و حنان و هدایتش برگردد به اسم جامع الله .... ذکر یا حنان و منان را به سجده ها و رکوعهای نماز خود دعوت کنیم تا ظرف مهربانی زیاد خدا و بخشش زیاد خدا شویم! ...یا حنان ... یا منان ... شخصى از حضرت امير مؤمنان عليه السلام از معنى «حنان‏» و «منان‏» سؤال كرد او در جواب فرمود: 💚«حنان‏» آن است كه روى آورد و اقبال نمايد حتى بر كسى كه اعراض كرده باشد. (خیلی مهربان ) 💚و «منان‏» به اين معناست كه نيازمندان را عطا و بذل و بخشش كند پيش از آن‏كه حاجت و نياز خود را سؤال كنند.(خیلی بخشنده ) یا مناّن✨

🍂🍂🍂 ❣‏چنــد وقتـہ نرفتـی؟! 🌼🍃 میدونے چند وقته که سراغ خدا نرفتی تا باهاش درست و حسابے حـرف بزنی؟ 🌼🍃 میدونے چند وقته دیگه نـمازت کاهلانه ( تنبل ) میخونے یا اصلا نمـاز نمیخونی؟ 🌼🍃 راستے آخرین بار کی از خدا بابت زنـده بودنت بابت نفـس کشیدنت و ... تشڪر کردی؟ 🌼🍃نڪنہ باهاش قهرۍ ️، آخه مگہ میشہ با همچین خــــدای مــهربونےقهر ڪرد؟ ❤️میدونم دوستش دارۍ 💔میـــدونم دلت هم شڪسته 🌼🍃اشڪ های تو قیمتیه جز در حضـور خـــدا اشڪ نریز گلایه هایت را میشنود آرامـت میڪند...⛈ ❣دلــت را شستشو بـده ...🌧 🌼🍃تنها خــداست که قدر تـو را میداند دوست داشتن هایش را باور ڪن 🌼🍃️هر عــاشقانه ای غیر این ، . نه مانـدگاره و نه حقـیقی ... .💚 خــدا هنوز منتظر تـوســت ؛)

🏴 به رسم ادب روزمان را با سلام بر سرور و سالار شهیدان آقا اباعبدالله شروع میکنیم... اَلسلامُ علی الحُــسین و علی علی بن الحُسین وَ عــــلی اُولاد الـحـسین و عَـــلی اصحاب الحسین ✍امام باقر علیه السلام فرمودند: شیعیان ما را به زیارت امام حسین علیه السلام امر کنید ، چرا که زیارتش روزی را افزون می‌کند و عمر را طولانی می‌گرداند و بلاها و بدی‌ها را دور می کند. #اللهم ارزقنا کربلا

بی‌حضورت هر چه کردم، زندگی زیبا نشد! اللّهم عجل لولیک الفرج 💔 صوت قرائت #دعای_عهد قرار صبحگاهی منتظران ثابت قدم ظهور #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

#قرار همیشگی مان، جهت تعجیل در ظهور دعای فرج را بخوانیم. ‹🕊 قرار_مهدوی ‹🕊عجل علی ظهور

❥❥ 🌿ڪاری ڪن #اے_شهید‌ بعضے وقتـــ ها نمیـدانم در گـرد و غبـار 🌿گنـاه این دنیـا چه ڪنم. 🌿مـرا جدا ڪن از زمیـن دستمـ را بگیـر... میخواهمـ 🌿در دنیاے تو آرامـ بگیرم

برای #ظهور ، اسب مدرن بخریم‼️ 👤 استاد پناهیان 👌 از دست ندهید #امام زمان #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

🔶 این شیرزن «الناز دارابیان» رکورد آسیا رو شکست داد وطلا گرفت. پرچم ایران رو بالا آورده، برای اهدای مدال با چادر اومد، باخوندن سرود ملی اشک ریخت؛ بعد هم گفته مدالم رو به کودکان غزه اهدا می‌کنم. #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2