منبر رفتن و روضه‌خونی رو نه بلدم و نه علاقه ای بهش دارم اما بی میل نیستم که هر از گاهی پای منبر ِ «تاریخ» و «حقیقت» هاش بشینم و در عزاداری شهید کردن حقیقت در پای رذالت ، آنقدر خون گریه کنم و ضجه بزنم که عرش خدا رو به لرزه در بیارم !

در تمام این سال‌های زیادی که از واقعه عاشورا می گذرد، ریاکاران ِ عافیت طلب، از مظلومیت حسین و شقاوت شمر گفتند تا جهل را در جامعه گسترش دهند و خود در سایه ی این جهالت، به شکمبارگی و عیاشی بیاسایند!

بر روی بشکه های آب در خیابان ها و هیئت ها نوشتند «یا حسین مظلوم» تا هر تشنه لبی که جرعه ای آب می نوشد، به مظلومیت حسین شهادت دهد و ایضاً به دو دست بریده ی «عباس علمدار» ! که در راه رسیدن به آب، در کنار فرات بریده شد!

من معتقدم اگر به جای این همه کلاس حسین شناسی، کلاس شمر شناسی و شناخت واقعی شمر، ترتیب می دادیم، حالا شاهد جماعت عظیمی نبودیم که خود از پا تا فرق سر، زیر یوغ و تحت ظلم و ستم ِ یزید های زمان هستند، اما ابلهانه بر مظلومیت حسین می گریند و در رثایش سینه می زنند!

بیایید چند لحظه پای منبر تاریخ بنشینیم و بدون سر و صدا و بوق و کرنای گوشخراش ِ طبل ها و سنج ها، لختی به روضه ی تاریخ، گوش فرا دهیم :

«شمر» آدم کمی نبود، او ٣۶ بار به حج رفت، که ١۶ بار ِ آن با پای پیاده رفته بود! او حافظ قرآن بود و صوت زیبایش، بسیار معروف بود!

شمر نه زناکار بود و نه اهل شراب و قمار و عربده کشی ! او از جمله یاران پیامبر (ص) و جانباز امام علی (ع) بود. و در صف یاران علی آنقدر شمشیر زد که چند بار تا پای شهادت پیش رفت!

پس چه شد که همین شمر، با قساوت کامل بر سینه ی پسر علی و نوه ی پبامبر نشست و با بی رحمی تمام دوازده ضربه از پشت بر گردن ابا عبدالله الحسین علیه السلام وارد کرد و بعد هم سرخون چکان حسین را در دست گرفت و از قتلگاه بیرون آمد ؟!

به قول عبدالله نصرانی در فیلم «روز واقعه»، مسیح را مسیحیان نکشتند، پس چگونه است که مسلمانان امام خود را این گونه می کشند؟؟!!!

اصلی ترین عامل و دلیل این تغییر زاویه دید و پوست اندازی شمر، تکبر ِ او بود، شمر متکبر بود و همین تکبر سبب فسق او شد. «فسق» در نگاه عامه مردم، تصویری منفی دارد

در حالی که «فسق» به معنای «بیرون آمدن چیزی از پوسته خودش» است مثل بیرون آمدن هسته خرما. و در طول تاریخ و زندگی انسان‌ها، بارها اتفاق افتاده که افرادی دچار فسق شده اند و از پوسته و فطرت خود خارج شده اند و تراژدی های خانمان برانداز و ویرانگری را رقم زده اند.