دعای وداع ماه رمضان 🔸بخش‌هایی از دعای چهل و پنجم صحیفه سجادیه 🌼السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا شَهْرَ اللَّهِ الْأَکْبَرَ وَ یَا عِیدَ أَوْلِیَائِهِ الْأَعْظَمَ. خداحافظ! ای ماه بزرگ خدا و عید بزرگ اولیای خدا. 🌹السلام عَلیکَ من شَهر قَربت فیه الامال(صحیفه سجادیه) خداحافظ ای ماه دست یافتن به آرزوها 🔰 السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ نَاصِرٍ أَعَانَ عَلَى الشَّيْطَانِ ، وَ صَاحِبٍ سَهَّلَ سُبُلَ الْإِحْسَانِ خداحافظ یاوری که ما را در مبارزۀ با شیطان، یاری داد؛ و رفیقی که راه‌های احسان را، هموار و آسان ساخت. 🔻السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ شَهْرٍ لَا تُنَافِسُهُ الْأَيَّامُ . خداحافظ ماهی که تمام زمان‌ها، قدرت رقابت با او را ندارند. ❇️السَّلَامُ عَلَيْكَ كَمْ مِنْ سُوءٍ صُرِفَ بِكَ عَنَّا ، وَ كَمْ مِنْ خَيْرٍ أُفِيضَ بِكَ عَلَيْنَا خداحافظ چه بدی‌ها که به سبب تو از ما برطرف شد؛ و چه خوبی‌ها که به وسیلۀ تو بر ما فرو ریخت. خدایا! 🌹در ناب ترین ثانیه های راز و نیاز با تو، میهمان سفره های رنگینت بودیم. در ماه رمضان زمین و آسمان، عرش و کائنات و بهشت با هم پیوند خورده بودند، افسوس که این خان بزرگ الهی، تمام شد. متن وترجمه : https://www.alef.ir/news/4010209010.html #دعای_وداع_ماه_مبارک_رمضان

● وداع از دعاهای حضرت امام سجاد "علیه السلام" در وداع ماه رمضان: 🔹 «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اكْتُبْ لَنَا مِثْلَ أُجُورِ مَنْ صَامَهُ، أَوْ تَعَبَّدَ لَكَ فِيهِ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ» 🔸  بارالها! بر محمد و آلش درود وفرست، و همانند پاداش آنان‏كه تا روز رستاخيز در اين ماه روزه گرفته‏اند، يا به بندگى و عبادت تو در آن اقدام كرده‏اند، براى ما ثبت كن. 📚 صحیفه سجادیه، دعای چهل و پنجم

⭕️‏ کلمات بیشتر از گلوله ها آدم کشتند... مراقب حرفهایمان باشیم همیشه؛ مراقب حرف هایی که میزنیم باشیم مخصوصا وقتی عصبی یا دلخور هستیم... 📚 ﺭﻭﺯﯼ ﺷﯿﺦ ﺍﺑﻮﺳﻌﯿﺪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺨﯿﺮ ﺑﺎ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﺳﯿﺎﯾﯽ ﻣﯽ‌ﮔﺬﺷﺖ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﯾﺎﺭﺍﻧﺶ ﺑﺰﻧﺪ، لحظه ای ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﺩﺵ ﺳﻨﮓ‌ﻫﺎﯼ ﺁﺳﯿﺎب ﻭ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ، ﮔﻮﺵ ﮐﺮﺩ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻧﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﻣﯽ‌ﺷﻨﻮﯾﺪ؟ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺳﯿﺎﺏ ﭼﻪ ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﺪ؟» ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺟﺰ ﺻﺪﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﺳﯿﺎﺏ ﻧﻤﯽ‌ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ، ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻨﺪ: «ﻧﻪ، ﻣﺎ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﻤﯽ‌ﺷﻨﻮﯾﻢ.» ﺍﺑﻮﺳﻌﯿﺪ ﮔﻔﺖ: «ﺍﯾﻦ ﺁﺳﯿﺎﺏ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮﻡ، ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭﺷﺖ ﻣﯽ‌ﺳﺘﺎﻧﻢ ﻭ ﻧﺮﻡ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ‌ﺩﻫﻢ.» ♻️ درشت می ستاند و نرم باز می دهد، یعنی اگر شما هم سخن درشت و تلخ و تند از کسی شنیدید، به او نرم و نازک پاسخ دهید؛ مانند آسیاب. 📗 اسرار_التوحید

دشمن زیاد و دوست کم هنگامی که امیرالمؤمنین به نهروان آمد جویای احول جمیل بن بصیهری کاتب انوشیروان شد. گفتند: هنوز زنده است. دستور داد او را به حضور بیاورند. چون او را آوردند متوجه شد حواسّ او به جز بینائی اش سالم است و ذهن او را خالص، و ذوق وی را کامل یافت. از او پرسید: ای جمیل شایسته است انسان چگونه باشد؟ گفت: باید دوست کم و دشمن زیاد داشته باشد. امام به او گفت: چیز جدیدی ابداع کرده ای ای جمیل! مردم همگی اتفاق نظر دارند که داشتن دوستان زیاد شایسته تر است. گفت: آنگونه که آنان می‌پندارند نیست، زیرا هرگاه دوستان مکلف به تلاش برای نیاز انسان شوند، آنگونه که شایسته و بایسته است اقدام نمی کنند و ضرب المثلی که در این باره وجود دارد این است که گویند: «به خاطر دریانوردان زیاد، کشتی غرق شد». امیرالمؤمنین گفت: این مسأله را آزمودم و درستی آن را فهمیدم، اما سود و منفعت دشمنانِ زیاد در چیست؟ گفت: هرگاه دشمنان انسان زیاد شوند، انسان همیشه احتیاط پیشه کرده و مراقب است چیزی بر زبان نیاورد که به خاطر آن سرزنش شود، یا اینکه لغزشی از وی سر بزند که به سبب آن مواخذه شود، در نتیجه با این وضعیت همیشه از اشتباهات و لغزش‌ها به دور می‌ماند. امیرالمؤمنین علیه السلام سخنان او را نیکو و پسندیده شمرد؛ لَمَّا نَزَلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ النَّهْرَوَانَ سَأَلَ عَنْ جَمِیلِ بْنِ بصیهری کَاتِبِ [أَ] نُوشِیرَوَانَ فَقِیلَ: إِنَّهُ بَعْدُ حَیٌّ یُرْزَقُ فَأَمَرَ بِإِحْضَارِهِ فَلَمَّا حَضَرَ وَجَدَ حَوَاسَّهُ کُلَّهَا سَالِمَةً إِلَّا الْبَصَرَ، وَ [وَجَدَ] ذِهْنَهُ صَافِیاً وَ قَرِیحَتَهُ تَامَّةً فَسَأَلَهُ کَیْفَ یَنْبَغِی لِلْإِنْسَانِ یَا جَمِیلُ أَنْ یَکُونَ! قَالَ: یَجِبُ أَنْ یَکُونَ قَلِیلَ الصَّدِیقِ کَثِیرَ الْعَدُوِّ. قَالَ: أَبْدَعْتَ یَا جَمِیلُ فَقَدْ أَجْمَعَ النَّاسُ عَلَی أَنَّ کَثْرَةَ الْأَصْدِقَاءِ أَوْلَی. فَقَالَ لَیْسَ الْأَمْرُ عَلَی مَا ظَنُّوا فَإِنَّ الْأَصْدِقَاءَ إِذَا کُلِّفُوا السَّعْیَ فِی حَاجَةِ الْإِنْسَانِ لَمْ یَنْهَضُوا بِهَا کَمَا یَجِبُ وَ یَنْبَغِی وَ الْمَثَلُ فِیهِ [هُوَ قَوْلُهُمْ] «مِنْ کَثْرَةِ الْمَلَّاحِینَ غَرِقَتِ السَّفِینَةُ» فَقَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ: قَدِ امْتَحَنْتَ هَذَا فَوَجَدْتَهُ صَوَاباً فَمَا مَنْفَعَةُ کَثْرَةِ الْأَعْدَاءِ! فَقَالَ: إِنَّ الْأَعْدَاءَ إِذَا کَثُرُوا یَکُونُ الْإِنْسَانُ أَبَداً مُتَحَرِّزاً مُتَحَفِّظاً أَنْ یَنْطِقَ بِمَا یُؤْخَذُ عَلَیْهِ أَوْ تَبْدُرَ مِنْهُ زَلَّةٌ یُؤْخَذُ عَلَیْهَا فَیَکُونُ أَبَداً عَلَی هَذِهِ الْحَالَةِ سَلِیماً مِنَ الْخَطَایَا وَ الزَّلَلِ. فَاسْتَحْسَنَ ذَلِکَ [مِنْهُ] أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلَامُ. 📗 دعوات راوندی

✅ امیرالمؤمنین علیه السلام: زبان تو، از تو همان مى‌خواهد كه بدان عادتش داده‌اى و نفست از تو همان تقاضا مى‌كند كه بدان خو گرفته‌اى 🔰🔰🔰🔰 استاد مطهری: کلام انسان مثل خود اوست، چون کلام تنزل روح انسان است، تجلی روح انسان است. یک روح پست کلامش پست است و یک روح عالی کلامش عالی است. یک روح یک بعدی کلامش یک بعدی است و یک روح چند بعدی کلامش هم چند بعدی است. نهج البلاغه مثل خود علی(ع) است. علی(ع) یک شخصیت جامع الاضداد است، کلامش هم جامع الاضداد است. (انسان‌کامل، ص۱۵۸)

امیرالمومنین در حکمت 289 نهج البلاغه مي‌فرمايد:  «و كان اكثر دهره صامتا» ؛ اين برادري كه من داشتم در بیشتر عمرش ساكت بود.  «فان قال بد القائلين» وقتي حرف مي‌زد همه گویندگان در مقابل حرف او مغلوب مي‌شدند، و او بر همه گویندگان چيره مي‌شد. پس کلید بسياري از گناهان زبان است. وقتي انسان ساكت مي‌شود باب اين ذنوب بسته مي‌شود. اما خود "صمت" با قطع نظر از سكوت، براي انسان يك حقيقتي را ايجاد مي‌كند. معناي «صمت» اين نيست که كسي كه هيچ مخاطبي ندارد سكوت كند. طبيعي است كه بايد سكوت كند. يعني جايي كه ديگران ميلي به صحبت دارند اين شروع كند به سكوت كردن و حرف نزند. اين كار بسيار مشكلي است. شما ده دقيقه در جمعي كه دوستانتان نشسته‌اند و همه حرف مي‌زنند، شروع كنيد به تمرين كردن، ببينيد در اين ده دقيقه مي‌توانيد خودتان را وادار به سكوت كنيد و حرف نزنيد؟ مگر اينكه كسي از انسان چيزي بپرسد، با انسان حرف بزنند، از انسان مطلبي را بخواهند. خيلي مشكل است، واقعا مشكل است. انسان صامت باشد، اما وقتي حرف مي‌زند، اين يك حرفش به اندازه هزاران كلام ديگران است. وقتي زبان سكوت مي‌كند، قدرت نفس انسان و تعالي‌اش بالا مي‌رود. وقتي زبان سكوت مي‌كند و حرف نمي‌زند دائره فكر انسان خيلي وسعت پيدا مي‌كند. انسان وقتي حرف مي‌زند، آنچه را كه قبلا فكر كرده است، معمولاً در حين حرف زدن نمي‌شود که يك فكر جديدي سراغ انسان بيايد، آن فكري كه قبلا پخته شده است و ابعادش بررسي شده باشد. هر چه انسان سكوت كند و تأمّل كند، قدرت فكري او بيشتر مي‌شود. البته بين سكوت و خواب خيلي فرق است. بعضي‌ها هم از آدم هاي ساكتي هستند كه سكوتشان با خواب يكي است. سكوتي كه در روايات خيلي مورد تأكيد قرار گرفته، سكوت همراه با تأمّل است. انسان در حال سكوت در خودش تأمّل كند و عيوب و نواقص خودش را بررسي کند. در عظمت خدا فكر كند، در دين فكر كند، در مشكلات مردم فكر كند. و الا چه بسا افرادي باشند که در يك سال ده كلمه حرف هم نزنند و اهل فكر هم نباشند. آن هم باز ارزشي ندارد، سكوت و صمتي كه همراه با تامل و فكر كردن است. ما طلبه‌ها بايد اين را خيلي آزمايش كنيم و خيلي هم پياده كنيم، كه چه مقدار قدرت داريم. 🔰🔰🔰🔰🔰 «سخن، نمایندهٔ روح است؛ سخن هرکس به همان دنیایی تعلق دارد که روح گوینده‌اش، به آنجا تعلق دارد.» سیری در نهج‌البلاغه؛ استاد مرتضی مطهری . ♻️ علامه طباطبائی (رحمه الله) : 💌 من از سکوت آثار گران‌بهایی را مشاهده کرده ام . چهل شبانه روز سکوت اختیار کنید و جز در امور لازم سخن نگویید ، و به فکر و ذکر مشغول باشید تا برایتان صفا و نورانیت حاصل شود .

💌 3 اثر مهم سکوت در برابر فحاشی #حجت_الاسلام_رفیعی •┈┈••✾❀🍃🌺🍃❀✾••┈┈• 🔗 امام على عليه السلام ـ به قنبر ، كه خواست به كسى كه بدو ناسزا گفته بود ناسزا گويد ـ فرمود : آرام باش قنبر! دشنام گوىِ خود را خوار و سرشكسته بگذار، تا خداى رحمان را خشنود و شيطان را ناخشنود كرده و دشمنت را كيفر داده باشى . قسم به خدايى كه دانه را شكافت و خلايق را بيافريد ، مؤمن، پروردگار خود را با چيزى همانند بردبارى و گذشت خشنود نكرد و شيطان را با حربه اى چون خاموشى به خشم نياورد و احمق به چيزى مانند سكوت در مقابل او مجازات نشد . الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ لِقَنْبرٍ و قد رامَ أن يَشتِمَ شاتِمَهُ ـ : مَهْلاً يا قَنبرُ ! دَعْ شاتِمَكَ مُهانا تُرْضِ الرَّحمنَ و تُسخِطُ الشَّيطانَ و تُعاقِبُ عَدُوَّكَ ، فَوَالذي فَلَقَ الحَبَّةَ و بَرَأ النَّسَمَةَ ما أرضَى المؤمنُ رَبَّهُ بِمِثلِ الحِلْمِ ، و لا أسخَطَ الشَّيطانَ بِمِثلِ الصَّمتِ ، و لا عُوقِبَ الأحمَقُ بمِثلِ السُّكوتِ عَنهُ .[الأمالي للمفيد : 118/2.]

امیرالمؤمنین عليه السلام: هر چه را مردم به تو گفتند، به مردم مگو و بر مگردان، كه همين در نادانى و حماقت، كافى است! لا تَرُدَّ عَلَى النّاسِ كُلَّما حَدَّثُوكَ فَكَفى بِذلِكَ حُمْقا. «شنيده»هايمان و «خوانده»ها بسيار است، ولى عاقلانه نيست كه بلندگوى تكرار شنيده ها و خوانده ها باشيم، بى آنكه آنچه را «مى گويند» و مى نويسند، به محك بزنيم و بسنجيم و راست و دروغ و صلاح و فساد آن را ارزيابى كنيم. وقتى بازار «شايعه» داغ است، نقل حرف مردم «شايعه پراكنى» مى شود. وقتى عده اى نان دروغ مى خورند و كسب تهمت دارند، بازگويى آنچه در گوش ما مى خوانند و در اطرافمان مى پراكنند، گاهى مصداق «نشر اكاذيب» مى شود. گرچه «دل»، مى خواهد انسان هر چه را شنيد، بگويد و از اين راه براى خود وجهه و عنوانى كسب كند، ولى «عقل»، فرمان درنگ و تأمل مى دهد. بايد در پالايشگاه ذهن خود، مطالب و شنيده ها را پالايش كنيم، ناسالم ها را دور بريزيم و براى گفتنى ها معيار داشته باشيم. گاهى رسوايى و بى آبرويى و پشيمانى، محصول و فرايند همين گونه «نقليات» و پراكندن «حرف مردم» است.

♦️ امیرالمومنین علیه‌السلام: 🔹آنچه را نمی دانی مگو، که دربیان چیزهایی که می دانی ، متّهم[به دروغگویی] می‌شوی 🔰﴿لا تَقُل ما لا تَعلَمُ ؛ فَتُتَّهَمَ بِإِخبارِکَ بِما تَعلَمُ.﴾ 📚 غرر الحکم ح۱۰۴۲۶ امام علی: 🟤کسى که پرحرفى مى کند سخنان ناروا و بى معنا فراوان مى گويد 📿مَنْ أَکْثَرَ أَهْجَرَ. نهج البلاغه نامه ۳۱. ✍ يکى از فوايد سکوت، گرفتار نشدن در دام سخنان بى معناست و اين بسيار به تجربه رسيده که افراد پر حرف پرت و پلا زياد مى گويند، زيرا سخنان سنجيده و حساب شده، فکر و مطالعه مى خواهد در حالى که افراد پر حرف مجالى براى فکر ندارند. چرا ما مطالب بیهوده می‌گوییم و از آن لذت می‌بریم؟ چون فکر کردن و اندیشیدن لازم ندارد و معمولاً سخنانی مضحک و خنده‌دار هستند و ما از سخنان خنده‌دار لذّت می‌بریم. افزون بر این‌ها، برای ما عادت شده است. انسان از انجام کار عادت‌شده لذت می‌برد و ترک عادت او را می‌آزارد. وقتی مهمل‌گویی و مهمل‌بافی برای انسان عادت شد، بهترین کار این است که بنشیند و دائماً از این‌گونه مطالب بگوید... آنچه گذشت روی ساده‌ی مسئله بود و فقط روی لغو بودن چنین کارهایی تأکید داشت. در این سخنان، مستمعِ عمومی وجود ندارد و درباره‌ی مسئله‌ای اعتقادی و مبنایی و ایدئولوژیکی هم بحث نمی‌شود و فقط مطالبی بیهوده گفته می‌شود. گاهی مسئله تنها لغو بودن و عمر را هدر دادن نیست. گاهی سخنان باطل درباره‌ی مسائل اعتقادی مطرح می‌شود... به‌کارگیری زبان در تبیین اعتقادای فاسد بسیار بدتر از به‌کارگیری آن در سخنان بیهوده است...