✍ «ایالات متحده در جنگ #ویتنام، بیش از دو برابرِ جنگ جهانی دوم در ویتنام، لائوس و کامبوج بمب استفاده کرد. نیمی از این بمباران‌ها در ویتنام جنوبی رخ داد که موجب شد بمباران شده‌ترین ملتِ تاریخ لقب بگیرد.» (اندرسون ٩٢) به نقل از کتاب: 📕 The Columbia Guide to the Vietnam War by David Anderson 🇺🇸 #تاریخ_آمریکا @AskWest

✍ برتراند راسِل، فیلسوف، مورخ و جامعه شناس مشهور بریتانیایی در کتابِ «جنایات جنگی در ویتنام» آمار تکان دهنده‌ای از جنگ آمریکا در #ویتنام ارائه می‌دهد: «تا اواسط ۱۹۶۲، بیش از ۵ میلیون نفر به اردوگاه‌های کار اجباری برده شدند و فقط ۴۵۰۰۰ دانش آموز در این اردوگاه‌ها در جنوب ویتنام نگهداری می‌شدند. تا نیمه ۱۹۶۳، ۱۶۰ هزار ویتنامی جان خود را از دست دادند، ۷۰۰ هزار نفر شکنجه و نقص عضو شدند، ۴۰۰ هزار نفر زندانی شدند، به ۳۱ هزار زن ویتنامی تجاوز شد، ۳۰۰۰ نفر در حالی که زنده بودند شکم های شان دریده شد، ۴۰۰۰ نفر زنده سوزانده شدند، هزار معبد تخریب و ۴۶ روستا با مواد سمیِ شیمیایی مورد حمله قرار گرفت.» (راسل ۵٨) 📕 War Crimes in Vietnam by Bertrand Russell 🇺🇸 #تاریخ_آمریکا @AskWest

📊 دخالت‌های نظامی مستقیم آمریکا پس از جنگ جهانی دوم 🇺🇸 #تاریخ_آمریکا @AskWest

⭕️ دوران سیاه جاهلیت به اتمام رسیده است؟ #کلیپ #رهبری @AskWest

✍️ سندرم خودآزاری ورزشی چند صباحی است که در ورزش کشور، چه در عرصه‌های داخلی و چه بین المللی، ورزشکاران، آگاهانه یا از روی همرنگی با جو پیرامون خود، یا حتی شاید به اصرار و تحریک آشنایان و اطرافیان، به عدم بروز احساسات و هیجانات ورزشی خود روی آورده‌اند. این موضوع، اگر چه در مواردی خاص (مانند اعتراض به نژادپرستی) در ورزش سایر کشورها هم به چشم می‌خورد، اما در ایران رفته رفته شکل افراطی‌تری به خود گرفته است. این پدیده، علاوه بر اینکه موجب عدم تخلیه روانی کامل ورزشکار و تیم و در نتیجه احساس نارضایتی درونی می‌شود، در جامعه نیز تأثيراتی منفی به دنبال دارد و به وضوح کام مخاطبین و دنبال کننده‌های رویدادهای ورزشی را تلخ می‌کند. در آخرین نمونۀ این موضوع، می‌توان به واکنش‌های اصطلاحاً «پوکر فیس» بازیکنان فوتبال ساحلی پس از به ثمر رساندن گل، هم‌خوانی نکردن سرود ملی در بازی مقابل امارات و در نهایت برگزاری سرد و بی روح مراسم اهدای جام قهرمانی پس از پیروزی مقابل برزیل اشاره کرد. اتفاقی که متأسفانه در مراسم اهدای جام قهرمانی تیم ملی کشتی فرنگی هم رخ داد و تعدادی از کشتی‌گیران سر خود را پایین انداخته و به خوشحالی نپرداختند. در اینجا این سؤال جدی مطرح می‌شود که آیا در تیم‌های ملی و باشگاهی ما جایگاهی برای همراهی یک تیم مشاورۀ قوی و آگاه به مباحث روان شناختی، فرهنگی، سیاسی و رسانه‌ای دیده شده تا ورزشکاران را از تبعات اجتماعی تصمیمات فردی خود آگاه کند. آیا آنها می‌دانند که با انجام حرکاتی از این دست به دو قطبی سازی بیشتر جامعه و تداوم ناامنی در کشور کمک می‌کنند. ضمن اینکه این دسته از ورزشکاران با این رفتار موجب رشد احساس نفرت و انزجار و از دست رفتن محبوبیت اجتماعی خود در طیفی از جامعه می‌شوند که اتفاقاً بیشترین حمایت معنوی و حس قدردانی را از آنها داشته‌ است. آیا در سطوح عالی مدیریت ورزش کشور راهکاری برای آموزش و مدیریت این موضوعات دیده شده است؟ اگر ورزشکاری، هر قدر تأثیرگذار، حاضر به تبعیت از چارچوب‌های فرهنگی و رسانه‌ای تعریف شده کشور نشد، تا کجا باید با او مماشات کرد؟ تا آنجا که در صفحات مجازی خود از تجزیه کشور یا اخراج سفرای جمهوری اسلامی از سایر کشورها حمایت کند و همچنان به جایگاه خود در تیم ملی مطمئن باشد؟ اگر فوتبالیستی در رقابت‌های جام جهانی که هر حرکت بازیکنان زیر لنز صدها دوربین و خبرگزاری قرار دارد، در بازی مقابل انگلیس یا آمریکا موفق به گلزنی شد و حرکاتی مشابه آنچه در این مدت دیده‌ایم انجام داد، جای جبرانی برای سرخوردگی و خسارت ناشی از این خودآزاری ملی باقی می‌ماند؟ #یادداشت @AskWest

Quebec teacher removed from classroom for wearing hijab ⭕️ خانم فاطمه انوری، معلم ایرانی مقطع دبستان در استان کبک #کانادا، بخاطر داشتن #حجاب از مدرسه اخراج شد! (دسامبر ٢٠٢١) 🔺 این تصمیم مدرسه بر اساس لایحه سکولاریسم یا قانون ۲۱ گرفته شد، که به موجب آن پوشیدن نشانه‌های مذهبی توسط کارمندان دولت که حق اعمال حاکمیت دارند مثل قضات، پلیس، نیروهای نظامی، معلمان، مدیران مدارس و سخنگوی مجلس، در کبک ممنوع است.  🔺 جالب است که خانم انوری علیرغم مدت کوتاه (یک ماهه) حضور خود در این مدرسه، بسیار محبوب بود و دانش آموزان خیلی او را دوست داشتند. یک دانش‌آموز کلاس سومی در کارت پستالی که برای او درست کرده اینطور نوشته: «خانم فاطمه عزیز، خیلی دلم برای شما تنگ می‌شود. شما یک معلم عالی بودید. خیلی دوست داشتم که برای‌مان کتاب می‌خواندید. منصفانه نیست که دیگر نمی‌توانید به ما درس بدهید. راستش را بخواهید به نظر من حجاب شما فوق‌العاده‌ است. شما بهترین معلم هستید.» 🔺 در تصویر، اجتماع اولیای دانش آموزان را می‌بينيد که بیرون از مدرسه برای اعتراض به اخراج خانم انوری و قانون مربوطه دور هم جمع شده‌اند. 🔗 https://ccla.org/major-cases-and-reports/bill-21/ 🔗 https://www.lowdownonline.com/post/teacher-banned-from-class-over-hijab 🔗 https://www.cbc.ca/news/canada/ottawa/chelsea-quebec-hijab-teacher-removed-protest-support-1.6285489 @AskWest

✍ چه زمانی و چرا کلیسا دیگر ربا را گناه ندانست؟ 🔺 «ربا - از هر نوعی - در مسیحیت، مانند اسلام، ممنوع [بوده] است. در اواخر قرون وسطی مشکل تأمین مالی خزانه‌ اعلیحضرت و همچنین تأسیس نهادهای کاپیتالیستی با وجود ممنوعیت ربا در مسیحیت با سپردن مجوز بانکداری به یهودیان حل شد!» 🔗 https://www.theguardian.com/notesandqueries/query/0,5753,-1030,00.html @AskWest

روزی روزگاری در آمریکا❗️ پوشش زنان در سواحل آمریکا | دههٔ اول قرن بیست | پیش از ظهور #هالیوود 🇺🇸 #تاریخ_آمریکا @AskWest

✍ اسارتِ شهوت را #آزادی جعل می‌کنند و به خلق‌الله می‌فروشند. البته إِن تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَل لَّكُمْ فُرْقَانًا، ولی تقوا که نباشد تشخیصت کور می‌شود و می‌خری! وچه بد خسرانی ببینند أُولَٰئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَىٰ، فَمَا رَبِحَت تِّجَارَتُهُمْ، وَمَا كَانُوا مُهْتَدِينَ. @AskWest

🎬 If Sharks Were Men ⭕️ اگر کوسه‌ها آدم بودند❗️ ✍ اثر سمبلیک و انتقادی برتولت برشت، نمایشنامه نویس مشهور آلمانی در قرن بیست، در نقد نظام‌ سرمایه‌داری، روش‌های اعمال قدرت، نظام آموزشی، هنری و دینی در تمدن غرب #فیلم_کوتاه @AskWest

Loneliness in America 📊 براساس‌ آخرین تحقیقات صورت گرفته در سال ٢٠٢١ در دانشگاه هاروارد، ٣۶ درصد مردم آمریکا، شامل ۶١ درصد جوانان آمریکایی و ۵١ درصد مادرانِ دارای فرزند خردسال، احساس تنهایی شدید می‌کنند. 🔗 https://mcc.gse.harvard.edu/reports/loneliness-in-america ✍ احساس #تنهایی و انزوای انسان معاصر محصول کدام تفکر و تجربهٔ نادرست است؟ #سبک_زندگی @AskWest

✍️ دربارهٔ نتایج پر نوسان تیم ملی فوتبال در جام جهانی قطر تحلیل‌های متفاوتی ارائه شده است. اما به نظر نگاه ساده‌ و منطقی‌تری می‌توان داشت. •وقتی تیم ملی فوتبال ایران تنها ۶ بار موفق به حضور در جام جهانی شده و هیچگاه از گروه خود صعود نکرده، •وقتی آخرین قهرمانی ایران در رقابت‌های جام ملت‌های آسیا مربوط به ۴۶ سال پیش، ١٣۵۵ تهران، است، •وقتی آخرین باری که تیم ملی امید ایران موفق به راهیابی به رقابت‌های المپیک شده مربوط به ۴۶ سال پیش، ١٩٧۶ کانادا، است، •وقتی آخرین قهرمانی یک باشگاه ایرانی در رقابت‌های قهرمانی آسیا مربوط به سی سال پیش، ١٣٧١، است، •وقتی مطرح‌ترین باشگاه‌های فوتبال ایران، استقلال و پرسپولیس، ورزشگاه اختصاصی ندارند و به دلیل عدم صلاحیت و ناکامی در کسب مجوز حرفه‌ای از لیگ قهرمانان آسیا، ١۴٠١، کنار گذاشته می‌شوند، •وقتی عامل اصلی یکی از ننگین‌ترین قرادادهای فوتبال ملی، پرونده ویلموتس، کمتر از سه ماه تا جام جهانی قطر بدون هیچ منع قانونی مجدداً به سمت ریاست فدراسیون فوتبال ایران برگزیده می‌شود، •وقتی با فساد اخلاقی ملی‌پوشی که صوت مکالمات تلفنی‌اش فضای مجازی را پر می‌کند، با فساد اخلاقی و سیاسی ملی‌پوشی که از تجزیه و اخراج سفرای ایران مطلب منتشر می‌کند، با دخالت ملی‌پوشی که موجب تضعیف جایگاه سرمربی سابق و موفق تیم ملی و در نهایت اخراج وی، اسکوچیچ، می‌شود و ... برخورد قاطع نمی‌شود، یعنی به وضوح در مدیریت این عرصه ناکام بوده‌ایم. در چنین شرایطی با ندیدن واقعیت‌های این ورزش و افراد و جریان‌های پیرامون آن و «صرفاً» گره زدن این رویداد به باورهای عمیق دینی و سیاسی خود موجب سرخوردگی بخشی از جامعه، بویژه نسل نوجوان، می‌شویم. نباید فراموش کنیم که این قانون خداوند است که: «كُلًّا نُّمِدُّ هَٰؤُلَاءِ وَهَٰؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّكَ وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا ﺑﺮﺍی ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩِ ﺩﻧﻴﺎﻃﻠﺐ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ‌ﺧﻮﺍﻩ، ﺯﻣﻴﻨﮥ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ‌ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ می‌کنیم. ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ موقعیتی ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ می‌کند، ﺑﺮﺍی کسی ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻧﻴﺴﺖ.» (اسراء ٢٠) #یادداشت @AskWest

#توئیت اِلی مولوسون، دختر ١٩ سالۀ انگلیسی: «به‌عنوان دختری که در #انگلیس بزرگ شده‌، هرگز باور نمی‌کردم که می‌توان بدون #آزارجنسی بیرون رفت. قطر ۲۰۲۲ به چیزی دست یافته که من هرگز خوابش را هم نمی‌دیدم. من حتی یک تیکه در خیابان نشنیدم. و به شدت احساس امنیت می‌کنم.» مولوسون که کمپین «HerGameToo» را برای امن‌تر شدن ورزشگاه‌ها برای بانوان اداره می‌کند در مصاحبه با تایمز انگلیس گفت: «باید بگویم آمدن به این جا [قطر] یک شوک واقعی برای من بود. من هیچ نوع آزار و اذیت کلامی یا تبعیض جنسی در این جا ندیدم.» اکنون بسیاری دیگر از طرفداران #زن بریتانیایی در کنار مولوسون معتقدند که این دوره از جام جهانی باید به عنوان الگویی برای بازی‌ها و فرهنگ فوتبال در بریتانیا باشد. مولوسون تصریح کرد: «من هیچ یک از آزار و اذیت‌هایی که در انگلیس تجربه کرده‌ام، در قطر تجربه نکردم. نمی‌دانم آنها چگونه به این امنیت رسیده‌اند، اما این یک محیط شگفت‌انگیز برای تجربه کردن است.» پدر مولوسون که به دلیل ترس‌های اولیۀ دخترش در سفر به قطر او را همراهی می‌کند نیز گفت: «من در درجۀ اول برای مراقبت از الی به این جا آمدم، اما صادقانه بگویم که نیازی به این کار نبود.» تایمز به نقل از گروهی از هواداران زن انگلیسی حاضر در دوحه نوشت، تصمیم مقامات قطر برای جلوگیری از مصرف #الکل در طول مسابقات عالی بوده و استادیوم‌های قطر در مقایسه با آنچه در کشورشان اتفاق می‌افتد، برای تماشای مسابقات برای زنان مناسب‌تر هستند. 🔗 https://www.globalvillagespace.com/qatar-fifa-world-cup-ban-on-alcohol-makes-women-safe #سبک_زندگی #آزادی @AskWest