می‌نویسم و حذف میکنم ، می‌نویسم و حذف میکنم . چون میدونم ادما از یه جا به بعد حوصله ی غصه های بقیه رو ندارن .

تدبیر عاشقان چو به دستانِ دلبر است ؛ باشد که میلِ یار به کجا می‌برد مرا .

هیچ‌وقت آدم‌ها را با انتظار امتحان نکنید ، انتظار آدم‌ها را عوض می‌کند .

تو چه میدانی ؟ که من برای یک بار برخاستت ، چند هزار بار فرو ریخته ام .

خنده‌هایمان برف بود ، آب شد .

و من زمینی بودم که با خنده هایش حاصلخیز شدم .

آنچنان‌ جای‌ گرفتی‌ تو به‌ چشم‌ و‌ دل‌ِمن ، که‌ به‌ خوبانِ‌ دوعالم‌ نظری‌ نیست‌ مرا .

_

شرف آنجاست ؛ آنجایی که خاکِ پایِ حیدر باشی !

_

یک‌سال‌گذشت‌ ..‌ یک‌سال‌غم‌ ؛ یک‌سال‌خنده‌ ؛ یک‌سال‌دلتنگی‌ ؛ چه‌شبایی‌ که‌با‌خودت‌ گفتی‌ من‌صبحُ‌ نمیبینم‌ ؛ اما‌دیدی .. چه‌روزایی‌ که‌ فکر‌میکردی‌‌ تا‌شب‌‌ جون‌ سالم‌ به‌در‌ نمیبری‌‌ ؛ اما‌بردی‌ چه‌‌لحظاتی‌ که‌صدای‌ شکستنتُ‌شنیدی‌ُ‌ هر‌آن‌ منتظر‌فرو‌ ریختنت‌بودی‌ ؛ اما‌ویران‌ نشدی‌ چه‌وقتایی‌ که‌به‌مو‌ رسید‌ ؛ اما‌پاره‌نشد‌ چه‌آدمایی‌ که‌تویِ‌این‌ یک‌سال‌ رفتنُ‌ تو‌فکر‌میکردی‌ بدون‌ اونا‌نمیتونی‌ ؛ اما‌تونستی‌ چقدر‌ زمین‌خوردی‌ ، اما‌بلند‌شدی‌ چندین‌بار‌ نزدیک‌پرتگاه‌ زندگیت‌شدی‌ ؛ اما‌ یه‌نفر‌ شد‌‌ دور‌برگردونِ‌زندگیت‌‌ . همشون‌‌گذشت‌ ؛ گذشتُ‌ تو‌از‌پسش‌ بر‌اومدی‌ از‌این‌ به‌بعدم‌ میگذره‌‌ .. تویِ‌ این‌یکسال‌ ؛ دیدی ، شنیدی ، یاد‌گرفتی‌‌ ؛ تجربه‌ کسب‌کردی‌ ، قوی‌شدی توی‌ِ‌این‌ یک‌سال‌ به‌اندازه‌یِ‌ چند‌سال‌ بزرگتر‌شدی‌‌ُ‌ حالا‌ یه‌فاطمه با‌تموم‌ِ‌ احساساتش ؛ تجربه‌هاش‌ و‌غم‌هایِ‌ کوچیکُ‌بزرگش‌ ایستاده‌جلوت‌ .. درد‌همراه‌ با‌من‌ بزرگ‌میشه‌ُ‌ من‌ قوی‌تر ‌میشم‌ درد‌ رو‌ میپذیرم‌ و‌همراهش‌ تولدم روی جشن‌میگیرم‌ تولدی‌که‌ خبر‌از‌ قوی‌ترشدنُ‌ ؛ بزرگ‌تر‌ شدنم‌‌ میده‌ پس‌ منِ‌قوی‌ ، تولدت‌مبارک(: به وقتِ بیست و دو بهمنِ چهارصدو سه ؛