یکی از دبیرامون دیروز گفت اکثر دخترا توی زندگیشون روزانه به بیست دقیقه گریه احتیاج دارن. باید بشینن بیست دقیقه بابت بدبختیای اون روز یا روزای قبل، یا حتی بدبختیای آینده، گریه کنن تا تخلیه روانی بشن. اما باید بعد از اون بیست دقیقه گریه، بلند شن خودشونو جمع و جور کنن و یادآوری کنن به خودشون که زندگی ادامه داره. من خیلی با حرفاش موافق بودم و خوشم اومد که بالاخره یک‌نفر تو جمع اینطوری از گریه کردن دفاع کرده. آدمایی که زیاد گریه میکنن عجیب غریب نیستن. باید به یه دختر/ یه آدم حق داد که هر روز یه تایمیو بزاره واسه درد و غم و غصه و حرفایی که به هیچکس نمیزنه. همونا اشک میشن دیگه، همون غر های بروز داده نشده. « مشخصاً خدا واسه تسکین آدمه که گریه رو اختراع کرده. » میرم راجبش گریه کنم، حتی اگه دلم نخواست بعد اون بیست دقیقه بلند شم و به خودم یادآوری کنم که زندگی ادامه داره.

جنازه ی خالصم