⭕️ محبّت کامل و توسّل تام 💧مرحوم بافقی به قدری به وجود حضرت بقیّه الله (عج) محبّت و ارادت می ‌ورزید که همواره ذکر و یاد حضرت را در قلب و بر زبان داشت و در همه امور، توسّل به حضرت را کافی و تمام می ‌دانست. تا آنجا که در هیچ مجلسی نمی ‌شد که برای فرج آن حضرت، دعا نکند. 🌸 خود آن مرحوم تعریف می ‌کند: 🍃 در قم مرا با آیت الله حائری در این موضوع بحث بود که اگر کسی سهواً و خطائاًٌ و یا عمداً به دهان شیر و چنگال حیوان وحشی بیندازد و بعد متوجّه شده، متنبّه گردد و توسّل به حضرت بقیّه الله (عچ) پیدا کند و او را بخواند که «یا صاحب الزّمان ادرکنی»، آن حضرت او را دریابد. 🌼 مرحوم آیت الله حائری می ‌فرمود: 🌷 چنین نیست؛ بلکه اگر سهواً و خطائاً بیندازد، البتّه آن حضرت او را نجات دهد و اگر عمداً انداخت، چشمش کور شود، می ‌خواست نیندازد. حضرت او را نظری نمی ‌کند. 💐 من می ‌گفتم: 💖 مولایم ولیّ عصر، آقاتر و جوانمردتر است از اینکه به عمد و سهو و خطای کسی نگاه کند. به هر حال، اگر کسی خود را به دام هلاکت انداخت و بعد پشیمان شد و آن حضرت را به نصرت خواند، آن حضرت به جوانمردی خود او را نجات می ‌دهد و ایشان قانع نمی‌ شدند. 🌹 تا اینکه واقع شد؛ یعنی کسی خود را عمداً به دهان شیر درنده انداخت و آن حضرت را طلبید. پس آن حضرت او را نجات داد. من برای ایشان نوشتم: 🌺 «دیدی فلانی چطور خود را عمداً به دهان شیر درنده انداخت با اینکه می ‌دانست کیست و زبان حال شما چه بود.» 💕 خلاصه مرحوم آیت الله حائری تصدیق کرد و در این عمل، تسلیم شد. 💧مرحوم رازی می ‌نویسد، آن شخص، خود مرحوم بافقی بود و آن شیر هم سلطان معاصرش بود و قضایای «قم» و تبعید و ... را اشاره می ‌نمود. #مجموعه_کشکول #سیره_نیکان