📽 فیلم دیده نشده از شهید ۱۳ ساله "مرحمت بالازاده" که با روضه حضرت قاسم(ع) مجوز اعزام به جبهه را از رهبر انقلاب گرفت... آخرین دعای شهید آزادی قدس بود دوران جنگ تحمیلی ┄┅☫🇮🇷 کانال دفاع مقدس 🇮🇷☫┅┄ http://eitaa.com/DefaeMoqaddas

🌱نوجوان شهید مرحمت بالازاده -- از گرمی استان اردبیل: 🔹او در میان نیروهای گردان از میان چند صد نفر رتبه پنجم را در تیراندازی کسب می کند اما چون فقط ۱۲ سال سن داشت از رفتن به جبهه منع می شود! به هر دری می‌زند با پاسخ منفی روبرو می شود. سرانجام با آن سن کم، خود را از اردبیل به تهران رساند. یازده روز در مقابل دفتر رئیس جمهور می ماند تا اینکه وی را ببیند اما موفق نمی شود. روز دوازدهم ماجرا را به آیت الله خامنه ای می گویند. آیت الله خامنه ای دستور می دهد او را به نزد وی بیاورند. مرحمت خواسته خود را اعلام اما ایشان نیز به دلیل سن کم او، مخالفت خود را اعلام می نماید. مرحمت در آن لحظه گریه می کند و می گوید پس اگر نمی گذارید به جبهه بروم، به روضه خوان ها هم بگویید از این پس روضه حضرت قاسم را نخوانند زیرا او نیز در هنگام شهادت فقط ۱۳ سال داشت! رهبر معظم انقلاب همان لحظه در دست خطی که به وی تحویل داد در آن نوشت «مرحمت بدون هیچ محدودیتی می تواند به جبهه اعزام شود.» پای مرحمت به جبهه باز شد. شهید حمید باکری در سخنرانی‌های خود جهت بالا بردن روحیه سربازان از رشادت های مرحمت می گفت. مرحمت هرگاه که در مرخصی بود و به اردبیل می آمد، از سوی امام جمعه این شهر دعوت می شد تا در خطبه های نماز جمعه مردم را به رفتن به جبهه و شور انقلابی دعوت کند. سرانجام در ۱۳۶۳/۱۲/۲۱ در عملیات بدر در جزایر مجنون عراق به شهادت رسید. شادی روحش صلوات.

👈 نام عملیات: #رمضان ✅ رمز عملیات: یا مهدی(عج) ادرکنی 📍 منطقه عملیات: شرق بصره: زمین مثلث شکل به وسعت 1600 کیلومتر مربع که از شمال به کوشک و طلائیه و حاشیه جنوبی هورالهویزه به طول 50 کیلومتر، و از غرب به شط‌العرب به طول 80 کیلومتر، و از شرق به خط مرزی شمالی - جنوبی (از کوشک تا شلمچه به طول 60 کیلومتر) منتهی می‌شود 🗓 زمان عملیات: ۱۳۶۱/۴/۲۲ تا ۱۳۶۱/۵/۷ 📌 هدف: حضور قوای نظامی ایران در پشت شط‌العرب و تسلط بر معابر وصولی بصره 🗺 نوع عملیات: بزرگ ❇️ فرماندهی عملیات: مشترک (سپاه پاسداران و ارتش جمهوری اسلامی) 👈 سازمان عملیات: مشترک (سپاه پاسداران و ارتش جمهوری اسلامی) 🚹 استعداد نیروهای درگیر خودی: 133 گردان پیاده؛ 20 گردان زرهی، 11 گردان مکانیزه و 10 گردان توپخانه 💣 استعداد نیروهای درگیر دشمن: 74 گردان پیاده؛ 49 گردان زرهی، 29 گردان مکانیزه 📊 نتایج عملیات: تصرف 40 کیلومتر مربع از خاک دشمن

🎥 فرماندهان جنگ در پشت خاکریز عملیات رمضان ▫️▫️▫️▫️▫️▫️▫️ 🎞 ... و در قسمت دوم فیلم: تصاویر نفس گیر از لحظه مجروحیت و شهادت یک بیسیم‌چی در عملیات رمضان

🎥 فیلم مستند و خام ۲۳ تیرماه ۱۳۶۱ عملیات رمضان ┄┅☫🇮🇷 کانال دفاع مقدس 🇮🇷☫┅┄

۲۳ تیرماه ۱۳۶۱ عملیات رمضان ┄┅☫🇮🇷 کانال دفاع مقدس 🇮🇷☫┅┄

صحنه هایی از عملیات رمضان

👈 نام عملیات: #قدس3 ✅ رمز عملیات: و لاحول و لا قوه الابالله العلی العظیم. انا فتحنا لک فتحا مبینا. یا امام صادق (ع)، الله اکبر 📍 منطقه عملیات: منطقه عمومی دهلران-طیب و غرب رودخانه میمه 🗓 زمان عملیات: ۱۳۶۴/۴/20 📌 هدف: انهدام نیروهای دشمن در تپه ۱۹۴ و سایر تجمعات در منطقه عمومی دهلران-طیب و غرب رودخانه میمه 🗺 نوع عملیات: محدود (نفوذی) ❇️ فرماندهی عملیات: سپاه پاسداران انقلاب اسلامی 👈 سازمان عملیات: سپاه پاسداران انقلاب اسلامی 🚹 استعداد نیروهای درگیر خودی: سه گردان از لشکر ۱۹ فجر سپاه شامل امام علی (ع)، قاسم بن الحسن (ع) و امام مهدی (عج) و یک گروهان مامور همراه پشتیبانی توپخانه و هوانیروز ارتش 📊 نتایج عملیات: آانهدام نیروهای دشمن در تپه ۱۹۴ و سایر تجمعات در منطقه عمومی دهلران-طیب و غرب رودخانه میمه

🔴 به مناسبت سالروز عملیات قدس ۳؛ ✅ روحیه قوی رزمندگان در برخورد با مین ◀️ نصرالله کتویی زاده گفت: یکی از بچه‌ها افتاده بود روی زمین. از قسمت مچ، پا نداشت. نخ تسبیحش را پاره کرد و رگی را که از آن خون فواره می‌زد، بست. با خنده گفت: آقا بیاین کباب. کباب تازه دارم. ببین چه بوی گوشتی راه انداخته! با این حرف‌ها نگذاشت روحیه بچه‌ها خراب شود. داد زد: برید جلو کار رو تموم کنید. #خاطرات_فرمانده_تخریب_لشکر_۱۹فجر #حاج_نصرالله_کتویی‌زاده #تخریبچی

گفت: این مال من بود حاجی، چون پام رو گذاشتم جای پای شما. نگران نباشین، خوب میشم. کار رو ادامه بدین. مین بر اثر بارش باران یا موج انفجار حرکت کرده و در عمق شانه جاده فرورفته بود. همان مینی که پا روی آن گذاشته بودم، زیر پای نفر بعد منفجرشده بود. این بار هم خداوند به من نشان داد که همه‌چیز در دستان قدرتمند اوست. خون را از پشت سر و گردنم پاک کردم و برگشتم سر کارم. چند دقیقه نگذشته بود که دوباره صدای انفجار آمد. این بار از کمی دورتر و درست در ابتدای جاده. یکی از بچه‌ها افتاده بود روی زمین. از قسمت مچ، پا نداشت. نخ تسبیحش را پاره کرد و رگی را که از آن خون فواره می‌زد، بست. با خنده گفت: آقا بیاین کباب. کباب تازه دارم. ببین چه بوی گوشتی راه انداخته! در آن اوضاع وانفسا شروع کرد به شوخی و مسخره‌بازی درآوردن. راست می‌گفت راستی راستی بوی گوشت کباب شده می‌آمد! با این حرف‌ها نگذاشت روحیه بچه‌ها خراب شود. آمبولانس رفته بود. با یک چفیه مچ پایش را بستیم و نشاندیمش روی برانکارد. داد زد: هیچ‌کس حق نداره دنبال من راه بیفته. فقط هرکی کبابی می خواد بیاد! برید جلو کار رو تموم کنید. عصر شده بود. خورشید می‌رفت که پشت کوه‌ها و تپه‌ماهورها مخفی شود. یک تیم دونفره در انتهای جاده مشغول پاک‌سازی بودند که یکدفعه صدای انفجار از سمت آن‌ها بلند شد و سکوت منطقه را شکست. پنجاه شصت متری جلوتر از من بودند. دویدم طرف مجید ابوالقاسمی که افتاده بود روی زمین. جفت چشم‌هایش از حدقه بیرون زده بود و روی صورت دودزده اش می‌لغزید خسرو دوکوهکی که نیروی تأمین و همراه مجید بود به لکنت زبان افتاد. تقصیر م م من بود. یه لحظه س سرباز ع عراقی رو... خسرو دشمن را دیده و به تخریبچی اعلام کرده بود. مجید که در همان لحظه سیخک می‌زده، به‌جای فروبردن سرنیزه داخل زمین، آن را روی مین زده بود و تمام.   ⚪️ عملیات شناسایی با وضعیتی غیرمسلح! دو شب بعد عملیات شروع شد. نوی بی‌سیم خبر دادند که گردان‌ها جلو رفته‌اند، اما الحاق انجام‌نشده است. دستور رسید دشمن را دور بزنیم و محور جدیدی برای عبور گردان احتیاط پیدا کنیم. صبح زود چند تا چاشنی و ماسوره و نارنجک برداشتم. آچار M۲ و سیم‌چین را هم به فانسقه‌ام وصل کردم و همراه با هاشم اعتمادی، محسن بنائیان، مهدی زارع و مجید سپاسی راه افتادم. کمی جلوتر پشت تپه‌ای پنهان شدیم. دوربینم را روی چشم‌ها گذاشتم و شیارهای روبه‌رو را بررسی کردم. وقتی خواستم یکی از مسیرهای مناسب را به بچه‌ها نشان بدهم متوجه چیز عجیبی شدم. هیچ‌کداممان مسلح نبودیم. با نگاهی سریع همه را ورانداز کردم و گفتم: می گم شماها پا شدین اومدین اینجا، اسلحه‌ای، چیزی با خودتان نیاوردین؟ این به آن نگاه کرد، آن‌یکی به نفر بعدی. خنده‌شان گرفت. هاشم اعتمادی گفت: از برادران عراقی می‌گیریم. منبع: دریاب، مهدی، چاشنی‌های خیس، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، تهران ۱۴۰۳، صص ۲۳۱، ۲۳۲، ۲۳۳، ۲۳۴، ۲۳۵

▫️به مناسبت سالروز عملیات قدس ۳ 💠 روحیه قوی رزمندگان در برخورد با مین نصرالله کتویی زاده گفت: یکی از بچه‌ها افتاده بود روی زمین. از قسمت مچ، پا نداشت. نخ تسبیحش را پاره کرد و رگی را که از آن خون فواره می‌زد، بست. با خنده گفت: آقا بیاین کباب. کباب تازه دارم. ببین چه بوی گوشتی راه انداخته! با این حرف‌ها نگذاشت روحیه بچه‌ها خراب شود. داد زد: برید جلو کار رو تموم کنید. به گزارش تارنمای مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، سردار حاج نصرالله کتویی زاده؛ فرمانده تخریب لشکر ۱۹ فجر شیراز در دوران دفاع مقدس، در بخشی از کتاب خاطرات خود با عنوان «چاشنی‌های خیس»، به بیان خاطرات تلخ و شیرین از ماجرای خنثی‌سازی مین‌ها قبل از شروع عملیات قدس ۳ پرداخته که به مناسبت سالروز این عملیات منتشر می‌شود: در اهواز بعد از مدت‌ها حاج نبی رودکی را دیدم. سلام و مصافحه و احوالپرسی‌های معمولی که تمام شد گفت: برای مأموریت جدید رفتیم دهلران. مسئولیت تخریب لشکر با شما. دورادور از عملیات قدس ۳ چیزهایی شنیده بودم. با توجه به اینکه علیرضا بکایی به بچه‌های تخریب آموزش داده و برای این عملیات برنامه‌ریزی کرده بود، برای مسئولیت این واحد، اولویت داشت. حاج نبی استدلالم را پذیرفت و اجازه داد در عملیات پیش رو، کنار مسئول تخریب باشم و به ایشان کمک کنم. واحد تخریب مثل خانه‌ام بود. با بچه‌ها احساس یکرنگی و برادری می‌کردم. آقای بکایی با آن تواضع و ادب همیشگی‌اش از من خواست مسئولیت واحد را بر عهده بگیرم ولی همان حرف‌هایی را که به حاج نبی گفته بودم تکرار کردم و نپذیرفتم.   ⚪️ ابوذر لشکر چیزی نگذشت که پیک تخریب صدایم زد و گفت: تلفن داخلی با شما کار داره. حاج محمدابراهیمی؛ مسئول مخابرات لشکر بود. پرسید: میخوام دستور مخابراتی بنویسم. معرف شما قبلاً نصرالله بود. همین باشه؟ گفتم: نه! بنویسید ابوذر! می‌خواستم این‌طوری یاد و نام ابوذر را در لشکر زنده کنم. از آن به بعد هر وقت می‌خواستند در بیسیم صدایم بزنند می‌گفتند ابوذر ابوذر...   ⚪️ عملیات تخریب و خنثی‌سازی مین قبل از عملیات از همان روز کارمان شروع شد. شرق دهلران تپه‌ماهور و خشک بود. طبیعت خشن و سختی به نظر می‌رسید. دمای ۴۷ درجه تابستان، کم‌آبی و زمین‌های رملی منطقه، عملیات پیش رو را سخت‌تر می‌کرد. نیروهای تخریب همزمان باید با دشمن، با طبیعت، با مین و تله‌های انفجاری و از همه مهم‌تر با ترس درونی می‌جنگیدند. لازم بود بچه‌ها برای رودررویی با وضعیت جدید آمادگی بیشتری داشته باشند. تصمیم گرفتم آموزش‌های ویژه و سختی برایشان بگذارم. آن دوره دوهفته‌ای که چند سال قبل برای اعزام به فلسطین و جنوب لبنان گذرانده بودم؛ اینجا به دردم خورد. زمین شن زار و مناسبی پیدا کردم. با تیربارچی‌ها رفتیم آنجا. خودم دراز کشیدم روی شن‌ها و زنده‌به‌گور شدن را نشان‌شان دادم. گفتم احتمال داره دشمن به حضور شما در منطقه شک کنه. این‌طوری می تونین تا سه ساعت در یک زمین صاف مخفی بشین. بیشتر تخریبچی‌ها جوان‌های کم سن و سال یا نوجوان بودند. مواجه لحظه‌به‌لحظه با مرگ، نماز شب و مناجات سحر، دعاهای دسته‌جمعی و توسل مداوم به اهل‌بیت (ع) از آن‌ها رزمندگانی مؤمن و با انگیزه ساخته بود. از این آموزش سخت و طاقت‌فرسا استقبال کردند و رفتند زیر شن‌های داغ. تابستان شروع‌شده بود و گرمای تیرماه بیداد می‌کرد، اما شوق و اراده نیروها برای شرکت در عملیات روز به روز بیشتر می‌شد. کار با خمپاره‌های ۸۲ میلی‌متری و بعضی تسلیحات جدید عراقی‌ها را هم در برنامه‌شان گذاشتیم. دشمن این اواخر از مین جهنده والمرا-۶۹ در سطح وسیعی استفاده می‌کرد. مین قدرتمند، خطرناک و بسیار حساسی بود. میدان مینی پهن کردیم که بچه‌ها کار خنثی‌سازی آن را عملاً تمرین کنند. علاوه بر سه محوری که برای گردان‌های عمل‌کننده در نظر گرفته‌شده بود، یک جاده مواصلاتی هم وجود داشت. این جاده شنی منتهی می‌شد به خط مقدم، اما از قبل مین‌گذاری شده بود.   ⚪️ برخورد با مین‌ها یک روز به عملیات مانده بود که رفتیم برای پاک‌سازی و افتادم جلو و در کناره خاکی جاده شروع کردم به سیخک زدن. بااینکه می‌دانستم معمولاً شانه جاده را مسلح نمی‌کنند، اما احتیاط کردم. خوشبختانه چیزی نبود. طبق قانون تخریبچی‌ها باید نفر پشت سر، پا جای پای نفر جلوتر می‌گذاشت. آهسته و شمرده قدم برمی‌داشتم که اثر کفشم روی زمین مشخص باشد. مسافت زیادی نرفته بودم که صدای انفجاری شنیدم و هم‌زمان تکه‌های گوشت و استخوان پاشیده شد پشت گردنم. برگشتم عقب. امیر انگوبین افتاده بود روی زمین. پای راستش از زیر زانو قطع‌شده بود. نرمی پشت ساق پای چپ هم با موج انفجار رفته بود. فهمیدم مین قمقمه‌ای بوده، اما چرا من ندیده بودمش؟ آمبولانس همان نزدیکی‌ها بود. برای بردن مجروح راه افتاد به سمت ما. امیر، دستی به‌صورت ترکش‌خورده‌اش کشید و نگاهم کرد. ادامه 👇👇👇👇

گفت: این مال من بود حاجی، چون پام رو گذاشتم جای پای شما. نگران نباشین، خوب میشم. کار رو ادامه بدین. مین بر اثر بارش باران یا موج انفجار حرکت کرده و در عمق شانه جاده فرورفته بود. همان مینی که پا روی آن گذاشته بودم، زیر پای نفر بعد منفجرشده بود. این بار هم خداوند به من نشان داد که همه‌چیز در دستان قدرتمند اوست. خون را از پشت سر و گردنم پاک کردم و برگشتم سر کارم. چند دقیقه نگذشته بود که دوباره صدای انفجار آمد. این بار از کمی دورتر و درست در ابتدای جاده. یکی از بچه‌ها افتاده بود روی زمین. از قسمت مچ، پا نداشت. نخ تسبیحش را پاره کرد و رگی را که از آن خون فواره می‌زد، بست. با خنده گفت: آقا بیاین کباب. کباب تازه دارم. ببین چه بوی گوشتی راه انداخته! در آن اوضاع وانفسا شروع کرد به شوخی و مسخره‌بازی درآوردن. راست می‌گفت راستی راستی بوی گوشت کباب شده می‌آمد! با این حرف‌ها نگذاشت روحیه بچه‌ها خراب شود. آمبولانس رفته بود. با یک چفیه مچ پایش را بستیم و نشاندیمش روی برانکارد. داد زد: هیچ‌کس حق نداره دنبال من راه بیفته. فقط هرکی کبابی می خواد بیاد! برید جلو کار رو تموم کنید. عصر شده بود. خورشید می‌رفت که پشت کوه‌ها و تپه‌ماهورها مخفی شود. یک تیم دونفره در انتهای جاده مشغول پاک‌سازی بودند که یکدفعه صدای انفجار از سمت آن‌ها بلند شد و سکوت منطقه را شکست. پنجاه شصت متری جلوتر از من بودند. دویدم طرف مجید ابوالقاسمی که افتاده بود روی زمین. جفت چشم‌هایش از حدقه بیرون زده بود و روی صورت دودزده اش می‌لغزید خسرو دوکوهکی که نیروی تأمین و همراه مجید بود به لکنت زبان افتاد. تقصیر م م من بود. یه لحظه س سرباز ع عراقی رو... خسرو دشمن را دیده و به تخریبچی اعلام کرده بود. مجید که در همان لحظه سیخک می‌زده، به‌جای فروبردن سرنیزه داخل زمین، آن را روی مین زده بود و تمام.   ⚪️ عملیات شناسایی با وضعیتی غیرمسلح! دو شب بعد عملیات شروع شد. نوی بی‌سیم خبر دادند که گردان‌ها جلو رفته‌اند، اما الحاق انجام‌نشده است. دستور رسید دشمن را دور بزنیم و محور جدیدی برای عبور گردان احتیاط پیدا کنیم. صبح زود چند تا چاشنی و ماسوره و نارنجک برداشتم. آچار M۲ و سیم‌چین را هم به فانسقه‌ام وصل کردم و همراه با هاشم اعتمادی، محسن بنائیان، مهدی زارع و مجید سپاسی راه افتادم. کمی جلوتر پشت تپه‌ای پنهان شدیم. دوربینم را روی چشم‌ها گذاشتم و شیارهای روبه‌رو را بررسی کردم. وقتی خواستم یکی از مسیرهای مناسب را به بچه‌ها نشان بدهم متوجه چیز عجیبی شدم. هیچ‌کداممان مسلح نبودیم. با نگاهی سریع همه را ورانداز کردم و گفتم: می گم شماها پا شدین اومدین اینجا، اسلحه‌ای، چیزی با خودتان نیاوردین؟ این به آن نگاه کرد، آن‌یکی به نفر بعدی. خنده‌شان گرفت. هاشم اعتمادی گفت: از برادران عراقی می‌گیریم. منبع: دریاب، مهدی، چاشنی‌های خیس، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، تهران ۱۴۰۳، صص ۲۳۱، ۲۳۲، ۲۳۳، ۲۳۴، ۲۳۵