‌ ‌ ▪️ نیست‌انگاری بر درگاه ایستاده است، از کجا به ما می‌رسد این ناشناس‌ترین مهمان‌ها؟ چه چیزی در ذات نیست‌انگاری پنهان است؟ 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌ ‌ ‌

‌ ‌ ▪️نیست‌انگاری هرگز ما را به آنچه هیچ است رهنمون نیست. ‌ ‌ 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌ ‌ ‌

‌ ‌ ▪️از نظر نیچه، نیست‌انگاری قانون بنیادی و پنهان تاریخ مغرب زمین است. ‌ ‌ 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌ ‌ ‌

‌ ‌ 🎧 درک نيهيليسم به مثابه یک تاریخ 🎙 حجت‌الاسلام نجات بخش ⏱ زمان: ۸۳ دقیقه 🗓 ۲۰ مهر ۱۴۰۲ (بخشی از جلسه اول "آخرین دوران رنج") ______________________ ➕ جلسات مرتبط با این جلسه: سلوک در زمانه نیهیلیسم: eitaa.com/varastegi_ir/574 ویس شماره دو: eitaa.com/varastegi_ir/565 نيهيليسم، ما و قرآن: eitaa.com/varastegi_ir/331 نیهیلیسم، ما و کربلا: eitaa.com/varastegi_ir/471 ویس شماره شش: eitaa.com/varastegi_ir/602 ______________________ 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌

‌ ‌ ویس شماره ۶ : تذکر به اهمیت جلسه درک نيهيليسم به مثابه یک تاریخ 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌ ‌ ‌ #ادمین_کانال

‌ ‌ 💠 اشارات ویس شماره ۶ 👇🏻 ▪️مواجهه مفهمومی و ایدئولوژیک با نیهیلیسم.... ▪️معمولا نیهیلیسم را یک مشکل شخصی و روان شناختی می‌دانند... ▪️نگاهی دوباره به معنای انتظار... ▪️کار و بی‌کاری در زمانه فروبستگی... ▪️ تصور مکانیکی از انسان... ▪️مشکل بشر امروز این است که همه چیز را می‌فهمد!!! ▪️ویژگی ممتاز نبی اکرم در کلام مرحوم دولابی... ▪️دکتر داوری: نیهیلیسم هیچگاه به طور کامل نقاب از چهره بر نمی‌دارد... ‌ ‌

🎧 #پادکست #برش_کوتاه 💠 از "مُلک لایَبلی" تا "بشر جدید" 🎙 حجت‌الاسلام نجات بخش ⏱ ۹ دقیقه 🔸 بخشی از جلسه پنجم مباحثه کتاب "فصوص الحکم" 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌

‌ ‌ ‌ ‌ صوت جلسات مباحثه فصوص الحکم دوستان سرای هنر و اندیشه (سُها) در کانال فتوحات عرفانی منتشر می‌شود... ‌ ‌ ‌ ‌

در هر فعلی حتی اگر در شکل‌های صرف شده آن لفظ هستی نیامده باشد. هستی بیان شده است. با این وصف، هستی گفته می‌شود، از آن رو که نه فقط هر فعلی که هر اسم و صفتی و هر کلمه و ساختار کلمه‌ای بیان هستی می‌کند. آنچه بیش از هر چیز گفته شده است در عین حال به معنای خاصی رازدارترین و کم سخن‌ترین چیز است که بالذّات سخن نمی‌گوید و پنهان می‌کند و چه بسا خود همانا پنهان‌کاری و رازداری است. مهم نیست که اغلب بلند «هست/ است» می‌گوییم و از «هستی» نام می‌بریم، چنین گفتن و چنان نامی چه بسا تنها به ظاهر، نام خاص آنچه باید نامیده شود و گفته شود باشد، زیرا هر نامی از آن رو که نام است نام متعلّق به «هست/ استِ» هستی است، و کلمه «مربوط به هستی»، نه فقط تا آنجا که درباره هستی است و از هستی می‌گوید، بلکه آن کلمه مربوط به هستی به این معنا است که هستی در هر کلمه‌ای به زبان می‌آید و به درستی این گونه خاموشی پیشه می‌کند. هستی خود را بر ما در انواع تضادهایی ظاهر می‌کند که ممکن نیست از حیث خودِ آن تصادفی باشد، زیرا توالی صرف این تضادها بر پیوند درونی خاص آنها دلالت دارد: هستی، تهی‌ترین و غنی‌ترین، کلی‌ترین و یگانه‌ترین و بدیهی‌ترین چیزی است که در برابر هر مفهومی از خود مقاومت نشان می‌دهد، هستی پرکاربردترین است که اول از همه به ذهن متبادر می‌شود، بیش از هر چیز قابل اطمینان‌ترین و مغاکی‌ترین، به ویژه فراموش شده‌ترین و به یاد آوردنی‌ترین چیز است که بیش از همه گفته شده است و خاموشی پیشه کرده است اما آیا به درستی، این تضادها در نفس ذات هستی‌اند؟ آیا تضادها فقط از آن نوعی نیستند که در نسبت ما با هستی، در تصورکردن و فهمیدن، در به کار بردن و اعتمادکردن به، در حفظ کردن- فراموش کردن- و گفتن، وجود دارد؟ حتی اگر تضادها فقط‌ در نسبت ما با هستی وجود داشته باشد، در آن صورت نیز ما به آنچه به دنبالش بودیم، یعنی تعیّنِ نسبت ما با هستی- و نه فقط با موجودات- رسیده‌ایم. این نسبت همچون گونه‌ای ناسازواری پیدا است. به این ترتیب این پرسش مطرح است که آیا این ناسازواری در نسبت ما با هستی نهفته است یا در خود هستی؟ پاسخ به این پرسش آنچه را در باره ذات این نسبت مهم است، تعیین می‌کند. مبرم‌تر از این پرسش که آیا تضادهای مذکور در نفسِ ذاتِ هستی است یا آن‌ها صرفاً برخاسته از نسبت ناسازگار ما با هستی می‌باشد، یا این‌که آیا این نسبت ما با هستی منبعث از خود آن است، از آن رو که متکی به هستی است، یا نه یعنی مبرم‌تر از این پرسش‌های تعیین کننده مسلماً نخست این پرسش سربلند می‌کند: از منظر واقعیت امر، آیا نسبت ما با هستی نسبتی ناسازگار است؟ آیا ما خود چنین ناسازگار با هستی نسبت پیدا می‌کنیم تا این ناسازواری بر خود ما، یعنی بر نسبت ما با موجودات، چیره شود؟ پاسخ ما باید این باشد: نه. ما در این نسبت خود تنها بر یک جنبه از تضاد می‌ایستیم: هستی برای ما تهی‌ترین، کلی‌ترین، بدیهی‌ترین، پرکاربردترین، قابل اعتماد‌ترین، فراموش شده‌ترین و به زبان آمده‌ترین است. ما حتی به ندرت به آن توجه می‌کنیم، و بنابراین آن را، همچون چیزی که متضاد با چیز دیگری است نمی‌شناسیم. هستی برای ما یکسان می‌ماند و ما را به آن اعتنایی نیست، از این رو ندرتاً به تمایز قائل شدن بین هستی و موجودات توجه می‌کنیم، گو آن‌که ما تمام نسبت یافتن خود با موجودات را بر پایه آن می‌نهیم. اما فقط این نیست که ما امروز خارج از آن ناسازگاری تجربه نشده نسبت با هستی ایستاده‌ایم. این خارج ایستادن و عدم شناخت مشخصه کل متافیزیک است، زیرا برای متافیزیک، هستی ضرورتاً کلی‌ترین و بدیهی‌ترین چیز باقی می‌ماند. متافیزیک در محدوده هستی تنها در مراتب گوناگون کلی و سطوح گوناگونِ آن در قلمروهای گوناگون موجودات تامل می‌کند. از زمان افلاطون که موجودیت موجودات به مثابه «ایده یا مُثُل» تفسیر شده است، تا زمانی که نیچه هستی را به منزل ارزش تعریف می‌کند ، در سرتاسر تمام تاریخِ متافیزیک، هستی به خوبی و روشنی به مثابه امر پیشینی حفظ می‌شود که انسان به عنوان موجودی عاقل با آن نسبت دارد. از آنجا که نسبت با هستی، به عبارتی در یکسانی و بی‌اعتنایی مضمحل می‌شود، ممکن نیست تمایز قائل شدن بین هستی و موجودات برای متافیزیک نیز پرسیدنی شود. بر اساس این واقعیت ما نخست سرشت متافیزیکی دوره تاریخی امروزی را شناسایی می‌کنیم. آنچه امروزی است- نه بر تقویم و نه بنا بر رویدادهای تاریخ جهانی- بر اساس زمان تاریخ متافیزیک که بیش از همه به ما تعلّق دارد، تعیین می‌شود، این تعیّن متافیزیکی انسانیتِ تاریخی در عصر متافیزیک نیچه است. 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌ ‌ ‌

📿 ابراهیم ادهم گفت: «شبی در طواف خانه بودم و باران می آمد. گفتم: بارخدایا مرا از گناه نگاه دار تا هیچ تقصیر نکنم. آوازی شنیدم که از جانب کعبه می گفت: تو عصمت می خواهی و همه‌ بندگان همین می‌خواهند اگر همه را از گناه نگاه دارم پس فضل و رحمت خویش بر که آشکار کنم؟» سهو و خطای بنده گرش اعتبار نیست معنی عفو و رحمت آمُرزگار چیست؟ (حافظ) 💠 @fotuhat ‌ ‌

‌ ‌ 🔸 اراده انسانی نیازمند هدفی است، و او خوش‌تر دارد نیستی را اراده کند، تا این‌که اراده نکند... 🔺 @varastegi_ir ๛ وارَستِگی ‌ ‌ ‌ ‌