‏پشتِ جملۀ "مهم نیست عادت‌کردم" اندازۀ یك‌‌عمر زور زدن واسه درست شدنِ شرایط و نتیجه نگرفتن خوابیده.

جنگ‌با افکار پوسیده، دشوارتر از جنگ رودرویِ جبهه‌هاست‌.

چایِ دارچین رو گذاشتم که دم بکشه. یه سرِ ریز به کوکی‌هایِ مورد پسندِ بابا زدم. به انتظارِ دخترك‌ِ کوچیك‌ِ خونه صفحاتِ کتابم رو ورق زدم و با چشمهام رسیدم به جملۀ: "از این‌که می‌بینم مدتی است سرحال و قبراقی، شور و شر پیدا کرده‌ای خوشحالم." لب‌خند زدم و به غرغرهایِ دلنشین اولِ صبح مامان و نگرانی‌ش برایِ اتفاقاتِ اخیر فکر می‌کردم. شومینه رو‌ کم کردم و یکی از پنجره‌ها رو به منظورِ تهویۀ هوایِ دلگیرِ اتاق، باز کردم. نورِ خورشید فرشِ قرمزِ اتاقم رو در آغوش کشید و با صدایِ ملایمِ موزیك‌ِ بی‌کلام همراه شد. زندگی، همین بود. با همون جر و بحث‌هایِ کوچیك‌ مادر و دختری. با همون دلِ منتظری که نگرانِ آزمونك‌ دخترك‌ بود. با همون ذوق‌هایِ یواشکیِ بابا وقتی که کوکی‌ها رو مزه مزه می‌کرد. زندگی همین بود و روحِ من هنوزهم سبز و پر تلاطم!

این عکس بویِ ایرانی بودن می‌ده. بویِ امید داشتن. بویِ رنگی‌رنگی بودن. بویِ زندگی.

[ میوییِ غمگین. ]