پلانکتون، تو مثل این شعر «فاضل نظری» هستی: دلم گرفته از این روزگارِ نامردی تو مهربان‌تر از آنی که دل‌زده باشی. آرام و صبور، عشقت مثل آفتاب پاییز است؛ گرم، ولی هیچ‌وقت نمی‌سوزاند.

پرچ پرکینس، تو مثل این شعر «حسین منزوی» هستی: با من بمان که بی‌تو نفس هم شکستنی‌ست دل در هوای عشق تو آهی رسیدنی‌ست. تو شورِ بارانیِ عاشقی؛ دلتنگی در تو شکل خانه گرفته و هنوز بوی «او» را می‌دهد.

سندی، تو مثل این شعر «اخوان ثالث» هستی: زمستان است، بیا تا لحظه‌ای در خود فرو ریزیم. سرد، عمیق و پر از فکر. مثل شعله‌ای که از میان برف عبور کرده و هنوز یاد گرفته خاموش نشود.

کارن، تو مثل این شعر «نیما یوشیج» هستی: قایقی خواهم ساخت خواهم انداخت به آب. ساکت و مصمم، از دلِ یخ و تردید راه خودت را می‌زنی؛ سردی فصل حریف اراده‌ات نیست.

اختاپوس، تو مثل این شعر «سایه»‌ هستی: نه لب گشایدم از گل، نه دل کشد به سبو چه بی‌نشاط بهاری، چه بی‌غمِ زمستانی. آدمی هستی میان دو قطبِ عقل و احساس؛ آرامشِ طوفان، یا شاید طوفانِ آرامش.

پرل، تو مثل این شعر «قیصر امین‌پور» هستی: بهار خسته رسید و هنوز خواب زمستانم. آدمِ رویاها و خیال‌های ناتمام؛ آخرین لبخند سال، با نگاهی پر از فکر به فردا.