خیر؟ یعنی گریه بر حسینِ فاطمه چرا؟ آخه بی تو هر جا می‌روم خیری نمی‌بینم ..

« خواهشاً حال مناسب »

هر چی بیشتر پیش میری بیشتر می‌فهمی .. کُل الخَیر فی بابَ الحُسین علیه السلام

أَلسَّلامُ عَلى ساکِنِ التُّرْبَةِ الزّاکِیَةِ سلام بر آن جاى گرفته در خاکِ پاک

أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُفَرَّقَةِ عَنِ الاَْبْدانِ  سلام بر آن سرهاى جدا شده از بدن

دهه‌ی اوّل ماه غمتان رفت حسین، ‏من همان آدم قبلم، به بزرگیت ببخش...

-

بعد از حسین که بهتر ز او تراب ندیده چه ها گذشت به دختران آفتاب ندیده...

‹با حال مناسب›

فضل بن رحمان روایت میکند: امام صادق علیه السلام در روضه اباعبدالله الحسین دَمِ درِحجره می‌نشستند و با تحت الحنکِ عمامه خود، نعلین وصندل های گریه کنان و عزاداران را، پاک میکردند و برای تک تکِ آنها طلبِ آمرزش مینمودند. |ثمرات‌الاعوادعلامه‌سیدعلی‌هاشمی،ج۱،صفحه۳۲|

حضرتِ سیدنا و مولانا امام باقرﷻ فرمودند: بعد از آنکه سَیدُنا و مولانا اباعبداللّه الحسینﷻ به شهادت رسیدند و رأسِ مطهرشان بالای نیزه رفت، گیسوانِ عمه جانم سَیدتی وَ مولاتی زینبِ الکُبریﷻ و عَلویاتِ هاشمیه علیهماالسلام سفید و گونه هایشان کبود و مژهایشان زخمی شد.. |خلاصه المصائب،ص۳۱۱|