🔴 #خلاف_گویی های برجامی #قسمت_یازدهم 🔺 طرح مسئله: - برخی افراد در مقام برشمردن دستاوردهای سلبی توافق برجام، مدعی خروج ایران از «انزوای بین المللی» به واسطه ی این توافق هستند. می خواهیم بدانیم که مدعای منزوی بودن ایران پیش از برجام مدعای صحیح و قابل اعتنایی است یا خیر؟ (برای نمونه بنگرید به ◀️ ایسنا - ۲۷ تیر ۹۸ – کدخبر: ۹۸۰۴۲۶۱۳۹۱۰) ❇️ برای بررسی و واکاوی این مدعا، دو عرصه را مورد کنکاش قرار می دهیم. ⬅️ برنامه ی هسته ای ج.ا.ایران: با وجود تلاش های چندین و چند ساله، فراوان و فرسایشی غرب در اتهام زنی، دیپلماسی عمومی و جنگ رسانه ای علیه برنامه ی هسته ای کشورمان، اکثریت قاطع حاکمیت ها و ملل دنیا، به مناسبت های مختلف حمایت خود را از برنامه ی هسته ای ایران ابراز داشته، و ضمن محق دانستن ایران در داشتن حق غنی سازی، فعالیت های هسته ای ما را صلح آمیز و سالم می دانند. ✅ نمونه: شانزدهمین نشست جنبش غیرمتعهدها در شهریور ماه ۹۱ در تهران برگزار شد؛ یعنی درست در زمان اوج تحریم ها و فشارها. با این حال، در بیانیه ای که در پایان نشست به تأیید «تمامی» اعضای جنبش عدم تعهد رسید، حقوق هسته ای کشورمان ذیل معاهده ی ان پی تی صراحتا از سوی ۱۲۰ کشور دنیا به رسمیت شناخته شد. این یعنی انزوا؟ ناگفته نماند که براساس آیین نامه ی داخلی، تمامی بیانیه های این جنبش برای تصویب به اجماع همه ی اعضا نیازمند می باشد. اما به هر روی از نگاه عده ای، این حمایت های گسترده فاقد ارزش تعیین کننده و مهمی است؛ همان ها که جامعه ی جهانی را منحصر در چند قدرت غربی می دانند. ⬅️ قطعنامه های شش گانه شورای امنیت: از مرداد ۸۵ تا خرداد ۸۹، شش قطعنامه ی شورای امنیت علیه برنامه ی هسته ای ج.ا.ایران به تصویب رسید. گرچه هیچیک از قطعنامه های یادشده ذیل کلیت فصل هفتم منشور صادر نشده بود، اما ذیل بند ۴۱ بودن این قطعنامه ها، بین المللی شدن الزام آن ها را در پی داشت. حال می خواهیم ببینیم کشورهای دنیا چه میزان به اجرای قطعنامه های تحریمی علیه فعالیت های هسته ای کشورمان پایبند بوده اند. با توجه به ساختار غیرعادلانه ی حاکم بر شورای امنیت سازمان ملل (حق وتو)، حاکمیت های دنیا به خوبی می دانند که این قطعنامه ها اساسا مطابق با میل و منافع ۵ عضو دائم این شورا صادر یا رد می شود و طبیعتا موازین حقوق بین الملل در آن حرف اول و آخر را نمی زند. لذاست که نگاه اکثریت قاطع کشورهای دنیا به قطعنامه های شورای امنیت، نگاه به اسنادی منصفانه و معتبر نیست. ضمانت اجرایی این قطعنامه ها فقط زمانی است که اراده ی سیاسی قوی برای اجرای آن توسط آمریکا و چند کشور مهم دیگر وجود داشته باشد. کشورهای دیگر دنیا نیز وقتی این اراده ی سیاسی را نبینند، قطعنامه ها را چندان جدی نخواهند گرفت. کمیته ی تشکیل شده توسط قطعنامه ی ۱۷۳۷، ۵ سال پس از تشکیل، در گزارشی اذعان داشت: «۱۲۴ کشور جهان حتی حاضر نیستند یک گزارش یک صفحه ای درباره ی نحوه ی اجرای تحریم های وضع شده علیه ایران به شورای امنیت ارسال کنند». جالب آنکه از ۶۶ کشوری هم که تا سال ۲۰۱۱ گزارش هایی به کمیته ی تحریم ها ارسال کرده اند، بیش از ۸۰ درصد گزارش ها اعلان هایی یک صفحه ای است از اینکه موارد قطعنامه به دستگاه های آن دولت اطلاع رسانی شده است یا در آن کشور موردی از نقض تحریم های ایران که نیازمند برخورد یا رسیدگی باشد وجود نداشته است. (۱) 🔘 سخن پایانی: صد البته که پوزیتیویست بودن خوب نیست، اما گاهی لازم آید که پوزیتیویستی سخن گفت. این مدعا که "ما پیش از حصول برجام در انزوای بین المللی به سر می بردیم"، یک سخن بسیار کلی است، و هر چه یک کلام کلی تر باشد طبیعتا ابهام آن نیز بیشتر است. اگر حامیان برجام درصدد برشمردن دستاورد برای این توافق هستند، لازم است توجه نمایند که این دستاوردها باید کاملا قابل اندازه گیری و متریک باشد. به طور مثال زمانی که ادعا می شود کشور ما پیش از برجام منزوی بوده است، دقیقا باید مشخص شود که جزئیات این مدعا چیست؟ بر فرض انزوا، چه ضررهایی بر ما متحمل شده یا بر فرض خروج از انزوا، چه منافعی عایدمان گشته است؟ (۱): کتاب گزارش ناخوانده از سرانجام یک مسیر - ص ۴۹۳ @abarshagerd ✍️ ✅ با بدون سانسور متفاوت بیاندیشید 👇 http://eitaa.com/joinchat/404946944Ceab6f2b794