من افراطی نمیبینم و کلا اکثرا عادت دارن اگه یکی برخلاف لذتاشون یه حرفی بزنه بهش بگن افراطی، وگرنه دقیق توضیح میدادی منظورت از افراطی چیه و چرا بهم نسبتش میدی جای این که با جمله "خودت میدونی منظورم چیه" طفره برید. من نظرمو درمورد مارول گفتم، هیچ جور خاصی هم نگفتم فقط چون مخالف علاقه شما بود بهت برخورد همین. توهین ریز هم لطفا بگید دقیقا کجا و چطور و کی کردم، وگرنه برچسب و انگ زدن بدون توضیح و مصداق آوردن کار خیلی راحتیه و منم میتونم این کارو درمورد شما بکنم. بعدشم وقتی جنبه شنیدن نظر مخالف نظرتون رو ندارید برای چی میاید میگید نظرت درمورد مارول چیه؟ خب نپرسید. هرچند اگه نپرسیده بودید و خودم گفته بودمم ناراحتی نداشت میتونستید به جای این که طبق معمول بحث رو شخصی سازی کنید و گیر بدید به شخصیت من جای حرف منطقی نظر مخالفتون و استدلالاتتون رو بیان کنید. در رابطه با اون پیامم که گفت شما مشخص کردی باید بگم نه فقط من بلکه همونطور که گفتم فیلمبازای حرفه ای و منتقدین و حتی خود فیلمسازا میدونن این فیلما چیه اوضاعشون و چرا ساخته میشن. شما نمیخوای بپذیدی، خب نپذیر👌🏻

قربون آدم چیزفهم. #VisualBook

اصن اینا ناراحتی نداره واقعا. من قبلا هم درمورد این آثار تجاری و ادبی توی ادبیات البته صحبت کرده بودم و یه چیز واقعی و پذیرفته شده اس.

یکی از چیزایی که یاد گرفتم اینه که داستان ها بر دو نوع literary fiction و commercial fiction دسته بندی میشن. نوع اول از اسمش مشخصه که یعنی با یه داستانی طرفیم که از نظر ادبی و هنری داستان غنی ایه و خلاصه یه اثر ادبی هنریه و در نوع دوم ما با اثر تجاری طرف هستیم، یعنی اون اثر برای فروش بیشتر نوشته میشه و عامه پسند تره و خیلی ادبی یا هنری نیست و ویژگی اصلیشون سرگرم کنندگیه، که جالب بود برام که ژانر جنایی و معمایی و اینا جزو این دستن، یا کمدی جزو این دستس مگر این که دارک کمدی باشه که هنرمندانه در غالب کمدی حرفی برای گفتن داره.

الان دارم فک میکنم احتمالا به همین دلیل پروفروشای نیویورک تایمز معمولا کتابای جنایی ان:/

*البته همه آثار جنایی هم مثل کمدی همیشه تجاری نیست و ادبی هم داره، هم میتونن ادبی باشن هم تجاری.

-

~~~ #Fun

من خیلی آدم بیا "درموردش حرف بزنیمی" هستم:)