هر کس به تعلّقی گرفتار صاحب نظران به عشقْ منظور (سعدی) @Arefane | عارفانه

❖ مکاشفات علامه حسن زاده آملی در اربعین کلیمی و دهه اول ذی‌الحجه «به دستور حضرت استادم علامه آقا سيد محمد حسين طباطبايى رضوان الله تعالى عليه، از اول ماه ذى القعده تا دهم ذى الحجه ۱۳۸۹ ه ق، در اربعين‌ كليمى‌ بودم‌؛ وَ واعَدْنا مُوسى‌ ثَلاثِينَ لَيْلَةً وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِيقاتُ رَبِّهِ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً (سوره اعراف، آيه ۱۴۲)؛ در اوائل ماه ذى الحجه مذكور به توجه نشسته بودم، انتقالى روى آورد تا در كنار نهرى گذارم افتاد، درخت انجيرى در كنار آن نهر بود و انجير بسيار داشت، دو دانه از انجير آن درخت را خورده‌ام‌؛ وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ‌؛ و در شبهاى ديگر هم كم و بيش حشر با افرادى بود، و گاهى سؤال و جواب هم پيش مى‌آمد». کتاب انسان در عُرف عرفان، واقعه ۱۴ @Arefane | عارفانه

❖ کلیپ ویژه| مرحوم آیت‌الله بهجت: این را از اساتیدمان در نجف شنیده بودیم: جن‌ها گفته بودند که در بین ماها، کافر هست، شیعه هست، ولی سُنّی نیست! پرسیدند چرا؟ جن در پاسخ گفته بود... (پاسخ بر اساس عمر طولانی جن است) @Arefane | عارفانه

❖ هزاران سال بر جهان می‌گذشت و یک گنهکار، در خودش حس بدی داشت که گنهکار است..! ما خیلی گرفتار آلودگی‌های گوناگون سمعی و بصری هستیم!‌ اخیراً که دیگر این فضای مجازی آمده و از جهت ذهنی، نه فقط خودمان، بلکه جامعه‌مان مبتلا شده است. هزاران سال بر این جهان می‌گذشت و یک انسان گنهکار، در خودش حس بدی داشت که گنهکار است؛ ولی الآن در فضای مجازی، گاهی انسان مواجه می‌شود با کثیف‌ترین و ناجورترین خطاب‌ها و افتخار کردن به معصیت. واقعاً‌ باتلاق شدید و عجیبی است که جوامع، لایه به لایه به آن منتقل می‌شوند. (استاد شیخ جعفر ناصری) @Arefane | عارفانه

حالا بقیع است و مزارِ بی چراغِ تو؛ دنباله‌ی شام غریبانی که می‌گویند... اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ باقِرِ الْعِلْمِ، وَ إِمامِ الْهُدىٰ، وَ قائِدِ أَهْلِ التَّقْوىٰ، وَ الْمُنْتَجَبِ مِنْ عِبادِكَ. اللّٰهُمَّ وَ كَما جَعَلْتَهُ عَلَماً لِعِبادِكَ، وَ مَناراً لِبِلادِكَ، وَ مُسْتَوْدَعاً لِحِكْمَتِكَ، وَ مُتَرْجِماً لِوَحْيِكَ، وَ أَمَرْتَ بِطاعَتِهِ، وَ حَذَّرْتَ مِنْ مَعْصِيَتِهِ، فَصَلِّ عَلَيْهِ يَا رَبِّ أَفْضَلَ مَا صَلَّيْتَ عَلَىٰ أَحَدٍ مِنْ ذُرِّيَّةِ أَنْبِيائِكَ وَ أَصْفِيائِكَ وَ رُسُلِكَ وَ أُمَنائِكَ يَا رَبَّ الْعالَمِينَ. @Arefane | عارفانه

حاج‌آقای مصطفایی و حاج‌آقای فروغی، از شاگردان سلوکی مرحوم آیت‌الله سعادت پرور @Arefane | عارفانه

امامت جماعت حاج آقای رخشاد از شاگردان علامه طباطبایی، آیت الله بهجت و آیت الله سعادت پرور رضوان الله تعالی علیهم @Arefane | عارفانه

خیز شتربان که دمید آفتاب وقت رحیل است نه هنگام خواب تا نِگری از همه وا مانده ای قافله رفته است تو جا مانده ای خیز و مَنِه بار بر این رهگذار کاین رهِ سیر است نه جای قرار خیز شتربان که بِشُد قافله ما و تو ماندیم در این مرحله... 🎙مجلس عزای امام باقر(ع)؛ دیشب؛ با نوای حاج‌آقا فروغی @Arefane | عارفانه

گوش کن با لب خاموش سخن می‌گویم؛ پاسخم گو به نگاهی، که زبان من و توست... #یا_اباعبدالله @Arefane | عارفانه

❖ عطار نیشابوری کتاب تذکرة الاولیاء را در ذکر عارفان نگاشته است. او گفته اگر قرار باشد از اهل بیت مصطفی(ص) چیزی بنویسم، باید کتابی جداگانه تالیف کنم چون این کتاب در شأن و رتبه‌ی اهل بیت نیست بلکه برای طبقات پایینتر است. اما از باب تیمن و تبرک کتاب را با ذکر حضرت امام صادق علیه‌السلام شروع کرده و با ذکر حضرت امام باقر علیه‌السلام به پایان رسانده است. اینها نشان از ارادت و محبت عطار نیشابوری به اهل‌بیت دارد. ❖ او در ذکر حالات امام باقر علیه السلام و گریه‌های آن‌حضرت در عزای امام حسین علیه‌السلام مطلب زیر را آورده است: «نقل است که یکی از خواصِ او را پرسیدند او (امام علیه‌السلام) شب را چگونه می‌گذراند؟ گفت: چون از شب لَختی برود و او از اوراد خارج شود، به آواز بلند گوید: الهی و سَیِّدی! شب در آمد و ولایت تصرف ملوک به سر آمد و ستارگان ظاهر شدند و خلایق بخفتند و صوت مردمان بیارامید و مردم از درِ خلق رمیدند و بایستهای خود بنهفتند و به نوم درها فرو بستند و پاسبانان برگماشتند و آنها که بدیشان حاجتی داشتند فرو گذاشتند. بارخدایا! تو زنده ای و پاینده ای و بیننده ای، غُنودَن بر تو روا نیست و آنکه تو را بدین صفت نداند، هیچ نعمت را مُقِرّ نیست. تو آن خداوندی که ردِّ سائل بر تو روا نباشد. این می‌گفتی و می‌گریستی؛ تا شبی او را کسی گفت: یا سیّدی! چند گویی؟ گفت؛ ای دوست! یعقوب را یک یوسف گم شده، چنان بگریست علیه السَّلام که چشمهایش سفید شد. من دَه کس از اجداد خود یعنی حسین علیه السَّلام و قبیله او را در کربلا گم کرده ام، کم از آن کِی در فراق ایشان دیده ها سفید کنم..؟». • خواص: اصحاب خاص • لختی: مقداری • اوراد: اذکار عبادی • بایست: حاجت • غنودن: خواب رفتن • مُقِرّ: اقرار کننده @Arefane | عارفانه

❖ مقایسه دعای عرفه امام حسین(ع) و امام سجاد(ع) | بافت اصلی دعای عرفه و روز عاشورا، عرفان و فناء و محو بودن در معشوق است... یک بُعد دیگر [از شخصیت امام حسین علیه‌السلام]، بُعد معنوی و عرفانی است که بخصوص در دعای عرفه به شکل عجیبی نمایان است. ما مثل دعای عرفه کمتر دعایی را داریم که سوز و گداز و نظم عجیب و توسّل به ذیل عنایت حضرت حق متعال بر فانی دیدن خود در مقابل ذات مقدّس ربوبی در آن باشد؛ دعای خیلی عجیبی است. دعای دیگری مربوط به روز عرفه در صحیفه سجادیه هست، که از فرزند این بزرگوار است. من یک وقت این دو دعا را با هم مقایسه میکردم؛ اوّل دعای امام حسین را میخواندم، بعد دعای صحیفه سجّادیه را. مکرّر به نظر من این طور رسیده است که دعای حضرت سجّاد، مثل شرح دعای عرفه است. آن، متن است؛ این، شرح است. آن، اصل است؛ این، فرع است.   به قضیه عاشورا و کربلا برمیگردیم. میبینیم این‌جا هم با این‌که میدان حماسه و جنگ است، اما از لحظه اوّل تا لحظه آخری که نقل شده است که حضرت صورت مبارکش را روی خاکهای گرم کربلا گذاشت و عرض کرد: «الهی رضاً بقضائک و تسلیماً لأمرک»، با ذکر و تضرع و یاد و توسّل همراه است. از وقت خروج از مکه که فرمود: «من کان فینا باذلاً مهجته موطناً علی لقاءاللَّه نفسه فلیرحل معنا»، با دعا و توسل و وعده لقای الهی و همان روحیه دعای عرفه شروع میشود، تا گودال قتلگاه و «رضاً بقضائکِ» لحظه آخر. یعنی خود ماجرای عاشورا هم یک ماجرای عرفانی است. وقتی شما به بافت اصلی این حادثه حماسی نگاه میکنید، میبینید که عرفان هست، معنویّت هست، تضرّع و روح دعای عرفه هست.   شاید بشود قاطعاً گفت که همین معنویّت و عرفان و توسّل و فناء فی اللَّه و محو در معشوق و ندیدن خود در مقابل اراده ذات مقدّس ربوبی است که ماجرای عاشورا را هم این طور باعظمت و پُرشکوه و ماندگار کرده است. رهبر حکیم انقلاب؛ ۱۳۷۶/۹/۱۳ @Arefane | عارفانه

❖ در تمام عالَم، هیچ‌کس پَست‌تر از من نيست... «أَنَا أَقَلُّ الْأَقَلِّينَ وَ أَذَلُّ الْأَذَلِّينَ وَ مِثْلُ الذَّرَّةِ أَوْ دُونَهَا» | بخشی از دعای عرفه امام سجاد علیه السلام با بیان زیبای آیت‌الله جوادی آملی ❖ توضیح از منظر عرفانی: هرچه معرفت شهودی انسان از «خود» و «خداوند» بالاتر باشد، فقر و نیستی و هیچ بودن خود را بیشتر درک می‌کند؛ و چون چهارده معصوم علیهم السلام در اوج و قلۀ معرفت شهودی از خداوندند، از همه بیشتر فقر و نیستی و ذلّت و قلّت خود را درک می‌کنند و لذا ندای «أَنَا أَقَلُّ الْأَقَلِّينَ وَ أَذَلُّ الْأَذَلِّينَ» سر می‌دهند. @Arefane | عارفانه