🌹خیلی راحت از سر کار به منزل میرویم ، نه بمبی منفجر میشود در مسیرمان و نه جلادان داعشی در کار است! 🌹اما هستند سفره هایی افطاری که این روزها یک نفر را کم دارد. و آن یک نفر، ضامن اکنیت ماست🌹🌹🌹 🌹عاشورائیان منتظر🌹

🎥اشتباه کردم به دولت آقای رئیسی رای دادم... 👈این حرف بعضی از مردم است... 🔘اما حالا این کلیپ را ببینید بعدش قضاوت کنید.✌️ 🌸💐عاشورائیان منتظر💐🌸

⭕️ مامانم گفته همسایه روبرویی یه نرخر دارن روزه نمی‌گیره 😂😂🤣 ❤️😁شاااااااد باشید همیشه😁❤️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ 56 ستاره سهیل بعد از این‌که حسابی ستاره را خنداندند، از دانشکده خارج شدند. کیان، از بوفه دانشگاه ساندویچ خرید و در فضای سبز روبه‌روی دانشکده نشستند و مشغول خوردن شدند. ستاره اولین گاز را که به ساندویچ زد، یاد روزی افتاد که با مینو همان‌جا نشسته بودند. درحال جویدن لقمه‌اش، لبخندی روی لبش نشست. -به چی می‌خندی ستاره؟ کیان به آخر ساندویچ دو نانش رسیده بود، که این را پرسید. -یاد یه چیزی افتادم. یه‌بار با مینو همین‌جا نشستیم. یه گربه هم اومد، داشتیم با هم چیپس می‌خوردیم.. راستی مینو مایکیو کجا گذاشتی؟ -تو خونه است. براش پرستار گرفتم، می‌بره می‌گردونش. آرش داشت می‌گفت، بابا، با کلاس! که ستاره با انگشت اشاره به پشت مینو اشاره کرد و با صدای نسبتا بلندی گفت: «اون‌جارو خودشه! چه حلال‌زاده است.» گربه طلایی نزدیک‌تر شد. بوی غذا را حس کرده بود. ستاره مقداری از سوسیس را جدا کرد و برایش پرت کرد. مینو با اخم گفت: «ای بابا! حیفه سوسیسه. به این گشنه غذا نده.» -مینو! الان داشتی از سگت حرف می‌زدی، واقعا که! -اون فرق داره! یه‌دفعه دیگه هم بهت گفتم. ستاره لبی برچید و آهسته زمزمه کرد، "بی‌رحم". بعد دوباره مشغول خوردن ساندویچش شد. کیان رو به آرش گفت: «این‌دفعه رو بی‌خیال مهمونی بشین. تا خودم یه‌جا پیدا کنم.» آرش نصفه ساندویج را داخل پلاستیک گذاشت و سرش را تکان داد. -اگه این موطلایی بیشعور بذاره. -ای بابا، میگم با من. جوش نیار، رو سفیدت می‌کنم. -ببینم چه‌کار می‌کنی. هوا خنک‌تر شده بود و سایه درختان، روی زمین پهن‌تر شده بود. سه نفری در حال عبور از مسیر درختکاری شده، به طرف خروجی دانشگاه بودند. کیان دستش را روی کوله ستاره گذاشت. -می‌شه من برسونمت خونه؟ نگاه چپ‌چپ ستاره به دست کیان؛ باعث شد دستش را بردارد. بنظرش آمد کیان دلخور شده. با لحن صمیمانه‌تری گفت: «آخه می‌ترسم مزاحمتون بشم.» -نه بابا، چه حرفیه! ستاره‌ معذب‌تر از همیشه، نمی‌دانست چه باید بکند، اگر عمو او را می‌دید چه؟ اما، بخاطر رودربایستی که برایش ایجاد شد، چند دقیقه بعد خودش را روی صندلی جلو ماشین دید. باورش نمی‌شد به همین راحتی، پیشنهاد کیان را قبول کرده باشد. حال بدی سراغش آمد. احساس می‌کرد گناه‌نابخشودنی را مرتکب شده. چیزی در درونش در غلیان بود. با صدای کیان به خودش آمد. -چیزی شده عزیزم؟ حالت خوبه؟ کلمه عزیزم، حالش را بدتر کرد. پنجره را پایین کشید تا بهتر نفس بکشد. انگار آدم‌ها، همه اکسیژن موجود در هوا را بلعیده بودند و سهمی برای ستاره نمانده بود. کمی آب روی صورتش پاشید وبطری آب را یک نفس بالا کشید. کیان ماشین را روشن کرد و راه افتاد. ستاره داشت سریع فکر می‌کرد، آیا دادن آدرس خانه‌اش به او کار درستی بود یا نه؟ اگر ناراحت می‌شد چه؟ اگر در دلش او را اُمل خطاب می‌کرد چه؟ پس خط قرمزهایش چه؟ از ذهنش گذشت:"خدایا چه‌کار کنم؟" -دوست داری اینو؟ از آشفتگی افکارش در آمد. -کدوم؟ چیو می‌گی؟ -آهنگو می‌گم.دوست داری یا عوضش کنم؟ -نه.. خوبه. دوستش دارم. ممنون. -خب! حالا کجا بریم‌؟ می‌خوای یه‌کم بریم دور دور؟ -نه باید برم خونه. باشه یه‌بار دیگه. سعی کرد جمله آخر را با لبخند صمیمانه‌ای بگوید. -چشم. چشم خانم. الان کجا برم؟ -بپیچ چپ. صدای لرزش گوشی‌، تمام بدنش را لرزاند. با خودش فکر کرد، حتما عمو می‌خواهد دنبالش بیاید. سراسیمه گوشی را بیرون آورد. با دیدن پیام، نفس عمیقی کشید. یادش آمد جواب پیام قبلی فرشته را هم نداده. خواست جواب بدهد که فکری به ذهنش رسید. 🌸💐عاشوراییان منتظر💐🌸

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ 57 ستاره سهیل در حال و هوای افکار خودش بود که بی‌مقدمه گفت: «کیان!» کیان سرخوشانه گفت: «جان کیان!» - من.. دوتا خیابون بالا‌تر، پیاده می‌شم. صورتش کمی درهم کشیده شد، چند لحظه سکوت کرد، بعد نگاهش را از ستاره به جلویش برگرداند. -بابا کیفمونو بهم نزن، خدا وکیلی! گفتم الان قبول کردی بریم یه جا، نوشیدنی چیزی بخوریم. -باشه یه وقت دیگه که حسابی وقت داشته باشیم. کیان آه بلندی کشید. -حیف شد، ولی چشم. امر امر شماست، بانو! لحنش را کمی صمیمی‌تر کرد. -ممنونم. پشت چراغ قرمز ایستاده بودند. نگاهش به پراید کناری افتاد؛ دختر بچه‌ای حدودا پنج‌ساله، سرش را به شیشه ماشین چسبانده بود و برای ستاره زبان در می‌آورد. دمغ‌تر از آنی بود که بخواهد با شکلک جوابش را بدهد. مادرش انگار در حال تعریف کردن اتفاق خنده‌داری، برای پدرش بود. دستانش را مدام حرکت می‌داد و از شدت خنده به جلو خم می‌شد. پدرش هم طوری می‌خندید که شانه‌هایش بالا پایین می‌‌پرید. در دلش حسرت یک خانواده را داشت. -کیان؟ -برای بار دوم، جان کیان؟ خنده‌اش گرفت. -شما چند نفرین؟ -چند نفریم؟ منظورت خواهر برادره؟ سرش را به شیشه تکیه داد. -اوهوم. -من خودمم، یکی! یه اما و اگری هم داره! مامانم که فوت کرد، بابام زن گرفت. دیگه با بابام نمی‌ساختم، ازشون جدا شدم. یه دختر داره از زنش، ملیسا! خیلی دوستش دارم، خط قرمزمه. انگار خواهر خودمه. تازه ده سالش شده. خنده تلخی کرد. -خرجیمو می‌ریزه تو کارتم، فکر کنم حق السکوته که کاری به کثافت‌کاریاش نداشته باشم. -ببخشید، ناراحتت کردم. -نه، بابا! خیالی نیست. لبخندی زد و جمله آخرش را رو به چشمان قهوه‌ای ستاره، بر زبان آورد. از ماشین که پیاده شد. نفس راحتی کشید. فضای ماشین به قدری مسموم بود که دلش می‌خواست حال و هوایش عوض شود. با این‌که از برخورد با فرشته کمی دلهره داشت، اما حس می‌کرد در آن شرایط به وجود شخصی مثل او نیاز دارد. شماره‌اش را گرفت. بعد از چند بوق کوتاه، صدای آرامش را شنید. -سلام، ستاره جان! خوبی؟ -ببخشید خواب بودی؟ -نه بابا خواب کجا بود؟ عزیزم خوابیده. -آهان! فکر کردم مسجدی، می‌خواستم بیام ببینمت. پس ببخشید مزاحمت شدم. -الان، مسجدی؟ -بیرون مسجدم. -همون‌جا بمون، الان راه میفتم، زیاد دور نیست. -باشه، عزیز! منتظرتم. کمی از مسجد فاصله گرفت، تا دوباره محل بحث حاج خانم‌‌های مسجد نشود. مقنعه‌اش را کمی جلو کشید و دستانش را در جیب مانویش فرو برد و به قدم زدن ادامه داد، تا این‌که از انتهای کوچه خانم چادری را دید که روسری سوسنی رنگی پوشیده بود. نزدیک‌تر که شد، با لبخند به استقبالش رفت. -سلام! ببخشید معطل شدی! بیا بریم بالا. و بازهم ستاره، همراه با پیچک‌های روی نرده‌ها، بالا رفت و وارد کتابخانه شد. با این‌که محیط بسیار ساده‌ای بود، اما حال خوبی را به او منتقل می‌کرد. فرشته دستش را گرفت و او را به اتاق خودش برد. -چه خبرا؟ چی می‌خورین براتون بیارم خانم خانما؟ البته فقط دمنوش داریم. -ممنون، همون دمنوشت عالیه. - الان دم می‌کنم. بعد، میام پیشت کلی باهم اختلاط می‌کنیم. صدام چقدر بلنده الان میان در می‌زنن،اعتراض می‌کنن. ستاره کوله‌اش را زیر سرش گذاشت و روی تخت دراز کشید. همان‌طور که منتظر فرشته بود، چشمانش گرم شد و خوابش برد. با زنگ گوشی از خواب پرید. -الو! سلام عموجون! نگاهی به اطرافش انداخت، چند لحظه‌ای طول کشید تا متوجه شد، کجاست. -ببخشید عمو من پیش دوستمم، تو کتابخونه مسجد. نه خودم میام خونه. باشه. خداحافظ. گردنش را کمی ماساژ داد. -آخ! گردنم درد گرفت. فرشته، چرا پایین نشستی. ببخشید خوابم برد. فرشته، پایین تخت روی زمین مشغول مطالعه بود. دستش را زیر چانه‌اش گذاشته بود و لبخند ملیحی به لب داشت. -انگار خیلی خسته بودی! دلم نیومد بیدارت کنم. الان دمنوش میارم. ستاره نگاهی به موهای دم اسبی و مشکی فرشته کرد. داشت با خودش فکر می‌کرد، چه چهره دوست‌داشتنی دارد. روی صورتش تمرکز کرد، نشانی از آرایش پیدا نکرد. اما طوری دوست‌داشتنی و ساده بود که احساس کرد اگر پسرهای کلاسشان او را ببیند،شاید عاشقش شوند. دلش می‌خواست قیافه خودش را هم در آینه ببیند، می‌ترسید آرایشش پاک شده باشد، اعتماد به نفسش به شدت در برابر فرشته پایین آمده بود. -ممنون! خیلی خوابیدم؟ فرشته نگاهی روی ساعتش انداخت. -اوم، نه زیاد. حدودا چهل و پنج دقیقه. بشین برات چایی بیارم. فرشته سینی چای را همراه با بشقاب کوچک نان‌برنجی جلویش گذاشت. سکوتی برقرار شده بود که ستاره را معذب می‌کرد. می‌دانست، دو دختر از دو دنیای متفاوت روبه‌روی هم قرار گرفته‌اند و پیدا کردن حرف مشترکی بینشان کمی سخت بود 🌸💐عاشوراییان منتظر💐🌸

✔️با صفاترین #وضوی_قرن 😂😂 #نشر‌ دهید....😊😊😊😊👏👏👏👏 تُرک باصفا...... 😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁 🌸💐عاشورائیان منتظر💐🌸

✍ منع نوشیدن آب سرد در زمان افطار 🔺اين كليپ را انتشار دهید تا به هموطنامون خدمتی كرده باشيم🔻 📚 حکیم روازاده https://eitaa.com/Ashooraieanamontazer

اجرای بی نظیر، زیبا و عالی اسمای پروردگار به زبان شیرین فارسی که تا حالا عربی می‌شنیدید... خیلی‌ زیباست 😍🌺💫 (اون تواشیح دم افطار اسما الهی بود که همه شنیده ایم؛ حالا با همون ریتم به فارسی اجرا شده؛) 🌸💐عاشورائیان منتظر💐🌸

فک کردین نقاشیه؟! پس حالا صفحه گوشی رو بچرخونید 😁 🌸💐عاشورائیان منتظر💐🌸