⭕ عامل ناامیدی؛ پرسشگران یا کارگزاران! 🔸همواره و خصوصا در سالیان اخیر عده ای در مواجهه با جوانان انقلابی و توده های مختلف مردمی این نکته را مطرح می کنند که انتقادها، پرسش‌ها و بیان اشتباهات و خلاصه امر به معروف و نهی از منکرهای شما باعث و سبب ناامیدی و القای یاس و دلسردی عموم مردم می شود! فلذا هیس! کسی فریاد نزند. 🔸خلاصه گزاره بالا آن است که علت ناامیدی مردم،منتقدین و پرسشگران سیاسی هستند و اینانند که بذر تردید و تشکیک را می پاشند. اما به راستی آیا علت حرمان، سرخوردگی و دلسردی مردم پرسشگران هستند یا عاملیت های سیاسی؟ آیا منتقدین به عملکرد پرسشگران سیاسی، در شناخت علت و معلول ماجرا دچار خطا و اشتباه نشده اند؟ آیا ریشه ناامیدی ها را باید در برخی تصمیمات، اقدامات و مواضع کارگزاران جست و جو کرد و یاانتقاد محدود ولو تیز و تند تنی چند از جوانان انقلابی؟کدام روی سکه علت العلل ناامیدسازی مردم است؟کدام روی این معادله در حال تکمیل کردن پازل دشمنان هستند و اعصاب و روان مردم را به بازی گرفته اند؟ 🔸از منظر نگارنده اقدام ضدانقلابی، ضد امنیتی و ناامید ساز در بستر اجتماعی، خود اون حادثه،موضع و اقدام و تصمیم است و نه بیان پرسش و انتقاد نسبت به آن اقدام و تصمیم و...؛اگر تصمیم غلط، موضع اشتباه و اقدام ناصوابی رخ ندهد، مساله ای اساسا پیش نخواهد آمد که حالا عده ای بخواهند آن را به باد انتقاد بگیرند.آنچه معیار و مبنای امیدواری و ناامیدی مردم است؛واقعیت می باشد. این واقعیت را چه کسی رقم می زند؟پرسشگر سیاسی یا عاملیت سیاسی؟ این عاملیت است که با اقدامی غلط می تواند پمپاژ ناامیدی کند و با تصمیمی درست بذر امیدواری را بکارد. 🔸 پس اساسا ریشه ایجاد ناامیدی را باید در تصمیمات، اقدامات و مواضع عاملیت سیاسی جست و جو کرد.مقاطع زمانی متعددی را می توان مثال زد که اتفاقا به واسطه عملکرد مسئولین وقت، میزان امیدواری مردم مطابق آمارهای رسمی شدیدا افزایش کرده و خود مردم با دیدن واقعیتها، مقابل روایت‌های غلط دشمنان می‌ایستادند. نمونه مثبت آن را می توان در سال‌های 84 الی 88 در دولت نهم و نمونه منفی این معادله را می توان در هشت سال دولت حسن روحانی مشاهده و ارزیابی کرد. هشت سالی که اقدامات مسئولین وقت موجی از ناامیدی و نارضایتی را تولید کرد. تنها دوای پروژه ناامید سازی مردم اصلاح رویها،سازوکارها،ساختارها و اقدامات و مواضع مسئولین و کارگزاران نظام است. 🔸 اما چه چیزی این ناامیدی را دوچندان و تبدیل به بن بست ذهنی و انسداد گفتمانی میکند؟چه چیزی مردم را به این نتیجه میرساند که مسائل قابل اصلاح نیست و هیچ روزنه امیدی را باقی نمیگذارد؟مهم ترین عامل جهت ایجاد و القای ناامیدسازی اجتماعی،عدم وجود و یا حذف پرسشگران سیاسی است.ادعای نگارنده آن است که اتفاقا پرسشگری و مطالبه گری سیاسی امید را در دل مردم افزایش میدهد.چرا؟بخوانید. 🔸 وجود جریان پرسشگر در زمانی که همه مشی محافظه کارانه را پیشه خود کرده اند و دمی بر نمی آورند،اسباب امید مردمی را فراهم میکند که صدایشان به جایی نمیرسد و اساسا احساس میکنند صدایی ندارند.در اوج بی صدایی صدای اقلیت پرسش‌گری را می شنوند که مطالبات آنان را سر دست گرفته و به مسئولین نهیب می‌زنند. یکدست انگاری حاکمیت و اثبات این گزاره که همه دستشان در یک کاسه است،خطرناک ترین فهم از حکمرانی امروز کشور است؛این تصور را چه جریانی می تواند برای مردم بشکند؟جریان پرسشگر سیاسی. 🔸آیا وقتی که مردم می بینند عده ای جوان حزب اللهی با ادبیات انقلاب اسلامی، مسئولین جمهوری اسلامی را نقد میکنند و مطالبات و دردهای مردم را فریاد میزنند،اسباب ناامیدی مردم و یا امیدواری مردم را فراهم میکند؟اینکه در ماجرای هفت تپه و هپکو و ماشین سازی و... دانشجویان انقلابی بر خلاف بسیاری از مسئولین وقت در کنار کارگران ایستادند و مشکل شان را حل کردند باعث امیدواری آنان به نظام می شود و یا سکوت سنگین و کَر کننده بخش کثیری از دلبستگان و مسئولین وقت جمهوری اسلامی؟ دهها مثال دیگر می توان زد که اگر جریان پرسشگر نبود و حاکمیت خودش با تشخیص خودش تصمیمات را پیش می برد، ناامیدی ها دوچندان و اندک روزنه های امید هم کور می شد. در بسیاری از موارد تنها امید مردم،همین جوانان انقلابی و پرسشگری هستند که صدای آنان بوده و بن بست شکنی کرده و حقیقت انقلاب اسلامی را نمایان کنند. 🔸 فلذا اگر امروز دنبال امیدآفرینی و مقابله با پروژه ناامیدسازی مردم توسط دشمن هستید، اولا یقه مسئولین و عاملیت های سیاسی را بگیرید که هیچ چیزی مثل تصمیمات،اقدامات و مواضع آنان در ایجاد و نابودی امیدواری مردم اثر ندارد و ثانیا اینکه جریان پرسشگر سیاسی را تقویت و حمایت کنید و بدانید و بدانیم که اگر این جریان بمیرد و حذف شود،اندک امیدهای باقی مانده مردم هم ناامید شده و امید به اصلاحات برای همیشه می میرد. #علی_ریاحی_پور @marghoomat

⭕ عامل ناامیدی؛ پرسشگران یا کارگزاران! 🔸همواره و خصوصا در سالیان اخیر عده ای در مواجهه با جوانان انقلابی و توده های مختلف مردمی این نکته را مطرح می کنند که انتقادها، پرسش‌ها و بیان اشتباهات و خلاصه امر به معروف و نهی از منکرهای شما باعث و سبب ناامیدی و القای یاس و دلسردی عموم مردم می شود! فلذا هیس! کسی فریاد نزند. 🔸خلاصه گزاره بالا آن است که علت ناامیدی مردم،منتقدین و پرسشگران سیاسی هستند و اینانند که بذر تردید و تشکیک را می پاشند. اما به راستی آیا علت حرمان، سرخوردگی و دلسردی مردم پرسشگران هستند یا عاملیت های سیاسی؟ آیا منتقدین به عملکرد پرسشگران سیاسی، در شناخت علت و معلول ماجرا دچار خطا و اشتباه نشده اند؟ آیا ریشه ناامیدی ها را باید در برخی تصمیمات، اقدامات و مواضع کارگزاران جست و جو کرد و یاانتقاد محدود ولو تیز و تند تنی چند از جوانان انقلابی؟کدام روی سکه علت العلل ناامیدسازی مردم است؟کدام روی این معادله در حال تکمیل کردن پازل دشمنان هستند و اعصاب و روان مردم را به بازی گرفته اند؟ 🔸از منظر نگارنده اقدام ضدانقلابی، ضد امنیتی و ناامید ساز در بستر اجتماعی، خود اون حادثه،موضع و اقدام و تصمیم است و نه بیان پرسش و انتقاد نسبت به آن اقدام و تصمیم و...؛اگر تصمیم غلط، موضع اشتباه و اقدام ناصوابی رخ ندهد، مساله ای اساسا پیش نخواهد آمد که حالا عده ای بخواهند آن را به باد انتقاد بگیرند.آنچه معیار و مبنای امیدواری و ناامیدی مردم است؛واقعیت می باشد. این واقعیت را چه کسی رقم می زند؟پرسشگر سیاسی یا عاملیت سیاسی؟ این عاملیت است که با اقدامی غلط می تواند پمپاژ ناامیدی کند و با تصمیمی درست بذر امیدواری را بکارد. 🔸 پس اساسا ریشه ایجاد ناامیدی را باید در تصمیمات، اقدامات و مواضع عاملیت سیاسی جست و جو کرد.مقاطع زمانی متعددی را می توان مثال زد که اتفاقا به واسطه عملکرد مسئولین وقت، میزان امیدواری مردم مطابق آمارهای رسمی شدیدا افزایش کرده و خود مردم با دیدن واقعیتها، مقابل روایت‌های غلط دشمنان می‌ایستادند. نمونه مثبت آن را می توان در سال‌های 84 الی 88 در دولت نهم و نمونه منفی این معادله را می توان در هشت سال دولت حسن روحانی مشاهده و ارزیابی کرد. هشت سالی که اقدامات مسئولین وقت موجی از ناامیدی و نارضایتی را تولید کرد. تنها دوای پروژه ناامید سازی مردم اصلاح رویها،سازوکارها،ساختارها و اقدامات و مواضع مسئولین و کارگزاران نظام است. 🔸 اما چه چیزی این ناامیدی را دوچندان و تبدیل به بن بست ذهنی و انسداد گفتمانی میکند؟چه چیزی مردم را به این نتیجه میرساند که مسائل قابل اصلاح نیست و هیچ روزنه امیدی را باقی نمیگذارد؟مهم ترین عامل جهت ایجاد و القای ناامیدسازی اجتماعی،عدم وجود و یا حذف پرسشگران سیاسی است.ادعای نگارنده آن است که اتفاقا پرسشگری و مطالبه گری سیاسی امید را در دل مردم افزایش میدهد.چرا؟بخوانید. 🔸 وجود جریان پرسشگر در زمانی که همه مشی محافظه کارانه را پیشه خود کرده اند و دمی بر نمی آورند،اسباب امید مردمی را فراهم میکند که صدایشان به جایی نمیرسد و اساسا احساس میکنند صدایی ندارند.در اوج بی صدایی صدای اقلیت پرسش‌گری را می شنوند که مطالبات آنان را سر دست گرفته و به مسئولین نهیب می‌زنند. یکدست انگاری حاکمیت و اثبات این گزاره که همه دستشان در یک کاسه است،خطرناک ترین فهم از حکمرانی امروز کشور است؛این تصور را چه جریانی می تواند برای مردم بشکند؟جریان پرسشگر سیاسی. 🔸آیا وقتی که مردم می بینند عده ای جوان حزب اللهی با ادبیات انقلاب اسلامی، مسئولین جمهوری اسلامی را نقد میکنند و مطالبات و دردهای مردم را فریاد میزنند،اسباب ناامیدی مردم و یا امیدواری مردم را فراهم میکند؟اینکه در ماجرای هفت تپه و هپکو و ماشین سازی و... دانشجویان انقلابی بر خلاف بسیاری از مسئولین وقت در کنار کارگران ایستادند و مشکل شان را حل کردند باعث امیدواری آنان به نظام می شود و یا سکوت سنگین و کَر کننده بخش کثیری از دلبستگان و مسئولین وقت جمهوری اسلامی؟ دهها مثال دیگر می توان زد که اگر جریان پرسشگر نبود و حاکمیت خودش با تشخیص خودش تصمیمات را پیش می برد، ناامیدی ها دوچندان و اندک روزنه های امید هم کور می شد. در بسیاری از موارد تنها امید مردم،همین جوانان انقلابی و پرسشگری هستند که صدای آنان بوده و بن بست شکنی کرده و حقیقت انقلاب اسلامی را نمایان کنند. 🔸 فلذا اگر امروز دنبال امیدآفرینی و مقابله با پروژه ناامیدسازی مردم توسط دشمن هستید، اولا یقه مسئولین و عاملیت های سیاسی را بگیرید که هیچ چیزی مثل تصمیمات،اقدامات و مواضع آنان در ایجاد و نابودی امیدواری مردم اثر ندارد و ثانیا اینکه جریان پرسشگر سیاسی را تقویت و حمایت کنید و بدانید و بدانیم که اگر این جریان بمیرد و حذف شود،اندک امیدهای باقی مانده مردم هم ناامید شده و امید به اصلاحات برای همیشه می میرد. #علی_ریاحی_پور @marghoomat