هرچقدر که جسمم رشد می‌کرد، مشکلات هم پابه‌پایم بزرگ و بزرگ‌تر می‌شدند. انگار کالبدم می‌خواست حجم بیش‌تری از ناامیدی را در خودش جا بدهد، حتی بعد از آن هم جایش تنگ بود؛ با طمع همه اعضایم را از من گرفت و ناگهان دیدم تمامِ من پُر شده از ناامیدی، می‌ترسم روزی لب‌ریز شود و روحم را از من بگیرد.
