#تأملی_بر_یک_پژوهش 📌علوم کلینیکی می تواند کمک کند 🔻وقتی تجارب انسان ها ، مثل جنگ و جدال با شریک زندگی یا از دست دادن ناگهانی یک دوست نزدیک استرس بین افراد را تشدید می کند، مغز ما علائمی را به سیستم های مختلف در سراسر بدنمان می فرستد تا برای غلبه با این مسئله دست به کار شوند. این واکنش استرس «بجنگ یا فرار کن» ماست. 🔻با رسیدن نوجوانان به سن بلوغ، سیستم های واکنش به استرس آنها در مقایسه با کودکان و بزرگسالان واکنشی تر عمل می کند. بعلاوه آزمایشگاه من نشان داده که اگر به دختران نوجوان بگوییم که مثلا یکی از همسالانش علاقه ای به دیدن او ندارد، مناطقی از مغز مثل آمیگدالا نسبت به تصاویر منفی واکنشی تر عمل می کنند. به عبارت دیگر نوجوانان حالت واکنشی تری دارند و تجارب استرس زا نیز بر وخامت این وضعیت می افزایند. این به توضیح این مسئله کمک می کند که چرا بزرگسالان معمولا نوجوانان را افرادی واکنشی و عاطفی می بینند. از جهتی آنها درست فکر می کنند.اما نوجوان در معرض خطر خودکشی ممکن است مثل همتایانشان نسبت به استرس واکنش نشان ندهد. 🔻 آزمایشگاه من در حال انجام رشته مطالعاتی است پیرامون تحقیق در مورد مدارهای عصبی که به واکنش های استرس مرتبط هستند و اینکه چه چیزی می تواند خطر خودکشی را تشدید کند. 👈در یکی از مطالعات اولیه ما دریافتیم که وقتی به نوجوانان دارای پیشینه فکر کردن به خودکشی تصاویری منفی نشان داده می شود، فعالیت کمتری در منطقه ای کلیدی از کورتکس مغز آنها که به قانونمند کردن عواطف کمک می کند مشاهده می شود. برعکس در جوانان بدون پیشینه افکار خودکشی، به طور خودکار این منطقه از مغزشان درگیر می شود. 🔻دیگر دانشمندان نیز نشان داده اند که وقتی به نوجوانان دارای سابقه اقدام به خودکشی تصایری از چهره های خشمگین نشان داده می شود، فعالیت بیشتری در یک منطقه از کورتکس آنها که به حل کشمکش ها کمک می کند مشاهده می شود. 👈این نتایج نشان می دهند که نوجوانان در معرض خطر خودکشی ممکن است در اتخاذ تصمیمات در شرایطی که با تجارب اجتماعی منفی گرفتارند، دشواری های بیشتری داشته باشند. با این حال فعلا روشن نیست که به چه دلایلی این تفاوت ها در مغز نوجوانان در معرض خودکشی دیده می شود. ⁉️نوجوانان چگونه به استرس واکنش نشان می دهند⁉️ 🔻هر چند که کار بیشتری باید در این مورد انجام شود، ولی من بر این باورم که این تغییرات در فعالیت مغزی می تواند به شکل یک شاخص زیستی– که یک سنجش عینی است – از واکنش های غیرعادی به استرس که خطر خودکشی را افزایش می دهند ظاهر شود. اگر سیستم های مقابله با استرس به شکل متفاوتی برای کمک به غلبه با شرایط درگیر نشوند، نوجوانی که با استرس شدیدی مواجه می شود می تواند فرض کند که هیچ راه حل دیگری جز خودکشی وجود ندارد. 🔻اگر آزمایشگاه من و دیگر آزمایشگاه ها به تکرار این یافته ها ادامه دهند، در این صورت به تدریج خواهیم توانست با دقت بیشتری پیش بینی کنیم که کدام نوجوانان ممکن است بیشتر از دیگران در آینده در معرض افکار و رفتار مرتبط با خودکشی باشند. چنین یافته ای به پزشکان و دست اندرکاران امور پزشکی توانایی بیشتری برای در پیش گرفتن اقدامات پیشگیرانه و مداخله برای رسیدگی به شاخص های عینی خطر خودکشی بدهد. شاید این هدفی طولانی به نظر برسد، اما تداوم تحقیق روی مجموعه مشابهی از عوامل خطر، نتوانسته اند پیش بینی افکار و رفتارهای مرتبط با خودکشی ما را طی دهه های گذشته ساده تر کنند. 🔻به باور من علوم کلینیکی می توانند به ما کمک کنند تا نحوه کار بیولوژی نوجوانی که در مقایسه به همتایانش بیشتر در برابر استرس آسیب پذیر است را بهتر درک کنیم. خودکشی نوجوانان امر پیچیده ای است، اما تحقیقات در علوم کلینیکی درک ما را نسبت به اثراتی که در دنیای واقعی استرس بر بیولوژی تک تک نوجوانان می گذارد و خطر خودکشی را در آنها تشدید می کند، افزایش داده است. 🖊نویسنده: آدام بریانت میلر (Adam Bryant Miller) استادیار دانشگاه شمال کالیفرنیا منبع: ytre.ir/ti9 @eakhavi