نمی‌دانم اگر موسیقی و چای و قهوه را نداشتم ، اگر با نور و با گیاه و با کتاب ، حالم خوب نمی‌شد ، اگر پاییز و بهار و باران و برف را دوست‌ نداشتم ؛ برای دلخوشی در خالی‌ترین حالات ممکن جهانم به کدامین اتفاق چنگ می‌زدم و کدامین طعم و تصویر را بهانه می‌کردم وکدامین دلخوشیِ کوچک را در آغوش می‌کشیدم همین دلخوشی های موقتی کوچک روزنه امیدی است که به یاد هزاران کار و مشغله عقب افتاده نیوفتم و همه چیز به کامم زهر نشود و بدین باور که هنوز زندگی زیباست . . .

بارهاسنجیده ام مردن یکی هجران صد است ؛

جات رو سرِ ما بود ولی حالا شدی مُنجر به سر درد .

_

یه شبی هم هست که تا خود صبح گریه میکنی . دعا دعا میکنی خورشید در نیومده تموم‌ کنی . تو دلت به همه عالم و آدم فحش میدی دقیقا تو همون شب نه آدمی میتونه خوبت کنه و نه سیگاری و قدمی . . . هیچی ! ولی میدونی چی میشه ؟ تو یه جایی وسط اون گریه ها خوابت میبره اتفاقا زنده ام میمونی . ولی صبح که شد ؛ چشاتو که باز کردی یه آدم جدید متولد میشه . یکی که خیلی ترسناکه . یکی که با اون ورژن قبلیت صد درجه فرق کرده .

_

فکر کردم با تو دیگر ، نیمه‌ ام کامل شده ؛ دیدم اما بردی از من ، آن‌چه را هم داشتم ((:

درمَذهبشان‌هرچه‌بخوانند‌توراحرفی‌نیست درمذهبِ‌ما‌قمر‌پرستان،توامامی‌عبــﷻـــاس ؛

نمانده در دلم دگر توان دوری . .

-درسته . دوست داشتن قشنگه ، دلتنگی قشنگه ، همه ی اینا قشنگه ، ولی قشنگیش به اینه که دو طرفه باشه ، همدیگه رو دوست داشته باشین ؛ باهم خوب باشین ، به همدیگه احترام بزارین ، همدیگه رو بخندونین ؛ نه اینکه بدویی دنبالش ، یا به زور بخوای بهش بفهمونی که بهت توجه کنه .

وه که چه آرامم با دستانت .

_