و فی صدری لباناتٌ إذا ضاقَ لها صدری نَکتّ الأرضَ بالکفِّ و أبدیتُ لها سرّی فمهما تُنبِتُ الأرضُ فذاک النّبتُ من بذری در سینه رازهایی دارم هر گاه سینه‌ام از آن‌ها به تنگ می‌آید با دست بر زمین می‌کوبم و راز دلم را برای زمین بازگو می‌کنم پس هر گاه زمین، گیاهی برویاند آن گیاه راز دلِ من است... 🌱 شاعر: #علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) منتهی‌الآمال، باب دوم، فصل هفتم

اللّٰهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ نَبِيِّ رَحْمَتِكَ، وَكَلِمَةِ نُورِكَ، وَأَنْ تَمْلَأَ قَلْبِي نُورَ الْيَقِينِ، وَصَدْرِي نُورَ الْإِيمانِ، وَفِكْرِي نُورَ النِّيَّاتِ، وَعَزْمِي نُورَ الْعِلْمِ، وَقُوَّتِي نُورَ الْعَمَلِ، وَ لِسانِي نُورَ الصِّدْقِ، وَدِينِي نُورَ الْبَصائِرِ مِنْ عِنْدِكَ، وَبَصَرِي نُورَ الضِّياءِ، وَسَمْعِي نُورَ الْحِكْمَةِ، وَمَوَدَّتِي نُورَ الْمُوالاةِ لِمُحَمَّدٍ وَآلِهِ عَلَيْهِمُ السَّلامُ حَتَّىٰ أَلْقَاكَ وَقَدْ وَفَيْتُ بِعَهْدِكَ وَمِيثاقِكَ فَتُغَشِّيَني رَحْمَتَكَ يَا وَلِيُّ يَا حَمِيدُ

از آسمان بپرس نام نجات دهنده‌ات را: «فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىٰ»

پنجره‌های قلب‌مان را باز بگذاریم. شاید نفحه‌ای که منتظرش هستیم؛ به دنبال دریچه‌های گشوده و امیدوار ما باشد.

«فَصَلِّ عَلَيْها وَعَلَىٰ أُمِّها صَلاةً تُكْرِمُ بِها وَجْهَ أَبِيها وَتُقِرُّبِها أَعْيُنَ ذُرِّيَّتِها، وَأَبْلِغْهُمْ عَنِّي فِي هٰذِهِ السَّاعَةِ أَفْضَلَ التَّحِيَّةِ وَالسَّلامِ.» سلام‌های پیوسته و متواتر ما دل‌تنگ‌های امیدوار از قعر زمان، به وجود نورانی و حیات‌بخش شما.