بسم ربِّ المُفتَقرین رمضان را اگر ماه خودسازی گفته‌اند، ماهِ درکِ فقرا و یتیمان، ما خود فقیریم به ضعف امید به کرامت پروردگار و یتیمیم به نداشتن پدری چون حضرت بقیه‌الله -ارواحنا فداه- آمدنت در نیمهٔ رمضان «نَرْغَبُ إِلَيْكَ فِى دَوْلَةٍ كَرِيمَةٍ» مشتاقمان کرده به دولتی که به دست کریمان بنا می‌شود. دیدن صفات تو احساس یتیمی از ما کم کرده. خدا در رمضان آن وقت که اوضاعِ رقت‌انگیزِ آدم را دید که بدنش تحلیل رفته، کم آورده و گله‌‌مندی‌اش را آغاز کرده، بر خود واجب کرد «كَرِيمَ الذُّخْرِ» آن ذخیرهٔ کریمانه‌اش را رو کند‌. تو را «كَنْزَ الْبَائِسِينَ» گنج بی‌نوایان می‌خوانم؛ نه آن گنج‌ها که در طلبش بینوا سر از تن برادر می‌بُرد. بینوا همچون کنیزی که برایت شاخهٔ گلی هدیه آورد و گنج از جنس آن لبخند و جمله‌ای که بعدش فرمودی: «أنتِ حُرّةٌ لِوجه الله» تو در راه خدا آزاد هستی... در کجای جهان در ازای شاخهٔ گل، آزاد می‌کنند اسیری را؟ گنجی چون تو، سر دادن دارد نه سر بریدن... یقین داریم که کرامت مولایمان مهدی-عجل الله تعالی فرجه الشریف- آینهٔ خصوصیات توست. کاش گلی باشیم که به دستانت رسیده‌اند و تو در ازایش گلستان سازی «زندان را بر این ارواح زندانی...» ما حسینی شدهٔ دستان تو‌ایم. کاش چون پیامبر که در وصفت فرمود «مُهْجَة قلبی» مایهٔ حیات قلبم... مُهْجهٔ قلب ما شوی و حیات ببخشی دلمان را‌ و عزیزمان کنی در پیشگاه خدا که تویی «معزّ المؤمنین» عزیز کنندهٔ دوستان خدا. #ضیافت‌شب‌پانزدهم #انی‌احب‌هرچه‌که‌داردهوای‌تو..✨'🌱 !