شاهد گرفتن ابوبکر و عمر بر جانشین بودن امام علی علیه السلام و امضا گرفتن از آنها توسط پیامبر صلی الله علیه وآله امام صادق (علیه السلام)- عمروبن‌شمر گفت: امام صادق (علیه السلام) فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به ابوبکر، عمر و امام علی (علیه السلام) دستور داد تا به‌سوی غار اصحاب کهف و رقیم بروند. ابتدا ابوبکر وضو بگیرد و به پاایستد و دو رکعت نماز بخواند و سه بار اصحاب کهف را صدا بزند. درصورتی‌که پاسخی ندادند، عمر این کار را انجام دهد، اگر به او هم پاسخی ندادند، امام علی (علیه السلام) چنین کاری را انجام دهد. آن‌ها به آنجا رفتند و آنچه را که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به ایشان دستور داده بود انجام دادند. اصحاب کهف، به ابوبکر و عمر پاسخی ندادند. امیرالمؤمنین (علیه السلام) برخاست و این اعمال را انجام داد. آن‌ها به ایشان پاسخ داده و سه بار گفتند: لبیک لبیک. امیرالمؤمنین (علیه السلام) از ایشان سؤال کرد: «چرا به صدای اوّلی و دوّمی پاسخ ندادید؟ امّا به سوّمین ندا جواب دادید»؟ آن‌ها گفتند: «به ما دستور داده شده است که جز به پیامبران یا اوصیای آن‌ها جواب ندهیم». آن‌ها نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بازگشتند. آن حضرت از آن‌ها سؤال کرد: «چه کار کردید»؟ آن‌ها نیز جریان را برای او تعریف کردند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) صفحه‌ی قرمز رنگی را درآورد و فرمود: «گواهی خود را با خط خویش راجع به آنچه مشاهده کردید و شنیدید، بنویسید. پس از آن، خداوند آیه: سَتُکْتَبُ شَهَادَتُهُمْ و یسْأَلونَ را نازل فرمود».‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۴، ص۳۴ - بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۱۹/ بحارالأنوار، ج۳۶، ص۱۵۳/ تأویل الآیات الظاهرة، ص۵۳۹/ البرهان]

👈نخستین کسی که بر روی زمین سد احداث کرد: امام علی (علیه السلام)- ذوالقرنین برای ساخت آن سد کوهی از آهن را کاوید و آنان برای او از آن کوه چیزهای مانند خِشت خام بیرون کشیدند. ذوالقرنین آن چیزها را در میان آن دو کوه بر روی یکدیگر ریخت. او نخستین کسی بود که سدی را بر روی زمین ساخت. سپس آنان برای او هیزم گرد آوردند و او در آنها آتش روشن کرد و دَم های آهنگری را در کنار آن‌ها قرار داد و آن‌ها در آن آتش دمیدند. وقتی آهن گداخته شد، ذوالقرنین گفت: «قِطر که همان مس سرخ رنگ است را برایم بیاورید». حضرت فرمود: آنان برای ذوالقرنین کوهی از مس را کاویدند و آن را روی آن آهن ریختند. مس به همراه آهن، گداخته شد و با آن در هم آمیخت.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۸، ص۶۲۸ - بحارالأنوار، ج۱۲، ص۱۷۸]

امام صادق (علیه السلام)- ابوبصیر از امام صادق (علیه السلام) در مورد این آیه نقل می‌کند: وَ السَّمَاءِ وَ الطَّارِقِ، فرمود: «منظور از آسمان، امیرالمؤمنین (علیه السلام) است، و طارق کسی است که از نزد پروردگار، از آنچه در شب و روز اتّفاق می‌افتد، برای ائمّه (علیهم السلام) خبر می‌آورد؛ همان روحی که همراه ائمّه (علیهم السلام) است و آن‌ها را راهنمایی می‌کند».‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۳۰ - بحارالأنوار، ج۲۴، ص۷۰/ بحارالأنوار، ج۲۵، ص۴۸/ القمی، ج۲، ص۴۱۵/ نورالثقلین/ البرهان]۶

امام صادق (علیه السلام)- مفضّل گوید: از آقایم امام صادق (علیه السلام) پرسیدم: «آیا مأموریّت مهدی منتظر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وقت معیّنی دارد که باید مردم بدانند کی خواهد بود»؟ فرمود: «حاشا که خداوند وقت ظهور او را طوری معیّن کند که شیعیان ما آن را بدانند... مهدی (علیه السلام) به طرف طائفه زیدیّه آمده و سه روز آن‌ها را موعظه می‌نماید و دعوت به آرامش و پذیرش خودش می‌کند، ولی آن‌ها بر سرکشی و کیفر خود می‌افزایند. مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هم ناچار دستور قتل آن‌ها را صادر نموده همه را از دم شمشیر می‌گذرانند. سپس مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به اصحاب خود می‌گوید: «قرآن‌های آن‌ها را نگیرید بگذارید تا باعث حسرت آن‌ها گردد؛ همان‌طور که آن را تبدیل کرده و تغییر دادند و مطابق آنچه در آن بود عمل نکردند». مفضّل عرض کرد: «آقا! بعداً مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) چه می‌کند»؟ فرمود: «لشکری برای دستگیری سفیانی به دمشق می‌فرستد؛ او را گرفته و روی سنگی سر می‌برند. آنگاه حسین (علیه السلام) با دوازده هزار صدیق و هفتاد و دو نفری که در کربلا از یاران او بودند و با وی شهید شدند، آشکار می‌شود. ای خوش آن رجعت نوری سپس صدّیق اکبر امیرالمؤمنین علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) ظهور می‌کند و خیمه‌ای که بر چهار پایه استوار باشد در نجف برای وی بر سر پا می‌کنند. یک پایه‌ی آن در نجف و پایه‌ای در حجر اسماعیل (علیه السلام) و پایه‌ای در صفا و پایه‌ای در زمین مدینه است. گویا چراغ‌های آن را می‌بینم که مانند انوار مهر و ماه در آسمان و زمین می‌درخشد. در آن موقع اسرار نهان [انسان] آشکار می‌شود.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۳۸ - بحارالأنوار، ج۵۳، ص۱۵]۶

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً وَ أَکِیدُ کَیْداً یعنی: آن‌ها؛ فسونگری پیشه سازند و من نیز به‌خوبی آن را چاره کنم. فَمَهِّلِ الْکافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً یعنی: ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! پس آن‌ها را مهلتی ده! که چون قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قیام کند، به خاطر من از ستمگران و سرکشان قریش و بنی‌امیّه و سایر بی‌دینان انتقام گیرد.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۴۲ - بحارالأنوار، ج۵۱، ص۴۹]۲

امام صادق (علیه السلام)- از کارهای واجبی که بر عهده‌ی شیعه‌ی معتقد ماست، این است که هنگام شب جمعه سوره‌ی جمعه و سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَی را تلاوت می‌کند.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۴۴ - ثواب الأعمال، ص۱۱۸/ نورالثقلین]۳

امام صادق (علیه السلام)- روزه با پرداخت زکات فطره کامل می‌شود، همچنان که نماز با درود فرستادن بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به کمال خود می‌رسد. پس هرکس روزه بگیرد، امّا به عمد زکات فطره را واگذارد، روزه‌ای برایش نیست؛ و هرکس نماز بخواند، امّا بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) درود نفرستند و آن را به عمد واگذارد، نمازی برایش نیست؛ چراکه خداوند عزّوجلّ زکات فطره را بر نماز مقدّم داشت و فرمود: قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَکَّی * وَ ذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّی.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۵۰ - من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۱۸۳/ تهذیب الأحکام، ج۲، ص۱۵۹/ وسایل الشیعة، ج۶، ص۴۰۷/روضة الواعظین، ج۲، ص۳۵۸/ فقه القرآن، ج۱، ص۲۵۳/ المقنعة، ص۲۶۴/ البرهان، فیه: «الصلاة» بدل «الصوم»]۱

امام رضا (علیه السلام)- عبیدالله‌بن‌عبدالله دهقان گوید: خدمت امام رضا (علیه السلام) رسیدم، ایشان به من فرمود: «معنای این کلام خداوند متعال: وَذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّی چیست»؟ عرض کردم: «هرگاه نام پروردگارش را یاد کند، بپاخیزد و نماز گزارد». حضرت (علیه السلام) فرمود: «اگر چنین باشد، خداوند عزّوجلّ کار بسیار دشواری خواسته است». عرض کردم: «فدایت شوم! پس معنایش چیست»؟ فرمود: «هرگاه نام پروردگارش را یاد کند، بر محمّد و خاندانش (علیهم السلام)، درود فرستد».‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۵۲ - وسایل الشیعة، ج۷، ص۲۰۱/ الکافی، ج۲، ص۴۹۴/ نورالثقلین/ البرهان]۲

امام کاظم (علیه السلام)- ولایت علی (علیه السلام) در همه‌ی صحیفه‌های پیامبران نوشته شده است و خداوند هیچ رسولی را جز با اقرار به پیامبری محمّد (صلی الله علیه و آله) و وصیّ وی، علی (علیه السلام)، به پیامبری برنگزید.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۵۴ - البرهان]۳

امام صادق (علیه السلام)- محمّد از پدرش از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است: به ایشان عرض کردم: «مقصود از هَلْ أَتاکَ حَدِیثُ الْغاشِیَةِ چیست»؟ فرمود: «یعنی امام قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) آن‌ها را با شمشیر فرا می‌گیرد».‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۶۴ - الکافی، ج۸، ص۵۰/ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۱۰/ ثواب الأعمال، ص۲۰۸/ نورالثقلین/ البرهان]۵

امام علی (علیه السلام)- همه‌ی خوبی‌ها در سه خصلت جمع است: نظر و خاموشی و سخن هر نظری که عبرت خیز نباشد سهو است. هر خاموشی که اندیشه در آن نیست غفلت است. هر سخنی که در ذکر خدا نیست، لغو است. خوشا به کسی که نظرش عبرت و خاموشی‌اش فکرت و سخنش ذکر است. بر خطای خود می‌گرید و مردم از شرّش آسوده‌اند.‌ [تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۸، ص۷۸ - تحف العقول، ص۲۱۵/ نورالثقلین]۵