با من مدارا کن ، بعد ها که دِلت تنگ شد ، فایده ندارد .

دل بی طاقتی چون طفل بدخو در بغل دارم . . .

یکی از بزرگ‌ترین باگ‌های تکراریِ خلقت‌ اینه‌ که نمیشه از دور ، محکمِ آخیش‌ دار در آغوش کشید ؛ نمیشه گرم بوسید ؛ نمیشه اصوات رو بغل و عکس‌ها رو حَی و حاضر کرد ؛ نمیشه حسِ لامسه رو دقایقِ طولانی به کار گرفت ؛ نمیشه اشک‌ها رو همون لحظه پاک کرد و لبخند‌ها رو به وضوح تماشا کرد .

می فهمید که چقدر سخت است ، که سکوت کنید و هیچی نگویید درحالی که ذره ذره وجودتان میخواهد منفجر شود ؟

چه فایده که همه تو را دوست داشته باشند ، جز آنکه در خلوتِ خود برایِ نبودنش اشک میریزی ؟‌

افسوس چه را بخوريم ؟ جوانی ؟ ما هرگز جوان نبوديم .

_

در دو چالِ گونه ات دنیای من جا میشود عاشقِ دنیای خویشم ، لحظه ی خندیدنت .

بوسیدن‌عکس‌ از‌پشت‌ِ یک‌صفحه‌ی چهار‌اینچی همون غم‌عزیز‌ خودمونه .

منظورتون چیه که تا صحبت از بغل کردن میشه، میگید [ من از بغل خوشم نمیاد و به من دست نزنید ] ؟ بغل جزء دستۀ ضروریاتِ این زندگیه‌ سخت‌گیر و پرماجراست ؛ مثلِ هوا و آب و غذاست عزیزِ من . این دو تا دستِ گرمِ پیچیده شده و تنِ آسودۀ امن ، فلسفۀ آرومِ عجیبی دارن بغل کن ، بغل بگیر و نزار بغل یخ کنه از زندگی بیفته‌ .

فرض کن تو را در آغوش کشیده باشم اینجا میان ِآغوش تو نمی‌میرم که ، نور به قبرم ببارد که عاشق توام .

_