#رمان_اورا...📕 #پارت_سی_وهفتم🌺 _ ببخشید انگار از خواب بیدارتون کردم! علیرضا هستم، دوست عرشیا. _ آهان. نه خواهش میکنم... بفرمایید؟ _ عذر می خوام من شمارتونو از گوشی عرشیا برداشتم! باید باهاتون صحبت کنم. _ اوکی! بفرمایید؟ _ ببینید! عرشیا خیلی شما رو دوست داره... _ خب؟ _ چیزی راجع به زندگیش بهتون گفته؟ _ نه، چیز خاصی نمیدونم ازش. _ عرشیا واقعاً تو زندگیش سختی کشیده. مادرشو تو بچگی از دست داده، پدرشم یه زن دیگه گرفته که خیلی اذیتش می کرده، اونم از بچگی در کنار درس کار می کرده و خونه گرفته و چند ساله از پدرش جدا زندگی میکنه. و شما اولین شخصی هستید که بهش دلبسته شده... _ پس عرشیا می خواد من کمبوداشو براش جبران کنم؟! چرا؟! حتماً شبیه مادرشم! _ اینطور نیست خانوم! عرشیا واقعاً عاشق شماست! شما عشق اول و آخرشید! _ ولی دستای زخم و زیلی و رد تیغ و اسمایی که رو بازوش هست، چیز دیگه ای میگه! _ امممم... نه... چیزه... بالا خره برای هر کسی پیش میاد!! خود شما هم قبل عرشیا دوست پسر داشتین! _ برای اونا هم خودکشی میکرده؟؟ _ ترنم خانوم! گذشته ها گشته... مهم الانه که عرشیاعاشق و دیوونه شماست! _ بله عرشیا دیوونه هست؛ ولی نه دیوونه ی من! اون واقعاً مشکل روحی روانی داره! چیزی نمونده بود دیروز بلایی سرم بیاره! _ نه... باور کنید پشیمونه. بهش یه فرصت دیگه بدید. ازتون خواهش میکنم. لطفاً... _ باشه، به خودشم گفتم، هستم تا ببینم چی میشه! _ منونم. لطف کردید! کلافه گوشی رو پرت کردم و چشمام رو بستم. خوابم پریده بود. خودم رو فحش میدادم که چرا اون روز شماره عرشیا رو گرفتم! دستم رو گذاشتم رو شونه ی مرجان و صداش کردم... _ مرجان؟ مری؟ _ هوم؟ _ مرجان بلند شو، گشنمه، بریم صبحونه بخوریم... _ ترنم، جون اون عرشیا ولم کن، خوابم میاد. ✍️ادامه دارد... •|محدثه افشاری|• #اللٰهُمَ‌عَجِّلْ‌لِوَلیِکَ‌الفَرَجْ‌بِه‌حَقِ‌زینَب ─┅═ঊঈ🌸ঊঈ═┅─ @Dokhtarane_parva