این زندگی میگذرد؛ لذات و سختی‌هایش همه به طرفةالعینی میگذرد. شما در دوره‌ی جوانی، این حرف را درست نمیفهمید. انسان در دوران جوانی خیال میکند دنیا ثابت است، ساکن است، همیشه همین جور است؛ به سن ما که رسیدید، یک نگاه میکنید، می‌بینید دنیا عجب سریع میگذرد؛ چشم به هم میزنید، گذشته. خب، آن طرف:«و انّ الدّار الأخرة لهی الحیوان»؛زندگی و حیات، آنجاست.«ذلک الّذی یبشّر الله عباده»–که امروز در آیات کریمه میخواندند–بشارتهای الهی آنجاست. هم برای آنجا، هم برای حفظ عزت کشور و پیشرفت کشور، وضع حجاب را، وضع عفاف را، وضع تقیدات و پایبندی را خانمها باید مراقبت کنند؛ این وظیفه است. خودنمائی و جلوه‌فروشی، یک لحظه است و آثار سوء آن برای کشور، برای جامعه، برای اخلاق، حتّی برای سیاست، آثار مخرب و ماندگار است؛ در حالی که ملاحظه‌ی عفاف، ملاحظه‌ی حدود شرعی در رفتار و حرکات بانوان، اگر چنانچه سختی‌ای داشته باشد، سختیِ کوتاهی است، اما آثارش، آثار عمیق و ماندگاری است. خود خانمها خیلی باید مراقبت کنند مسئله‌ی حجاب را، مسئله‌ی عفاف را؛ وظیفه‌ی آنهاست، افتخار آنهاست، شخصیت آنهاست. حجاب مایه‌ی تشخص و آزادی زن است؛ برخلاف تبلیغات ابلهانه و ظاهربینانه‌ی مادیگرایان، مایه‌ی اسارت زن نیست. زن با برداشتن حجابهای خود، خودش را کوچک میکند، خودش را سبک میکند، خودش را کم‌ارزش میکند. حجاب وقار است، متانت است، ارزشگذاری زن است، سنگین شدن کفه‌ی آبرو و احترام اوست؛ این را باید خیلی قدر دانست و از اسلام باید به خاطر مسئله‌ی حجاب تشکر کرد؛ این جزو نعمتهای الهی است. مقام معظم رهبری ۱۳۹۱/۰۲/۲۳ ‌

‌ ▫️نماهنگ « آقا اجازه » 🎙 بانوای: حاج مهدی رسولی بزار بیام تو لشگرت ایشالله لازم بشم @mahdirasuli_ir ‌ ‌ @Delneveshteeee ‌

‌ حسین جان تو کیستی... ‌ @Delneveshteeee ‌

📚معرفی کتاب 📙کتاب صلح امام حسن(ع): پرشکوه‌ترین نرمش قهرمانانه تاریخ ✍🏻مولف: آیت الله شیخ راضی آل یاسین مترجم: آیت الله سید علی موسوی خامنه‌ای ▫️این کتاب در سال ۱۳۴۸ شمسی توسط حضرت آیت الله العظمی خامنه ای(مدّظلّه العالی) با عنوان «صلح امام حسن(ع) پرشکوه ترین نرمش قهرمانانه تاریخ» به فارسی ترجمه شد. ▫️اصل این کتاب، با عنوان «صلح الحسن» تألیف عالم جلیل‌القدر «شیخ راضی آل‌یاسین» از علمای حوزه‌ی نجف بوده است که در سال 1348 شمسی توسط رهبر انقلاب در سنّ سی سالگی، ترجمه شده است. ▫️یکی از موضوعاتی که در دوران قبل از انقلاب مورد بحث و سؤال واقع شده بود، مقوله‌ی «صلح امام حسن(علیه‌السّلام)» بود. از یک سو معاندان و مخالفان اسلام آن امام مجاهد را متّهم به سازشکاری میکردند و از سویی دیگر جریانات بظاهر مذهبی برای توجیه کردن قعود و سکوت خود نسبت به جنایات استبداد طاغوت و چپاول استکبار و استعمار، به اشتباه بر نوع اقدام ایشان در برخورد با معاویه استناد میکردند. از جهت دیگر برای برخی از افراد، تفاوت رفتار امام حسن (علیه‌السّلام) و امام حسین (علیه‌السّلام) معلوم نبود که چرا یکی از این دو بزرگوار به صلح، تن داد و دیگری در راه مبارزه سر داد. ▫️بر این اساس بود که طرح کتابی با این موضوع در ذهن ایشان پرورانده می‌شود تا اینکه با متن عربی کتاب حاضر با نام عربی «صلح‌الحسن(علیه‌السّلام)» تألیف عالم جلیل‌القدر «شیخ راضی آل‌یاسین» آشنا می‌شوند و اقدام به ترجمه‌ی این اثر می‌کنند. ▫️تحلیل صلح امام مجتبی(علیه‌السلام)، معرفی شخصیت ایشان، موقعیت سیاسی حضرت پیش از بیعت، زمان بیعت و کوفه در روزهای بیعت، شرح و تبیین انگیزه‌های صلح، مقایسه‌ی میان شرائط امام حسن(علیه‌السّلام) و زمینه‌ها و مقدّمات قیام امام حسین(علیه‌السّلام) و غیره از موضوعات این کتاب خواندی و  ارزشمند می‌باشد. 🔹از ویژگی‌های چاپ جدید این اثر می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد: ▫️استفاده از نقطه نظرات معظّم‌له در موارد مورد سوال، تحقیقات گسترده بر منابع کتاب و افزودن بیش از صد پانوشت ارجاعی، مراجعه به متون اولیه و منابع اصلی تاریخی و روایی، نمایه‌های متعدد و مطابقت متن با دستخط‌های معظّم‌له. ▫️این کتاب از معدود آثار تحلیلی و تفصیلی است که درباره زندگانی امام حسن مجتبی(ع)، موقعیت سیاسی او و شرایط صلح امام با معاویه سخن گفته است. ▫️این اثر به همّت حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای به فارسی ترجمه و توسط انتشارات انقلاب اسلامی منتشر شده است. ▫️این کتاب در زمرۀ متقن‌ترین کتب تاریخی در موضوع خود است و مؤلف در آن به موضوعاتی پرداخته که در کتب مشابه به آن‌ها کمتر توجه شده است. ▫️منابع پژوهشی این اثر نیز قریب به صد منبع معتبر و ارزشمند است. ▫️کتاب، فراهم آمده فکری منظم، مبتکر و قوی است. هماهنگی و پیوستگی‌اش آن را به صورت جویباری سرشار و لبریز از اندوخته های عقلی و نقلی درآورده و به واحدهایی به هم پیوسته و به نهایت غنی و کامل- از همه جهاتی که با موضوع متناسب است و موجب ارزش تمام- همانند ساخته است. ▫️پیراستگی‌اش همراه با جامعیت و روشنی‌اش همراه با عمق و نقد تحلیلی‌اش، نقطه مرکزی این ممیزات است. ▫️مؤلف بیش از آنکه به نقل گزارش‌های تاریخی بپردازد، به بیان و تحلیل اوضاع و شرایط از نگاه خود پرداخته است، اما با این حال از ارجاع به منابع و استناد به آن‌ها غفلت نکرده و به منابع مختلفی در متن و پاورقی توجه داده است که این منابع همان مصادر دست اول تاریخی هستند. #معرفی_کتاب #امام_حسن_علیه‌السلام #رهبری #دانشکده‌ی_تاریخ ‌💠@facultyofhistort 💠انجمن‌علمی‌پژوهشی‌تاریخ‌اسلام‌و‌تشیع -----------❀❀✿❀❀--------- 💠@HistorySociety ‌

سوم شهریور هشتاد و دومین سالگرد اشغال ایران توسط متفقین در طول تاریخِ چند هزار ساله‌ی گذشته مواردی از شکست قوای نظامی ایران در تاریخ ذکر شده است. از شکست شاه سلطان حسین در مقابل محمود افغان تا جنگ چالدران و شکست در جنگ‌های قفقاز توسط روسیه تزاری اما هرگز سابقه نداشته است که قوای نظامی ایران بدون مقاومت و جنگیدن در برابر متجاوز، تسلیم شود. این تسلیم شدن در طول تاریخ کشورمان، تنها یکبار اتفاق افتاده است و افتخار آن برای شخص رضاخان و سلسله‌ی وابسته و خائن پهلوی‌ها است. در سوم شهریور هشتاد و دو سال پیش این ننگ در برابر اجنبی‌ها درحالی اتفاق افتاد که دو قدرت بزرگ جهان یعنی روسیه و انگلیس در مناطق دیگری مشغول جنگ با قوای متحدین و ارتش قدرتمند هیتلر بودند و اشغال ایران توسط آن‌ها تنها با ۵۹ هزار سرباز صورت گرفت که بخش زیادی از آن‌ها سربازان پابرهنه‌ی هندی بودند که توسط انگلیسی‌ها اجیر شده بودند. تصور کنید که اشغال کشوری با وسعت ایران تنها به‌وسیله‌ی ۵۹ هزار سرباز اجیر شده اتفاق افتاده است. رضا خان ملعون در برابر ملت خودش شیر بود و برای اجنبی‌ها در اندازه‌ی یک موش هم نبود. منبع: انوری، امیر هوشنگ(1389)، خلیج فارس در نیمه نخست قرن بیستم، انتشارات خانه تاریخ و تصویر ابریشمی، تهران. - بولارد، سر ریدر(1378): خاطرات سر ریدر بولارد، ترجمه غلامحسین صالح، انتشارات طرح نو، تهران. - کیم بل، وان. اف(1365): مکاتبات چرچیل و روزولت، ترجمه ذبیح الله منصوری، انتشارات زرینف تهران. - موالی زاده، محمد رضا(1374): شورای همکاری خلیج فارس و جزایر سه گانه ایرانی، انتشارات دانشگاه شهید چمران، اهواز. - ریاحی، منوچهر(1371): سراب زندگی؛ گوشه‌های مکتومی از تاریخ معاصر، انتشارات تهران، تهران. @Delneveshteeee ‌

‌ شاید خلاصه‌ی غمِ نشسته در سینه‌ی جامانده‌ها این نوای حســــــــین باشد. #اربعین ‌@Delneveshteeee ‌

‌ می‌گویند، نگویید جامانده‌ایم ولی ما جامانده‌ایم دیگر جسم‌مان جامانده است در لابه‌لای روزمرگی‌هامان اگرچه روح‌مان پرواز کرده باشد. #اربعین @Delneveshteeee ‌

‌ زینب بی‌حسین از صدر اسلام تا سال ۶۱ هجری خاندان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) شهید زیاد داده بودند، از حمزه‌ی سیدالشهداء گرفته تا جعفر بن ابیطالب، حضرت علی (علیه‌السلام)، حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) و امام حسن (علیه‌السلام) اما اولین اسارت این خاندان در سال ۶۱ هجری اتفاق افتاد. اتفاق تازه بود. تا آن زمان کسی جرأت نکرده بود تا این اندازه به این خاندان جسارت کند، با این وجود حرکات سنجیده‌ی این کاروان در شام و کوفه باعث ماندگاری این قیام و اسارت شد. وقتی يزيد (لعنةالله علیه) در شام حال حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) را جویا شد، ایشان در پاسخ به او فرمود: «ما رأيت إلا جمیلا»؛ اما همین زینب در دارالحکومه‌ی كوفه و در مقابل ابن زیاد ملعون، بعد از گفتن جمله‌ی «ما رأيت إلا جمیلا» فرمود: «به خدا قسم بزرگ ما را کشتی، نهال مرا قطع کردی و ریشه‌ی مرا در آوردی». حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) در شام خطاب به آن ملعون گفت: غیر از زیبایی ندیدم، چرا؟ چون اهل شام این خاندان را دشمن خود می‌دانستند و از مصیبت آن‌ها شاد می‌شدند و حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) نمی‌خواست بساط شادیِ آن‌ها را فراهم کند. اما کوفیان اگرچه در دین‌شان سست بودند ولی قلباً به این خاندان تمایل داشتند و در مصیبت آن‌ها اندوهناک بودند. به همین دلیل حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) در کوفه فضا را برای بازگو کردن حال‌ و روز خود پس از امام حسین (علیه‌السلام) مناسب دید و در جواب ابن زیاد ملعون، آن جمله را فرمود یعنی حسین ریشه‌ی زینب بود و حالا زینب بی‌حسین شده است. می‌دانید این حرف چه معنایی دارد؟! حتما تا حالا گل داشته‌اید؟! گلی که شاخه‌اش را بزنی ممکن است دوباره به روز اول خود بازگردد، اما گلی که ریشه‌اش را از جا درآوری نه. ✍🏻 زهرا کبیری‌پور منبع: شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۱۵- ۱۱۶؛ سید بن طاووس، اللهوف، ص۱۹۱؛ خوارزمی، مقتل الحسین، ص۴۷-۴۸. شعرانی، دمع السجوم، ترجمه نفس المهموم، ۱۳۷۴ق، ص۲۲۶ #امام_حسین_علیه‌السلام #حضرت_زینب_سلام‌الله‌علیها 💠 @Delneveshteeee ‌

‌ خیلی به این در و اون در زدم تا بیام اما نشد... شما این نوکر رو فراموش نکن آقای عزیزم ما 😔 #اربعین ‌@Delneveshteeee ‌

ای محشر معاصر ای خیال دور نزدیک اینجا که ایستاده‌ام تا تو هزار هزار تسبیح قدم دور است من می‌خواستم ذکرِ قدم‌هایم به نخ تسبیح جاده‌ی تو بچرخد... چنین خواسته‌ای؟! ملالی نیست زخم‌های دل عاشق بیش باد. #اربعین #حال_دل_جامانده‌ها @Delneveshteeee ‌

‌ دیدار بعد از چهل روز اینکه حقیقتا اربعین سیدالشهداء(ع) چه روزی است؟ یا اینکه خاندان امام حسین(ع) در مسیر بازگشت به مدینه، از کربلا عبور کرده‌اند یا نه و اگر عبور کرده‌اند، در چه مدتی پس از واقعه‌ی عاشورا بوده است؟ سؤالاتی است که میان پژوهشگران تاریخ اسلام، اختلاف نظرهایی در پاسخ آن‌ها وجود دارد؛ برخی از علمای شیعه، معتقد هستند که کاروان اسرا در زمان بازگشت از شام به مدینه از مسیر عراق عبور کردند و چهل روز پس از واقعه‌ی عاشورا، یعنی درست در روز اربعین به کربلا رسیدند و از آنجا به سمت مدینه به راه افتادند. از میان علمای شیعه مرحوم شیخ مفید در کتاب «مسار الشیعه»، به این روز اشاره کرده و معتقد است: «اربعین همان روزی است که اهل‌بیتِ امام حسین(ع) از شام به سوی مدینه حرکت کردند و همچنین روزی است که جابر بن عبدالله برای زیارت امام حسین(ع) وارد کربلا شد» مرحوم شیخ طوسی نیز در کتاب «مصباح المتهجد» آورده است: «بیستم ماه صفر، روزی است که اهل‌بیتِ اباعبدالله الحسین(ع) از شام به سوی مدینه حرکت کردند و همچنین روزی است که جابر بن عبدالله انصاری، از مدینه وارد کربلا شد تا قبر امام حسین(ع) را زیارت کند. او نخستین کسی است که امام حسین(ع) را زیارت کرد. در چنین روزی زیارت آن حضرت مستحب است و آن زیارت اربعین است». سید بن طاووس از علمای قرن هفتم در «لهوف» ذکر می‌کند که اهل‌بیت امام حسین(ع) در راه بازگشت به مدینه از ساربان خواستند که آن‌ها را از راه کربلا عبور دهد، پس از آنکه به قتلگاه رسیدند، جابر بن عبدالله انصاری و برخی از بنی‌هاشم را نیز در آنجا دیدند. کفعمی در «المصباح» می‌نویسد:«در بیستم این ماه(صفر) اهل حرم امام حسین(ع) به مدینه بازگشتند». شیخ بهایی در «توضیح المقاصد» نوشته است: «در این روز اهل‌بیتِ امام حسین(ع) از شام به کربلا آمدند تا از آنجا به مدینه برگردند». سید محسن امین در «اعیان الشیعه» آورده است: «اهل‌بیت امام حسین(ع) چنین روزی هنگام بازگشت به مدینه به زیارت قبر امام حسین(ع) آمدند». شهید آیت‌الله سید محمدعلی قاضی طباطبایی در کتاب خود به نام «تحقیق درباره‌ی اول اربعین حضرت سیدالشهدا(ع)» آورده است:«اهل‌بیت امام حسین(ع) روز بیستم ماه صفر سال ۶۱ هجری به کربلا بازگشتند» ایشان همچنین می‌نویسد:«یکی از شواهد آمدن اسرای خاندان پیامبر(ص) در بیستم ماه صفر سال ۶۱ هجری (اربعین اول) به کربلا، عبارت از ملحق ساختن سر مبارک سیدالشهدا(ع) به جسد اطیب و انور او در کربلاست». ▫️موافقان نظریه‌ی اربعین اول: این گروه با بررسی مسافت بین عراق و شام و وسایل و شرایط حمل و نقل در آن زمان و همچنین بررسی شواهد تاریخی درباره‌ی مدت توقف کاروان در کوفه و شام، بر امکان طی این مسیر تا اربعین صحه گذاشته و در جهت اعتبار روایاتی که از بازگشت اهل‌بیت به کربلا در اربعین سال ۶۱ خبر می‌دهند، استدلال کرده‌اند. ▫️موافقان نظریه‌ی دوم یعنی معتقدین به اربعین دوم یا اربعین سال‌های دیگر: این گروه ضمن پذیرش اصل بازگشت کاروان اسرای به کربلا از مسیر شام به مدینه، زمان زیارت قبر امام حسین(ع) از سوی ایشان در اربعین اول را بعید می‌دانند و معتقد هستند ایشان اربعین دوم یا اربعین سال‌های بعد به این زیارت مشرف شده‌اند. علامه مجلسی در «زاد المعاد»، محدث نوری در «لؤلؤ و مرجان» و شیخ عباس قمی در «منتهی الآمال» از معتقدین به نظریه‌ی دوم هستند. محدث نوری در این‌باره بیان می‌کند که از عبارت شیخ مفید و شیخ طوسی، فهمیده می‌شود که «اربعین، روزی است که اسرا از شام به سمت مدینه خارج شدند، نه آن که در آن روز به مدینه رسیدند». البته این گروه دلایل دیگری نیز بر اثبات این نظریه‌ی خود ذکر کرده‌اند که در این یادداشت نمی‌گنجد. درباره‌ی زمان دقیق اربعین امام حسین(ع) به غیر از کتاب «تحقیق درباره‌ی اول اربعین حضرت سیدالشهداء(ع)»، تألیف شهید آیت‌الله سید محمدعلی قاضی طباطبایی، کتاب‌های دیگری نیز وجود دارد، از جمله: ▫️«اربعین حسینی؛ پژوهشی در بازگشت اهل‌بیت(ع) از شام به کربلا» از محمدامین پورامینی؛ ▫️«با خاندان وحی؛ از عاشورا تا اربعین» از قنبری همدانی؛ ▫️«تحلیل تاریخی اربعین حسینی(ع)»، اثر محمد فاضل؛ ▫️«فاجعةالاربعین» از شیخ حسن بلادی؛ ▫️و... ✍🏻 زهرا کبیری‌پور #اربعین @Delneveshteeee ‌