فضل بن رحمان روایت میکند: امام صادق علیه السلام در روضه اباعبدالله الحسین دَمِ درِحجره می‌نشستند و با تحت الحنکِ عمامه خود، نعلین وصندل های گریه کنان و عزاداران را، پاک میکردند و برای تک تکِ آنها طلبِ آمرزش مینمودند. |ثمرات‌الاعوادعلامه‌سیدعلی‌هاشمی،ج۱،صفحه۳۲|

حضرتِ سیدنا و مولانا امام باقرﷻ فرمودند: بعد از آنکه سَیدُنا و مولانا اباعبداللّه الحسینﷻ به شهادت رسیدند و رأسِ مطهرشان بالای نیزه رفت، گیسوانِ عمه جانم سَیدتی وَ مولاتی زینبِ الکُبریﷻ و عَلویاتِ هاشمیه علیهماالسلام سفید و گونه هایشان کبود و مژهایشان زخمی شد.. |خلاصه المصائب،ص۳۱۱|

آنقَدر‌عشقِ‌حسین‌ابن‌علی‌شیرین‌است درجوانی‌هوسِ‌پیرغلامی‌‌کردم...

جهت تبادل آمار:1k+ @Manhoor

-

بی حرم ماند بدانند که همه مادری است ورنه در زاویه عرش مقام حسن است ¹¹⁸

هرچه‌ما‌روضه‌شنیدیم‌تمامش‌را‌دید آتش‌و‌سوختن‌اهل‌خیامش‌را‌دید...

‹با حال مناسب›

بر سر نِی زلف رها کرده‌ای با دل زینبﷻتو چه ها کرده‌ای :)

سر به محمل زد جهان را خار کرد سر شکستن را به عالم باب کرد...

ای خفته در مزار، سَر از خاک کُن بُرون احوالِ چاکرانِ تو، بعد از تو دَرهَم است...

-

-

من روضه تو را شنیده ام و زنده ام هنوز این شرط عاشقی نبود ای خاک بر سرم...

حسینﷻگفتن ما از عنایتِ حسنﷻ است...

کِی می‌شود بقیعِ تو کرب و بلا شود پایین پات روضه‌ی قاسم به پا شود...

در کرمخانه حق سفره به نام حسن است عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است

آن پرچمی که در دست علمدار کربلاست از گوشه ی عبای حسن آفریده اند...

-

-

اومدم اعتراف کنم ...