چه ناشیانه ... میدوخت... #شب را به پلڪهایم ... خیاط #روزگار ... آخرےن ڪوڪش را شل زد ... حالا مدام پلک شب میپرد ... و من در حسرت یک #خواب ... همچون بوف ڪورے شب زنده دارم.. #شب_های_بغض_آلود

شب‌ها رو با گوش دادن به موسیقی بیکلام میگذرونم؛ آرامش و سکوت شب بهترین اوقات شبانه روز منه. و البته خواب... مرگی موقت که باعث میشه چند ساعتی همه‌چی رو فراموش کنم. مثل صفحه آخر کتاب سمفونی مردگان از عباس معروفی؛ "دلش میخواست بخوابد و خوابید و آرام هم خوابید... #خواب #موسیقی