🔷آیت الله جوادی آملی: (مفهوم اعوذ بالله من الشیطان الرجیم) 🔹اين جنگ تحميلی بود می‌گفتند اگر آژير خطر را شنيديد به پناهگاه برويد. اين در پناهگاه برويد، معناي آن اين است که در خيابان بايستيد بگوييد که من مي‌خواهم به پناهگاه بروم؛ اين استعاذه نيست و اين پناهگاه رفتن نيست؛ اگر آژير خطر را شنيد فوراً بايد پناهگاه برود. 🔹اگر کسي گرفتار وسوسه شد، نبايد بگويد: «اعوذ بالله من الشيطان الرجيم» اين البته ذکر است و ثواب دارد؛ ولي اين پناهگاه رفتن نيست، اين مثل آن است که وقتي آژير خطر را شنيد، در خيابان ايستاده مي‌گويد من مي‌خواهم به پناهگاه بروم؛ اين مشکل را حلّ نمي‌کند. با ناله به طرف انابه بدويد: ﴿وَ إِمَّا يَنْزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ﴾ نه «قل اعوذ بالله من الشيطان الرجيم» 🔹«استعاذه» يعني پناه برد، نه گفت من مي‌خواهم پناهگاه بروم. فرمود من اين آيه را به شما گفتم که پناهگاه برويد، پناهگاه هم دم دست شما بود، بگوييد «يا الله» او «سَرِيعَ الْإِجَابَة» است، او ﴿سَميعُ الدُّعاء﴾ است. 🔹﴿سَميعُ﴾در قرآن به دو معناست؛ در اعتبارات عقلايي و در محاورات هم همينطور است: ما يک سمع فيزيکي داريم که انسان آهنگ‌ها و صداها را مي‌شنود «و الله بکلّ شيء سميع»؛ يک وقت است ﴿سَميعُ الدُّعاء﴾؛ يعني گوش به حرف داعي مي‌دهد. ما هم در محاورات همين حرف را مي‌زنيم، مي‌گوييم فلان کس حرف ما را گوش مي‌دهد، فلان آقا حرف ما را گوش نمي‌دهد، نه اينکه از نظر فيزيکي نمي‌شنود، بلکه يعني ترتيب اثر نمي‌دهد. 🔹خدا ﴿سَميعُ الدُّعاء﴾ است، نه يعني دعاي ما را مي‌شنود، يعني در دعا ترتيب اثر مي‌دهد وگرنه خدا «سميع الغيبة و الکذب» هم هست. مي‌گوييم: ﴿إِنَّكَ سَميعُ الدُّعاءِ﴾خدايا! تو دعاي داعي را مي‌شنوي و ترتيب اثر مي‌دهي. وقتي انسان بگويد «يا الله»! همانجا پناهگاه اوست، اين «التجاء» پناهگاه اوست. 📚{ #تفسیر_سوره_ق 95/09/29} 🕋 @sebghatallaah 💐💐💐 @Basirat_135