بعدم، من نتیجه رو قشنگ توی ذهنم هفت بر صفر به نفع النصر چیده بودم خداروشکر دو بر صفر شد.

بیاید دسته جمعی بریم از حسین دارابی حلالیت بطلبیم😂😂😂

دیشب به یه چیزی فکر میکردم.. گفتم بیام با بقیه هم به اشتراک بذارم.

به اطرافم که نگاه میکنم، چه مجازی و چه حقیقی، کسایی رو میبینم که عاشق امام حسین‌ان. هرروز یه جا میرن روضه و گریه کنِ اباعبدالله‌ان. آرزوشون هم اکثرا، شهادت فی سبیل‌الله هست.

از این دسته آدمها زیاد هست.. ولی مابینشون، شاید کمتر از بیست درصد باشه که درس تولی و تبری رو از قیام عاشورا گرفته باشه. کمتر از بیست درصد این آدما خودشون رو درگیر ولایت و ولایت پذیری میکنند. چرا، شاید بقیه‌شون در ظاهر بگن چمیدونم ما عاشق شهداییم و عاشق امام و انقلاب و... ولی در ظاهر بودن، چه فایده‌ای داره؟

عصر، عصرِ تکنولوژیه. عصر، عصرِ رسانه‌ست. جنگ هم امروزه، جنگِ رسانه‌هاست. توپ و تانک نیست که با جسمت سر و کار داشته باشه؛ ابعاد مختلف روحت رو مورد هدف قرار میدن. امروز ما هممون وسط میدونِ جنگ عقایدیم!

طرف میاد ساعتها درباره مظلومیت سیدالشهدا حرف میزنه. تموم روایات مربوط به داستان عاشورا از حفظه. برخی چنل‌هارو هم دیدم که محتوای امام‌حسینی میذارن و توش دم از امام‌حسین میزنن. اما؛ چه فایده از این که دم از امامت بزنی و به اصل و پایه و اساسِ قیامِش بی توجه باشی؟

حرف من اینه وایسا با خودت دودوتا چهارتا کن، ببین کجای این مسیری. ببین کدوم طرفی. اگه طرف ولایتی، طرفدارِ راهتی، چرا سکوت؟! وقتی میتونی بگی، چرا سکوت میکنی؟

بحثم نظام و ضدنظام نیستا، بحث فراتر از این حرفاست.. ما داریم درباره‌ی طرفدارِ امام عصر(عج) بودنِ و غیرش حرف میزنیم!

بشین هزاران سال دعا کن که امام زمان بیاد... تا وقتی این مسیر برای ظهور هموار نشه دعاها به ثمر میشینه؟ نشستن و دست روی دست گذاشتن و هرازگاهی "العجل" گفتن، بسترِ ظهور رو آماده میکنه؟ دلم خیلی پره از کسایی که در حرف‌زدن هستن و در عمل‌کردن غیب میشن.