البته که راه‌های دیگه‌ای هم وجود داره ولی تو مبحث فعلی نمی‌گنجه

امر دیگه

از بدبختی مردم همین بس که ستاره‌های دنباله‌دار را پیک آرزو می‌دانند و ستاره‌های چشمک‌زن را پیام آور مرگ! می‌گویند وقتی ستاره‌ای چشمک میزند، سوسوی زندگانی کسی درحال خاموش شدن است. آخر مگر جفتشان یکی نیستند؟ تازه، ستاره‌ی چشمک‌زن استوار و محکم است، اما ستاره‌ی دنباله‌دار تکه سنگ احمقی‌ست که گرمایش به آن نور بخشیده. گرمایی که با سرگردانی و بی‌هدفی حاصل شود چه حقیقت دارد؟ مردم میگویند همه‌ی اینها نماد است. میگویند هرچیزی سنبل یک چیزی است. اگر اینگونه باشد، واقعا گمان کردند هرکس برای خود یک ستاره در آسمان دارد؟ آسمانی که حتی بارانش را نیز نصیب ما نمی‌کند یک ستاره به نام هر نفر اهل زمین بزند؟ ما؟ این موجودات کژدار و مریض؟ روزی از روزهای پاییز شانزده سالگی