✍امیرے حسین و نعم‌الامیر عمروبن‌جناده یازده ساله بود که پدرش در صحرای کربلا به شهادت رسید. مادر به او گفت: در پیش‌روے امام حسین علیه‌السلام بجنگ تا به شهادت برسی. از امام اجازه میدان خواست. امام فرمود: پدر این جوان در جنگ به شهادت رسیده، شاید مادرش راضی نباشد‌. گفت: مادرم به من فرمان داده تا در این میدان قدم بگذارم. با این سخن امام اجازه داد، او به میدان رفت در حالی که، این رجز به یادماندنی را خواند: «أَميرِي حُسَيْنٌ وَ نِعْمَ الاَْميرُ * سُرُورُ فُؤادِ الْبَشيرِ النَّذيرِ عَلِىٌّ وَ فاطِمَةُ والِداهُ * فَهَلْ تَعْلَمُونَ لَهُ مِنْ نَظير لَهُ طَلْعَةٌ مِثْلُ شَمْسِ الضُّحى * لَهُ غُرَّةٌ مِثْلُ بَدْر مُنير» (امير من، حسين است و چه نيكو اميرى؛ كه شادى دل پيامبرِ بشير و نذير است. على و فاطمه پدر و مادر اويند، آيا شما براى او همانندى مى شناسيد؟! طلعتش مانند خورشيد نيم روز است و چهره اش چون ماه شب چهارده درخشان است). بعد از شهادت این نوجوان، دشمن سرش را جدا کرد و به سوی امام علیه‌السلام پرتاب کرد. مادر شجاعش"بحریّه" دختر <مسعود خزرجی> سر فرزند را برداشت و بوسید و با همان سر به طرف دشمن حمله کرد و آن را بر سر یکی از آن‌ها کوبید. سپس برگشت عمود خیمه را به سوی دشمن پرتاب کرد. #امام‌_حسین‌ علیه‌السلام او را به خیمه بازگرداند. #جان_فدا #شهید_کربلا ___________________ @Dehkade_mosbat