فضائل الرضا وَ دَخَلَ سلام الله علیه الْحَمَّامَ فَقَالَ لَهُ بَعْضُ النَّاسِ‏ دَلِّكْنِي‏ يَا رَجُلُ فَجَعَلَ يُدَلِّكُهُ فَعَرَفُوهُ فَجَعَلَ الرَّجُلُ يَسْتَعْذِرُ مِنْهُ وَ هُوَ يُطَيِّبُ قَلْبَهُ وَ يُدَلِّكُهُ. روزی حضرت رضا علیه السلام وارد حمّام شد، مردی که آن حضرت را نمی شناخت به ایشان عرض کرد: مرا کیسه بکش! امام علیه السلام بدون هیچ گونه اکراه شروع به کیسه کشیدن او نمود. در این میان دیگران به این شخص امام علیه السلام را معرّفی کردند، آن مرد که پیش خود احساس شرمندگی کرد از امام علیه السلام عذر خواهی نمود، ولی آن حضرت با دلداری دادن او به کار خود ادامه داد. مناقب ابن شهرآشوب، ج ۴، ص ۳۶۲

فضائل الرضا علیه السلام حَدَّثَنَا مُعَلَّى بْنُ الْفَرَجِ، قَالَ: أَخْبَرَنَا مَعْبَدُ بْنُ جُنَيْدٍ الشَّامِيُّ، قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى عَلِيِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا (عَلَيْهِ السَّلَامُ) فَقُلْتُ لَهُ: قَدْ كَثُرَ الْخَوْضُ فِيكَ وَ فِي عَجَائِبِكَ، فَلَوْ شِئْتَ أَنْبَأْتَنِي بِشَيْ‌ءٍ أُحَدِّثُهُ عَنْكَ.فَقَالَ: وَ مَا تَشَاءُ؟فَقُلْتُ: تُحْيِي لِي أَبِي وَ أُمِّي.فَقَالَ: انْصَرِفْ إِلَى مَنْزِلِكَ فَقَدْ أَحْيَيْتُهُمَا. فَانْصَرَفْتُ وَ اللَّهِ وَ هُمَا فِي الْبَيْتِ أَحْيَاءٌ، فَأَقَامَا عِنْدِي عَشْرَةَ أَيَّامٍ، ثُمَّ قَبَضَهُمَا اللَّهُ (تَبَارَكَ وَ تَعَالَى) ابن جنید شامی گوید : بر علی بن موسی الرضا سلام الله علیهما داخل شدم و عرض کردم مردم خیلی از عجائب و شگفتی های شما تعریف میکنند پس اگر مایل بودید چیزی را هم به من نشان دهید تا آن را از شما تعریف کنم ، حضرت فرمودند : چه میخواهی ؟ گفتم : پدر و مادرم را زنده کنید ، حضرت به من فرمود : به منزلت برگرد که آنها را زنده کردم ، به خانه برگشتم و به خدا قسم  دیدم آن دو را که زنده بودند پس نزد من ده روز باقی ماندند که سپس خدای متعال روحشان را قبض کرد 📚نوادر المعجزات، ج 1، ص 336 📚دلائل الإمامة، ج 1، ص 363

مولا امیرالمؤمنین تقدست امره : وَ لَا وَجَدْتُ ذُلًّا مِثْلَ اشْتِغَالِ‏ قَلْبِي‏ بِفَارِغِ الْقَلْبِ مِنِّي‏ من هیچ ذلّتی را از این بالاتر ندیدم که دلم به کسی مشغول باشد که دلش از من فارغ است. 📚تنبيه الخواطر : ج1 / ص16

جمال الدین یوسف بن حاتم شامی روایت کرده است: عَنْ كَعْبٍ الْأحِبْارِ قَالَ‌ جَاءَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ سَلَامٍ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص قَبْلَ أَنْ يُسْلِمَ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ ص مَا اسْمُ عَلِيٍّ فِيكُمْ فَقَالَ لَهُ النَّبِيُّ ص عَلِيٌّ عِنْدَنَا الصِّدِّيقُ الْأَكْبَرُ فَقَالَ عَبْدُ اللَّهِ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَ‌ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ وَ إِنَّا لَنَجِدُ فِي التَّوْرَاةِ مُحَمَّدٌ نَبِيُّ الرَّحْمَةِ وَ عَلِيٌّ مُقِيمُ الْحُجَّةِ. کعب الاحبار نقل کرده است که عبد الله بن سلام (یهودی) نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و گفت: ای محمد صلی الله علیه و آله، نام علی علیه السلام نزد شما چیست؟ حضرت محمد صلی الله علیه و آله پاسخ دادند: نام علی علیه السلام نزد ما صدیق اکبر است. عبد الله گفت: گواهی می‌دهم که خدایی جز خدای یکتا نیست و تو ای محمد صلی الله علیه و آله پیامبر به حق خدایی و من در توراتی که نزد ماست یافتم که: «محمد پیامبر رحمت است و علی برپاکننده حجت است». 📚الاربعون عن الاربعین فی فضائل امیر المومنین علیه السلام، ص۸۰، ح ۳۶

از کتاب حزن المؤمنون نقل شده شخصی از شهر دور آوازه جمال حضرت علی اکبر علیه السلام را شنید به قصد زیارتش به مدینه آمد وقتی که حضرت را دید صیحه ای کشید. اباعبدالله سلام اللّه علیه فرمودند معلوم است از او خوشت آمده؟ عرض کرد: آری. سید الشهدا سلام اللّه علیه فرمودند: آیا راضی هستی خاری به پایش رود؟ گفت: راضی هستم خار به چشم من برود نه به پای او . آنگاه حضرت فرمودند پس من چه حالی خواهم داشت... 📚مقتل مفتاح الجنه؛ ص175

السلام علی الرأس الشریف سلسله ی موی او حلقه ی دام بلاست هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست...

أنّه لَمّا علیُّ بنُ الحسین سلام الله علیه  و حَرَمُه علی یزیدَ لَعَنَه وَجیءَ بِرَأسِ الحسین  سلام الله علیه  وَ وُضِعَ بَینَ یَدَیه فی طَشتٍ،فَجَعل یَضرِبُ ثَنایاه بِمِخصَرَةٍ کانَت فی یَدِه...فَلَمَّا رَأت زَیْنَبُ سلام الله علیها  ذلک فَأَهْوَتْ إِلَى جَیْبِهَا فَشَقَّتْهُ ثُمَّ نَادَتْ بِصَوْتٍ حَزِینٍ تُقرِعُ الْقُلُوبَ:یَا حُسَیْنَاهْ هنگامی که علی بن الحسین سلام الله علیه  و خانواده اش بر یزید که خداوند او را لعنت کند وارد شدند و سر حسین سلام الله علیه  آورده شد و در برابر یزید در داخل تشتی گذاشته شد، او با چو دستی به دندانهای پیشین امام زد...وقتی زینب سلام الله علیها  آن را دید، دست به گریبان برد و آن را پاره کرد و با صدای محزون که دلها را می سوزاند فرمود: وای حسین!... 📚بحارالانوار ۴۵/۱۳۲

تعبیر امام ‌حسن ‌عسکری صلوات‌الله‌علیه از شخصیت امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف عن أَبي مُحَمَّدٍ الْحَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ الْعَسْكَرِيَّ علیهما السلام: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يُخْرِجْنِي مِنَ الدُّنْيَا حَتَّى أَرَانِيَ الْخَلَفَ مِنْ بَعْدِي ما أَشْبَهَ النَّاسِ بِرَسُولِ اللَّهِ  صلی الله علیه و آله خَلْقاً وَ خُلُقاً يَحْفَظُهُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى فِي غَيْبَتِهِ وَ يُظْهِرُهُ فَيَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً. امام حسن عسکری صلوات‌الله‌علیه فرمودند: سپاس خدایی را که مرا از دنیا نبرد تا اینکه جانشین پس از خود را به من نشان داد و او کسی است که شبیه‌ترین مردم در صورت و سیرت به رسول الله صلی الله علیه و آله است و خداوند متعال در غیبتش نگهدار او است تا این‌که ظهور می‌کند و زمین را پس از آن‌که از ظلم و ستم لبریز شده از عدل و مساوات لبریز می‌کند. 📚 کفایة‌الاثر، علی‌بن‌محمدخزازرازی، ص۲۹۵

قَالَ آيَةُ اَللهِ اَلْعُظْمَى أَمِيرُاَلْمُؤْمِنِينَ عَلِيُّ بْنُ ابي طَالِبٍ صَلَوَاتُ اَللهِ عَلَيْهما : ان كل ما في العالم في القرآن و كل ما في القرآن بأجمعه في فاتحة الكتاب و كل ما في الفاتحة في البسملة و كل ما في البسملة في الباء و أنا النقطة تحت الباء حضرت آیت الله العظمی امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب صلوات الله علیهما می فرمایند : تمام آنچه در عالم است در قرآن است و تمام آنچه در قرآن است در سوره حمد و تمام آنچه در سوره حمد است در بسم الله الرحمن الرحيم جمع شده است و تمام آنچه در بسم الله الرحمن الرحيم است در باء آن است و من نقطه تحت الباء هستم. 📚الصراط المستقيم ج۳،ص۱۱۸

نه علی خداست که خدا علیست...

قال الامام علی بن موسی الرضا جل مقامه : الْإِمَامُ وَاحِدُ دَهْرِهِ لَا یُدَانِیهِ أَحَدٌ وَ لَا یُعَادِلُهُ عَالِمٌ وَ لَا یُوجَدُ مِنْهُ بَدَلٌ وَ لَا لَهُ مِثْلٌ وَ لَا نَظِیرٌ مَخْصُوصٌ بِالْفَضْلِ کُلِّهِ مِنْ غَیْرِ طَلَبٍ مِنْهُ لَهُ وَ لَا اکْتِسَابٍ بَلِ اخْتِصَاصٌ مِنَ الْمُفْضِلِ الْوَهَّابِ فَمَنْ ذَا الَّذِی یَبْلُغُ مَعْرِفَةَ الْإِمَامِ وَ یُمْکِنُهُ اخْتِیَارُهُ هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ ضَلَّتِ الْعُقُولُ وَ تَاهَتِ الْحُلُومُ وَ حَارَتِ الْأَلْبَابُ وَ حَسَرَتِ الْعُیُونُ وَ تَصَاغَرَتِ الْعُظَمَاءُ وَ تَحَیَّرَتِ الْحُکَمَاءُ وَ تَقَاصَرَتِ الْحُلَمَاءُ وَ حَصِرَتِ الْخُطَبَاءُ وَ جَهِلَتِ الْأَلِبَّاءُ وَ کَلَّتِ الشُّعَرَاءُ وَ عَجَزَتِ الْأُدَبَاءُ وَ عَیِیَتِ الْبُلَغَاءُ عَنْ وَصْفِ شَأْنٍ مِنْ شَأْنِهِ أَوْ فَضِیلَةٍ مِنْ فَضَائِلِهِ فَأَقَرَّتْ بِالْعَجْزِ وَ التَّقْصِیرِ وَ کَیْفَ یُوصَفُ أَوْ یُنْعَتُ بِکُنْهِهِ أَوْ یُفْهَمُ شَیْ ءٌ مِنْ أَمْرِهِ أَوْ یُوجَدُ مَنْ یَقُومُ مَقَامَهُ. حضرت رضا جل مقامه می‌فرمایند : امام یگانه روزگارش است که کسی به مرتبه اش نزدیک نمی شود با این که او مانندی ندارد. جایگزینی برایش یافت نمی شود و مثل و مانند ندارد و در علم و فضل ممتاز است، و همه این‌ها بدون آن است که از کسی طلب کرده و یا آموخته باشد، بلکه اختصاصی است که خداوند بخشنده به او عنایت نموده است، پس چه کسی می‌تواند به معرفت امام برسد و یا او را انتخاب کند؟ هیهات! هیهات! عقل‌ها سرگردان و فکرها پریشان و خردها حیران و چشم‌ها نگران و بزرگان به زانو در آمده و دانشمندان متحیر و خردمندان فرومانده و سخنوران درمانده و دانایان در گرداب افتاده و شاعران زبان بند شده و ادیبان عاجز گشته و بلیغان فرومانده از وصف و ستایش یک مقام یا فضیلت امام هستند و همه اقرار به عجز و ناتوانی خود می‌کنند. چگونه می‌توان حقیقت او را وصف کرد و نعت نمود یا چیزی از امر او را فهمید. 📚عیون الاخبار الرضا علیه السلام مجلد اول ص 276 باب 20 ما جاءعنالرضاء علیه السلام فی وصف الامامه و الامام و ذکر فضل الامام و رتبته

إِنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ خَطَبَ فِی جَامِعِ الْبَصْرَةِ فَقَالَ فِیهَا مَعَاشِرَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُسْلِمِینَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَثْنَی عَلَی نَفْسِهِ فَقَالَ هُوَ الْأَوَّلُ یَعْنِی قَبْلَ کُلِّ شَیْ ءٍ وَ الْآخِرُ یَعْنِی بَعْدَ کُلِّ شَیْ ءٍ وَ الظَّاهِرُ عَلَی کُلِّ شَیْ ءٍ وَ الْباطِنُ لِکُلِّ شَیْ ءٍ سَوَاءٌ عِلْمُهُ عَلَیْهِ سَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی فَأَنَا الْأَوَّلُ وَ أَنَا الْآخِرُ إِلَی آخِرِ کَلَامِهِ فَبَکَی أَهْلُ الْبَصْرَةِ کُلُّهُمْ وَ صَلَّوْا عَلَیْهِ. أَنَا دَحَوْتُ أَرْضَهَا وَ أَنْشَأْتُ جِبَالَهَا وَ فَجَّرْتُ عُیُونَهَا وَ شَقَقْتُ أَنْهَارَهَا وَ غَرَسْتُ أَشْجَارَهَا وَ أَطْعَمْتُ ثِمَارَهَا وَ أَنْشَأْتُ سَحَابَهَا وَ أَسْمَعْتُ رَعْدَهَا وَ نَوَّرْتُ بَرْقَهَا وَ أَضْحَیْتُ شَمْسَهَا وَ أَطْلَعْتُ قَمَرَهَا وَ أَنْزَلْتُ قَطْرَهَا وَ نَصَبْتُ نُجُومَهَا وَ أَنَا الْبَحْرُ الْقَمْقَامُ الزَّاخِرُ وَ سَکَّنْتُ أَطْوَادَهَا وَ أَنْشَأْتُ جَوَارِیَ الْفُلْکِ فِیهَا وَ أَشْرَقْتُ شَمْسَهَا وَ أَنَا جَنْبُ اللَّهِ وَ کَلِمَتُهُ وَ قَلْبُ اللَّهِ وَ بَابُهُ الَّذِی یُؤْتَی مِنْهُ ادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّداً أَغْفِرْ لَکُمْ خَطَایَاکُمْ وَ أَزِیدُ الْمُحْسِنِینَ وَ بِی وَ عَلَی یَدِی تَقُومُ السَّاعَةُ وَ فِیَّ یَرْتَابُ الْمُبْطِلُونَ وَ أَنَا الْأَوَّلُ وَ الْآخِرُ وَ الظَّاهِرُ وَ الْبَاطِنُ وَ بِکُلِّ شَیْ ءٍ عَلِیْمٌ امیرالمؤمنین در مسجد جامع بصره خطبه ای خواند و در آن فرمودند: ای گروه مؤمنان و مسلمانان، خدای عزّوجل در مقام ستایش خویش فرموده است: «هو الأول» یعنی قبل از هر چیزی بوده است و «والآخر» یعنی بعد از مرگ همه، او خواهد بود و «الظاهر» یعنی بر هر چیز غلبه می‌کند و «الباطن» یعنی علم او به هر نهانی احاطه دارد، از من بپرسید پیش از آنکه مرا بجویید و نیابید؛ من اول و آخر هستم... تا پایان خطبه، پس مردم بصره جملگی بگریستند و بر وی صلوات فرستادند. در ادامه مولا فرمودند: زمینش را من گستراندم و کوه هایش را من هستی بخشیدم و چشمه هایش را من جوشانیدم و نهرهایش را من منشعب کردم و درخت هایش را من کاشتم و میوه هایش را طعم و مزه دادم و ابرهایش را من ایجاد کردم و صدای رعد را من شنواندم و برقش را روشنی بخشیدم و خورشیدش را گرمی دادم و ماهش را طالع کردم و بارانش را فرو ریختم و ستارگانش را بر جای خود نشاندم، دریای خروشان مواج بی انتها منم، من کوه هایش را به پا داشتم و کشتی را در آن به حرکت در آوردم و به خورشیدش تابش عطا کردم؛ من «جنب الله»، «کلمۀ الله»، «قلب الله» و دروازه ای هستم که از آن به نزد وی در آیند، سجده کنان از در وارد شوید تا گناهان شما را ببخشایم و بر پاداش نیکوکاران بیفزایم (اشاره به آیه ای از قرآن) ، به من و بر دست من قیامت به پا می‌شود و باطل گرایان درباره من دچار تردید می‌شوند و اوّل و آخر و ظاهر و باطن منم و من به هرچیزی آگاهم. 📚بحارالانوار ج۳۹،ص۳۴۹

یا حق منهو غم مخور ای دل ز جور روزگار کج مدار زان که مولا قاضی دیوان روز محشر است

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ قَالَ حَدَّثَنِي الْعَبَّاسُ بْنُ مَعْرُوفٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَهْلٍ الْبَحْرَانِيِّ يَرْفَعُهُ إِلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (جل امره) قَالَ: الْبَكَّاءُونَ خَمْسَةٌ آدَمُ وَ يَعْقُوبُ وَ يُوسُفُ وَ فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ سلام الله علیهم  فَأَمَّا آدَمُ فَبَكَى عَلَى الْجَنَّةِ حَتَّى صَارَ فِي خَدَّيْهِ أَمْثَالُ‏ الْأَوْدِيَةِ وَ أَمَّا يَعْقُوبُ فَبَكَى عَلَى يُوسُفَ حَتَّى ذَهَبَ بَصَرُهُ وَ حَتَّى قِيلَ لَهُ‏ تَاللَّهِ تَفْتَؤُا تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّى تَكُونَ حَرَضاً أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهالِكِينَ‏ وَ أَمَّا يُوسُفُ فَبَكَى عَلَى يَعْقُوبَ حَتَّى تَأَذَّى بِهِ أَهْلُ السِّجْنِ فَقَالُوا لَهُ إِمَّا أَنْ تَبْكِيَ اللَّيْلَ وَ تَسْكُتَ بِالنَّهَارِ وَ إِمَّا أَنْ تَبْكِيَ النَّهَارَ وَ تَسْكُتَ بِاللَّيْلِ فَصَالَحَهُمْ عَلَى وَاحِدٍ مِنْهُمَا أَمَّا فَاطِمَةُ سلام الله علیها  فَبَكَتْ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه وآله  حَتَّى تَأَذَّى بِهَا أَهْلُ الْمَدِينَةِ فَقَالُوا لَهَا قَدْ آذَيْتِنَا بِكَثْرَةِ بُكَائِكِ فَكَانَتْ تَخْرُجُ إِلَى الْمَقَابِرِ مَقَابِرِ الشُّهَدَاءِ فَتَبْكِي حَتَّى تَقْضِيَ حَاجَتَهَا ثُمَّ تَنْصَرِفُ وَ أَمَّا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ سلام الله علیه  فَبَكَى عَلَى الْحُسَيْنِ سلام الله علیه  عِشْرِينَ سَنَةً أَوْ أَرْبَعِينَ سَنَةً مَا وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَعَامٌ إِلَّا بَكَى حَتَّى قَالَ لَهُ مَوْلًى لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكَ أَنْ‏ تَكُونَ مِنَ الْهالِكِينَ قالَ إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ‏ إِنِّي مَا أَذْكُرُ مَصْرَعَ بَنِي فَاطِمَةَ سلام الله علیها  إِلَّا خَنَقَتْنِي لِذَلِكَ عَبْرَةٌ. محمد بن سهل بحرانى از امام صادق جل امره نقل مى‏كند: كه فرمود: بسيار گريه‏كنندگان پنج نفرند: آدم و يعقوب و يوسف و فاطمه دختر محمد صلی الله علیه وآله  و على بن الحسين سلام الله علیه . آدم به خاطر بهشت آنقدر گريه‏ كرد كه بر گونه‏اش مانند بيابان‏ها خط افتاد، و يعقوب آنچنان در فراق يوسف گريه‏ كرد كه چشم خود را از دست داد تا جايى كه به او گفته شد: «به خدا سوگند كه آن قدر از يوسف ياد مى‏كنى كه در آستانه مرگ قرار گيرى يا هلاك شوى» و يوسف در فراق يعقوب آنچنان گريه‏ كرد كه اهل زندان اذيت شدند و به او گفتند: يا شب گريه‏ كن و روز ساكت باش و يا در روز گريه‏ كن و شب ساكت باش و او يكى از آنها را پذيرفت. و فاطمه سلام الله علیها  در فراق پيامبر خدا صلی الله علیه وآله  آن قدر گريه كرد كه اهل مدينه اذيت شدند و به او گفتند: ما را با گريه بسيار خود اذيت كردى و او به قبرستان‏هاى شهدا مى‏رفت و تا مقدارى كه مى‏خواست گريه مى‏كرد و برمى‏گشت، و امام على بن الحسين سلام الله علیه  براى حسين سلام الله علیه  بيست سال يا چهل سال گريه كرد، هيچ وقت پيش روى او طعامى گذاشته نمى‏شد مگر اينكه گريه مى‏كرد تا جايى كه يكى از خدمتكارانش به او گفت: يا بن رسول الله فدايت شوم، مى‏ترسم كه هلاك شوى، فرمود: غم و اندوه خود را به خدا شكايت مى‏كنم و من چيزى را مى‏دانم كه شما نمى‏دانيد ولى هيچ وقت قتلگاه فرزندان فاطمه سلام الله علیها  را به ياد نمى‏آورم مگر اينكه گريه گلوگيرم مى‏كند. 📚الخصال‏۱/۲۷۲

نقاش چون شمایل آن ماه میکشد نوبت به زلف او چو رسد آه میکشد..

حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ وَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ وَ غَيْرُهُمَا عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ سلام اللّه علیه جُعِلْتُ فِدَاكَ زِيَارَةُ الرِّضَا سلام اللّه علیه أَفْضَلُ أَمْ زِيَارَةُ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ سلام اللّه علیه قَالَ زِيَارَةُ أَبِي سلام اللّه علیه أَفْضَلُ- ذَلِكَ أَنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ سلام اللّه علیه يَزُورُهُ كُلُّ النَّاسِ وَ أَبِي لَا يَزُورُهُ إِلَّا الْخَوَاصُّ مِنَ الشِّيعَةِ. على بن مهزيار گفت: محضر ابى جعفر عليه السّلام عرض كردم: فدايت شوم زيارت حضرت رضا عليه السّلام افضل است يا زيارت ابى عبد اللَّه حسين بن على عليه السّلام؟ حضرت فرمودند: زيارت پدرم افضل است زيرا حضرت ابا عبد الله الحسين عليه السّلام را هر گروهى از مردم زيارت مى‏كنند ولى پدرم را زيارت نمى‏كند مگر شيعيان خاص و خالص ما. 📚کامل الزیارات ص ٣٠٦

یا شاه دین مولا مدد

عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ جل امره مَا مِنْ أَحَدٍ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِلَّا وَ هُوَ یَتَمَنَّى أَنَّهُ زَارَ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع لَمَّا یَرَى لِمَا یُصْنَعُ بِزُوَّارِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ مِنْ کَرَامَتِهِمْ عَلَى اللَّهِ امام صادق جل امره می‌فرمایند : هیچ کس نیست در روز قیامت، مگر اینکه حسرت می‌خورد و آرزو می‌کند، که ای کاش امام حسین علیه‌السلام را زیارت کرده بودم، آن هنگامی که می‌بیند با زوار امام حسین علیه‌السلام چه می‌کنند، و چقدر نزد خداوند مورد کرامت واقع می‌شوند. 📚وسائل الشیعه، جلد ۱۴ صفحه ۴۲۴

لَما تَوَجَه إلى الحرب إجتَمَعَتِ النِّسَاءُ حُولَهُ كَالحَلَقَه، إرحم غُربَتَنَا، وَ لا تَستَعجل إلى القِتالَ فَإِنَّهُ لَيسَ لَنَا طَاقَةً فِى فِراقِكَ، وَمَنْعَتَهُ مِنَ العَزِيمَة، تَغَيَّرَ حالُ الحُسَينِ بِحَيثُ أَشرَفَ عَلَى المَوتِ، وَصَاحَ بِنِسَائِهِ وَعَيالِهِ: دَعَنْهِ فَإِنَّهُ مَمسوس في الله وَمَقتول في سَبيل الله هنگامی که حضرت علی اکبر الیه التسلیم متوجه میدان شد، زنان حرم دورش را گرفتند و به او گفتند: به غربت ما رحم کن و برای جنگیدن عجله نکن که ما طاقت فراق تو را نداریم، پس لباس او را گرفتند و نمی گذاشتند تا برود در این هنگام، حال امام حسین جل رأسه تغییر کرد به طوری که مشرف به مرگ شد. پس به صدای بلند فرمود: رهایش کنید او ممسوس در ذات خدا و مقتول در راه اوست. 📚الدمعة الساكبة فى احوال النبي و العترة الطاهرة، علامه محمد باقر دهدشتی بهبهانی

تفسیر القمی قَالَ الصَّادِقُ جل امره کَانَ سَبَبَ نُزُولِ هَذِهِ الْآیَةِ ، أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ جل ذاته کَانَ جَالِساً بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ الیه التسلیم فَقَالَ لَهُ قُلْ یَا عَلِیُّ اللَّهُمَّ اجْعَلْ لِی فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ وُدّاً فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَی إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا تفسیر علی بن ابراهیم؛ امام صادق جل امره می‌فرماید: علت نزول این آیه آن است که امیرالمؤمنین جل ذاته در محضر رسول خدا الیه التسلیم نشسته بود که پیامبر الیه التسلیم به وی فرمود: یا علی، بگو: خداوندا، محبت مرا در دل مؤمنان قرار بده؛ پس خداوند آیه «إِنَّ الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّلِحَاتِ سَیَجْعَلُ لهَُمُ الرَّحْمَانُ وُدًّا» را نازل فرمود. 📚بحارالانوار جلد ۳۵ صفحه ۳۵۴

عن النبی (الیه التسلیم) قال:لمّا عرج بی إلی السّماء فوصل إلی مشامّی فی قاب قوسین عطر لم أشمّ قطّ بعد إلی أن وضع علیّ (جل صراطه) أقدامه علی کتفی فأدرکت و استشممت ذلک العطر من قدم علیّ (جل صراطه) . رسول خدا (الیه التسلیم) فرمودند در معراج که رسیدم به قاب قوسین به مشامم بوئی رسید دیگر هیچ وقت آن بو را حس نکردم تا وقتی که  امیرالمؤمنین علی (جل صراطه) قدم هایش را بر کتف من گذاشت آن بو را از دو قدم امیرالمؤمنین علی (جل صراطه) استشمام کردم. 📚طوالع الانوار جلد ۲ صفحه ۲۷۹