تنم تابوت غمگینی که جانم را نمی‌فهمد دلِ تنگم حصار استخوانم را نمی‌فهمد شبیهِ بغضِ نوزادی که ساعت‌هاست می‌گرید پر از حرفم کسی اما زبانم را نمی‌فهمد دلم تنگ است و می‌گریم،دلم تنگ است و می‌خندم کسی که نیست دیوانه، جهانم را نمی‌فهمد چنان در آتشِ غم سوخته جانم که می‌دانم پس از مرگم کسی نام و نشانم را نمی‌فهمد #حسین_منزوی