🔷🌷 به مناسبت ۲۳ دی و سالروز شهادت صدابردار و چهارمین شهید مجموعه «روایت فتح» رضا مرادی نسب، بازنشر قسمتی از نامه شهید آوینی به این شهید بزرگوار پس از شهادت ایشان: 🔸رضا جان، چه خوبست که خفاش ها دستشان به آسمان نمی رسد! چه خوبست که آنها نمی توانند تابلوهای کوچه ها و خیابان ها را بکنند و راهیان کربلا را به دیار گمگشتگان فراموشی تبعید کنند، اگرنه می کردند. کوچه دیگر تو را به یاد ندارد اما می داند که چیزی را فراموش کرده است! خیابان حتی به خاطر نمی آورد که چیزی را فراموش کرده باشد و شهر در عمق غفلت، اوهام زمستانی خویش را به نمایش گذاشته است. 🔸جنگ را دوران غمباری می خوانند که گذشته و یادگاران جنگ را ثمرات یک نسل تلف شده می پندارند و مقصودشان از آن نسل تلف شده من و تو هستیم. در نظر آنان این عشق و دلباختگی کربلایی خشونت می نماید و آن جذبه های شهوانی سخیف عشق و می گویند که این عشق باید جایگزین آن خشونت شود! شکست یا پیروزی چه تفاوتی می کند آنجا که ما عمل به تکلیف کرده ایم؟ آنها چه می دانند رضاجان؟ چه جنگ باشد و چه نباشد راه من و تو از کربلا می گذرد. باب جهاد اکبر که بسته نیست! 🔸بگذار کرم ها در باتلاق های پاییزی خوب پرورده شوند و زمین و آسمان خود را در همان لجنزار عَفن بجویند. رضاجان، هرگاه در قرآن در وصف بهشت می خواندم لا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِيمًا در شگفت می آمدم که مگر هرزه شنیدن و زخم زبان چه دردی دارد که بهشت را اینچنین ستوده اند: جایی که در آن لغو و تاثیم به گوش نمی رسد حال در می یابم رضا جان! ای شمس آسمان آبی دل من... #روایت_فتح ✍آبنوس @Abnooss1 ┄┄┅═✧❁🌼🌹🌼❁✧═┅┄