‌‌‌‌‌‌در بحث قبل گفتیم که موسیقی از خودش محتوایی نداره بلکه خواننده از اون چیزی که درون وجود شما قرار داره،استفاده میکنه و پیامی به شما القا میکنه مثلا اگه شما نسبت به دنیاخوش‌بین‌ باشید، احتمال تاثیر اون موسیقی روی شما خیلی کمه! اما اگه حتی ذره کمی بدبینی داشته باشید،خواننده میتونه از چیزی که درون خودش هست با اون میزان کم از بدبینی درون شما، استفاده کنه و اون رو در وجودتون به جریان بندازه... تا ناخودآگاه و کم‌کم تفکرات منفی شما نسبت به تفکرات مثبت شما، بیشتر بشه! (برعکسه وضعیت قبلی شما)

‌‌‌‌‌در سال ۲۰۰۳، ۳۵۰۰ دانشجو رو در آمریکا، برای یک تحقیق، براساس نوع شخصیتشون دسته بندی کردن! که ۴ تا تیپ بوجود اومد. جالب اینجا بود که افرادی که باهم در یک گروه بودن، به یک نوع موسیقی مشابه هم علاقه داشتند(علاقه‌شان یکی بود) گروه ۱: افراد افراطی تنوع طلب بود که به سبک‌هایی مثه جاز علاقه داشتند. گروه ۲: افرادی بیش‌فعال... موسیقی مورد علاقه: راک یا هوی متال و مشابه آن گروه ۳: افراد بی‌خیال و مسائل اطرافشون براشون اهمیت نداشت. موسیقی مورد علاقه: پاپ و مشابه آن... گروه ۴: افرادی که از لحاظ اجتماعی، باز بودند موسیقی مورد علاقه: فانک و رپ و مشابه آن... پژوهشگرها بعد این تحقیق اعلام کردند که: ما بعد از اطلاعات وسیعی که انجام دادیم، به این نتیجه رسیدیم که نوع موسیقی که انسان گوش میده، در شخصیتی که برای شخص میسازه (در شخصیت سازی فرد) موثره!

بعضی مواقع، موسیقی همون ضعف شخصیتی شما رو تقویت میکنه! فرض کنین یک آدمی هست که ضعف شخصیتی داره و رگه‌هایی از پارانوئید(بیماری‌بدبینی‌به‌اطراف) در او وجود داره!حالا اگه موسیقیی که بهش گوش میده، موسیقی‌ای باشه که همون ضعف شخصیتی فرد رو تقویت و تحریک میکنه، چه بلایی سر شخص میاد؟! سوال اینجاست که شما از کجا میدونید که کدوم موسیقی، کدوم بعد شخصیتی شما رو تقویت میکنه؟! پس یکی از چیز‌هایی که باعث میشه من از پَسِ شخصیت خود برنیام و نتونم ضعف‌هامو اصلاح کنم، موسیقی هست [اصلاح که نمیکنه هیچ، اون خصلتو تشدید هم میکنه]:/

‌‌‌‌‌‌تشخیص اینکه چه موسیقیی برای چه بعدی از شخصیت شما مناسبه، حتی از پس موسیقی دان‌ها هم کار سختیه...!

حالا ممکنه یکی بپرسه که چرا یک موسیقی نمیسازن که در جهت مثبت بکار بره...؟ مثلا اگه کسی نماز نمیخونه با گوش دادن به اون موسیقی، نمازخون بشه! در زمان یکی از جنگ‌های اسلام، فردی خدمت حضرت محمد"ص" رسید و عرض کرد: دشمن نوعی موسیقی‌هایی مینوازد که طرف مقابل را تحریک میکند که به آنها پیوندند! آیا ماهم چنین کاری کنیم و موسیقی بنوازیم؟! پیامبر"ص" فرمودند: هرگز! زیرا میترسم شما این موسیقی را بنوازید و دشمن در اثر این اصوات و ارتعاشات بدون آگاهی و اختیار و در اثر القا و جوگیری به ما بپوندد و ما سربازی که این چنین به ما ملحق شود نمی‌خواهیم! گفتند: آن‌ها دارند اینگونه نیروهای مارا جذب میکنند! فرمودند: شما شعار بدهید، زیرا پشتوانه شعار، شهور است! "پشتوانه شعار، شعور است. موسیقی شعور را تسخیر می‌کند؛ ینی اینکه میتونه بدون آگاهی و بصورت ناخودآگاه به شخص جهت بده"

موسیقی دان‌ها موسیقی رو به دو دسته ۱.کلاسیک ۲.مردمی(موسیقی‌ای که اکثر افراد بهش گوش میکنن مثه رپ و پاپ و...) تقسیم میکنن!

یه متنی از یک کتاب دیگه رو نویسنده آورده که راجب سبک متاله.. در اون گفته شده که: اصولا افرادی که در اتومبیل نشسته‌اند یا انسانی که از حمام بازگشته است و چند دیقه‌ای، موسیقی گوش میکند، حاضر به شنیدن آهنگ‌های طولانی و مبسوط نیست! و ویژگیِ حفظ زمان سبب ایجاز میشود. (ینی حال ندارن موسیقی طولانی گوش بدن و این یکی از تفریحاتشونه) و ویژگی حفظ زمان سبب ایجاز در بیان میشود؛ ایجازی که آهسته آهسته آهنگ ساز را به سطحی کردن حس خود جهت میدهد. بیان سریعتر و حس سطحی تر و استقبال بیشتر عامه، چرخ‌هایی فاسد است که همچنان در موسیقی‌های مردمی ادامه دارد! از دیگر ویژگی‌های این نوع موسیقی سادگی آن است که ملودی‌های تکراریِ یکسانِ ساده با بی‌شرمی تمام عمدتا به بیان ۲ حس میپردازد: ۱.حس هِدونیستم(خوش بودن الکی و لحظه‌ای مثله مطرب‌ها که این حس شادی بدون دلیل و غیر متعارف که حرامه...) در ادمه میگوید که من با برخی از موسیقی‌های مردمی مخالف هستم چرا که حس هِدونیسم ایجاد میکند و این حس را برای لذت بردنِ انسان، از حال حاضر ایجاد میکند!(امروزه در نوجوون‌ها این حس تقویت میشه بشدت) ۲.حس نوستالژی(غم و غصه بیش‌ از حد و افراطی است و یکی از دیگه از مصادیق طرب، همین غم نامتعارف هست)