به خلقتم فکر می‌کنم، به از خاک بودنم. چه اعجازی‌ست در خاک که همهٔ انسان‌ها از آن آفریده شده‌اند. حتی صد و بیست و چهار هزار پیامبر! و در این میان تنها یک نفر می‌شود پدرِ آن.
#از_علی_می‌گویم ؛ که پیامبر به او لقب پدر‌خاک بودن را داد⑴. و این یعنی اگر همه دفن شدند و شوند، او دفن شدنی نیست. او حیّ لایَموت است⑵. و این را از خودم نمی‌گویم چرا که خوانده‌ایم؛ «...وَقُبُورُکمْ فِی الْقُبُور⑶» یعنی وجود او بر تمام اجساد و انفاس و قبرها احاطه دارد. او غالب است و بروی خاک مانده تا پدری کند. از ازل الی‌الابد تا «أَنا وَجَميعُ مَن فَوق التُرابِ فداءُ ترابِ نَعلِ أَبي تُرابِ» من و هر که بر خاک است فدای خاک زیر قدوم بوترابی‌اش باشیم. ما خاک بودن به پیشگاهش را خواستاریم. ما او را دوست داریم که فقط دوست داشتن‌اش برای کوچکی ما بزرگ است و رزقی‌ست عظیم.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱.السکتواری، محاضرة الأوائل، ۱۳۱۱ق، ص۱۲۳.
امینی، الغدیر، ۱۹۶۷م، ج۶، ص۳۳۷-۳۳۸.
۲.سفينة البحار، الشيخ علي النمازي الشاهرودی، ج ١، الصفحه ٢٤٩.
۳.زیارت جامعه کبیره
