علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً وَ أَکِیدُ کَیْداً یعنی: آن‌ها؛ فسونگری پیشه سازند و من نیز به‌خوبی آن را چاره کنم. فَمَهِّلِ الْکافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً یعنی: ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! پس آن‌ها را مهلتی ده! که چون قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قیام کند، به خاطر من از ستمگران و سرکشان قریش و بنی‌امیّه و سایر بی‌دینان انتقام گیرد. [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۴۲ - بحارالأنوار، ج۵۱، ص۴۹]۲
امام صادق (علیه السلام)- از کارهای واجبی که بر عهده‌ی شیعه‌ی معتقد ماست، این است که هنگام شب جمعه سوره‌ی جمعه و سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَی را تلاوت می‌کند. [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۴۴ - ثواب الأعمال، ص۱۱۸/ نورالثقلین]۳
امام صادق (علیه السلام)- روزه با پرداخت زکات فطره کامل می‌شود، همچنان که نماز با درود فرستادن بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به کمال خود می‌رسد. پس هرکس روزه بگیرد، امّا به عمد زکات فطره را واگذارد، روزه‌ای برایش نیست؛ و هرکس نماز بخواند، امّا بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) درود نفرستند و آن را به عمد واگذارد، نمازی برایش نیست؛ چراکه خداوند عزّوجلّ زکات فطره را بر نماز مقدّم داشت و فرمود: قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَکَّی * وَ ذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّی. [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۵۰ - من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۱۸۳/ تهذیب الأحکام، ج۲، ص۱۵۹/ وسایل الشیعة، ج۶، ص۴۰۷/روضة الواعظین، ج۲، ص۳۵۸/ فقه القرآن، ج۱، ص۲۵۳/ المقنعة، ص۲۶۴/ البرهان، فیه: «الصلاة» بدل «الصوم»]۱
امام رضا (علیه السلام)- عبیدالله‌بن‌عبدالله دهقان گوید: خدمت امام رضا (علیه السلام) رسیدم، ایشان به من فرمود: «معنای این کلام خداوند متعال: وَذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّی چیست»؟ عرض کردم: «هرگاه نام پروردگارش را یاد کند، بپاخیزد و نماز گزارد». حضرت (علیه السلام) فرمود: «اگر چنین باشد، خداوند عزّوجلّ کار بسیار دشواری خواسته است». عرض کردم: «فدایت شوم! پس معنایش چیست»؟ فرمود: «هرگاه نام پروردگارش را یاد کند، بر محمّد و خاندانش (علیهم السلام)، درود فرستد». [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۵۲ - وسایل الشیعة، ج۷، ص۲۰۱/ الکافی، ج۲، ص۴۹۴/ نورالثقلین/ البرهان]۲
امام کاظم (علیه السلام)- ولایت علی (علیه السلام) در همه‌ی صحیفه‌های پیامبران نوشته شده است و خداوند هیچ رسولی را جز با اقرار به پیامبری محمّد (صلی الله علیه و آله) و وصیّ وی، علی (علیه السلام)، به پیامبری برنگزید. [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۵۴ - البرهان]۳
امام صادق (علیه السلام)- محمّد از پدرش از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است: به ایشان عرض کردم: «مقصود از هَلْ أَتاکَ حَدِیثُ الْغاشِیَةِ چیست»؟ فرمود: «یعنی امام قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) آن‌ها را با شمشیر فرا می‌گیرد». [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۶۴ - الکافی، ج۸، ص۵۰/ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۱۰/ ثواب الأعمال، ص۲۰۸/ نورالثقلین/ البرهان]۵
امام علی (علیه السلام)- همه‌ی خوبی‌ها در سه خصلت جمع است: نظر و خاموشی و سخن هر نظری که عبرت خیز نباشد سهو است. هر خاموشی که اندیشه در آن نیست غفلت است. هر سخنی که در ذکر خدا نیست، لغو است. خوشا به کسی که نظرش عبرت و خاموشی‌اش فکرت و سخنش ذکر است. بر خطای خود می‌گرید و مردم از شرّش آسوده‌اند. [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۷۸ - تحف العقول، ص۲۱۵/ نورالثقلین]۵
امام باقر (علیه السلام)- جابر گوید: امام باقر (علیه السلام) فرمود: «چون روز قیامت فرا رسد و خداوند پیشینیان و پسینیان را برای فصل الخطاب (کلام فیصله دهنده) برانگیزد، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و امیرمؤمنان (علیه السلام) فراخوانده می‌شوند. آنگاه به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) دیبایی سبز رنگ پوشانده می‌شود که از مشرق تا به مغرب را روشن می‌کند و به علی (علیه السلام) نیز همانند آن پوشانده می‌شود و به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) دیبایی گلگون پوشانده می‌شود که از مشرق تا به مغرب را روشن می‌کند و به علی (علیه السلام) نیز همانند آن پوشانده می‌شود. سپس ایشان در آن هنگام، به فراز می‌روند و ما را فرا می‌خوانند و حساب مردم را به ما می‌سپارند. سپس پیامبران را فرا می‌خوانند و ایشان نزد عرش خداوند تبارک‌وتعالی در دو صف می‌ایستند تا حساب مردم به پایان رسد. چون بهشتیان به بهشت و دوزخیان به دوزخ در آمدند، پروردگار توانمند، علی (علیه السلام) را می‌فرستد و ایشان را در منزل‌های خود در بهشت جا می‌دهد و زن و شویشان می‌کند و به خدا سوگند این علی (علیه السلام) است که بهشتیان را در بهشت به ازدواج یکدیگر در می‌آورد و این عطایی است از جانب خداوند تبارک‌وتعالی که تنها از برای اوست و برای هیچ‌کس نیست؛ فضیلتی است که خداوند او را به آن برتری بخشیده و بر او منّت نهاده است و اوست به خدا سوگند! که دوزخیان را به دوزخ می‌فرستد و او کسی است که چون بهشتیان به بهشت در آمدند، درهای آن را می‌بندد؛ چراکه درهای بهشت و درهای دوزخ به‌سوی او و در اختیار اوست». [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۸۴ - الکافی، ج۸، ص۱۵۹/ البرهان/ نورالثقلین؛ بتفاوت]۱۱
امام صادق (علیه السلام)- به حساب هر امّتی، امام زمان آن امّت رسیدگی می‌کند و امامان، دوستداران و دشمنان خود را از سیمای ایشان می‌شناسند و این کلام خداوند متعال است که فرمود: و بر «اعراف» مردانی هستند. (اعراف/۴۶) که ایشان همان امامان (علیهم السلام) می‌باشند. که هریک از آن دو را از چهره‌شان می‌شناسند. (اعراف/۴۶) پس نامه‌ی کردار دوستداران خود را به دست راست آن‌ها می‌دهند و آنان بدون هیچ حسابی از صراط به‌سوی بهشت گذر می‌کنند و نیز نامه کردار دشمنان خود را به دست چپ آن‌ها می‌دهند و آنان بدون هیچ حسابی به‌سوی دوزخ روانه می‌شوند. چون دوستداران ایشان به نامه‌های کردارشان می‌نگرند، به برادران خود می‌گویند: نامه‌ی اعمال مرا بگیرید و بخوانید! من یقین داشتم که [قیامتی در کار است و] به حساب اعمالم می‌رسم»! او در یک زندگی [کاملًا] رضایتبخش قرار خواهد داشت. (حاقه/۲۱-۱۹) [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۸۴ - القمی، ج۲، ص۳۸۴/ البرهان]۱۳
امام صادق (علیه السلام)- وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا؛ خورشید، امیرمؤمنان (علیه السلام) است و تابندگی آن، قیام حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است. [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۱۳۴ - بحارالأنوار، ج۲۴، ص۷۲/ تأویل الآیات الظاهرة، ص۷۷۶/ البرهان]۱۰
ما آینده ایم:
عزیزان
😯آیا می دونستید که حتی خود مرگ هم طعم مرگ را می چشد!!!‼️
یعنی روزی می میرد!!!‼️
روایت بعدی را حتما بخونید!‼️
خیلی خیلی جالب هست‼️
وبرای دوستان هم بفرستید
تا اونها هم از لذت این روایت بهره مند بشن
امام صادق (علیه السلام)- مسعده نقل کرده که امام صادق (علیه السلام) فرمود: پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: خداوند عزّوجلّ هیچ آفریده‌ای را نیافرید مگر آنکه آفریده‌ی دیگری را فرمان داد تا بر او چیره شود؛ از این قرار که چون خداوند تبارک‌وتعالی دریاهای زیرین را آفرید، آن‌ها به خود بالیدند و موج زدند و گفتند: «چه چیز می‌تواند بر ما چیره شود»؟ پس خداوند زمین را آفرید و بر پشت آن‌ها گستراند و آن‌ها زبون شدند. سپس زمین بر خود بالید و گفت: «چه چیز می‌تواند بر من چیره شود»؟ پس خداوند کوه‌ها را آفرید و آن‌ها را چون میخ بر پشت آن استوار داشت تا بر خود نلرزد و این‌گونه زمین زبون شد و آرام گرفت. سپس کوه‌ها بر زمین بالیدند و گردن کشیدند و مغرورانه گفتند: «چه چیز می‌تواند بر ما چیره شود»؟ پس خداوند آهن را آفرید و آهن آن‌ها را بُرید و کوه‌ها زبون شدند. سپس آهن بر کوه‌ها بالید و گفت: «چه چیز می‌تواند بر من چیره شود»؟ پس خداوند آتش را آفرید و آتش آن را ذوب کرد و آهن زبون شد. سپس آتش شعله کشید و غرّید و بر خود بالید و گفت: «چه چیز می‌تواند بر من چیره شود»؟ پس خداوند آب را آفرید و آب آن را خاموش ساخت و آتش زبون شد. سپس آب بر خود بالید و موج زد و گفت: «چه چیز می‌تواند بر من چیره شود»؟ پس خداوند باد را آفرید و باد، امواج آب را به حرکت انداخت و آنچه را که در قعرش بود، برآورد و او را از عبور و گذر در مجرای خویش بازداشت و این‌گونه آب زبون شد. سپس باد بر خود بالید و طوفان کرد و دنباله خود را جنباند و گفت: «چه چیز می‌تواند بر من چیره شود»؟ پس خداوند انسان را آفرید و او خانه ساخت و چاره اندیشید و شیوه‌ای یافت که باد و دیگر چیزها را مهار کرده و از آن‌ها در امان بماند و این‌گونه باد زبون شد. سپس انسان سرکشی کرد و گفت: «چه کسی از من نیرومندتر است»؟ پس خداوند برایش مرگ را آفرید و مرگ او را مقهور کرد و انسان زبون شد. سپس مرگ بر خود بالید. خداوند عزّوجلّ به او فرمود: «فخر مفروش که من تو را در میان دو گروه بهشتیان و دوزخیان، سر می‌بُرم و دیگر هرگز زنده‌ات نمی‌گردانم که بخواهند به تو امید بندند یا از تو بترسند». نیز پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «بردباری بر خشم چیره شود و مهربانی بر رنجیدگی غلبه کند و صدقه بر خطا چیره آید». سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود: «چه بسیار این بیان به چیرگی موجودات بر یکدیگر می‌ماند»!
[تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۲۲۸ - الکافی، ج۸، ص۱۴۸/ البرهان]۱
https://splus.ir/maaaayandeim