امشب که تموم بشه ؛ باید خوند تا ابد کشتن اولاد علی شد آغاز ..

زنگ زدم دکتر تا یکم حرف بزنیم ، میگه : بارها گفتم حلي ، تو فقط یک دارو داری و اون اینه که فکر نکنی . بلند می‌خندم پشت تلفن ، نفس تازه می‌کنم و میگم : من تازه می‌خواستم بگم جدیداً متوجه شدم قلبمم می‌تونه فکر کنه ، حتیٰ بیشتر از مغزم:))) افکارِ قلبم خیلی قشنگ‌ترن اما هنوز مغزم هفت پله جلوتر از قلبمه در فکر کردن💘

بعضاً نیاز است گاهی بدون دانستنِ مقصد راهی شویم ! ..

انگار کلماتی که تصمیم دارم آن‌ها را به جملاتی برای بیان احساساتم تبدیل کنم ، ظرف‌های غذا در سفره‌های شلوغی هستند که تا دست به سمتشان می‌برم ، کسی زودتر آن‌ها را چنگ زده و از کام من آن را می‌گیرد:)

– زندگی تک‌نفره - قابلمه تک‌نفره - وعده‌های تک‌نفره:) — تلاش برای تک‌نفره بودن به روایت تصویر 🥣

این گوشى‌هاى هوشمندِ توى دست‌مون راستش چندان هم هوشمند نيستند . درسته که طول و عرض جغرافيايى و ساعت جهانى و دماى هوا رو مى‌دونن و بهمون آدرس رسیدن به مقصد در شهر بیگانه رو میدن يا به مغزهای فراموشکارمون یادآوری میکنن چهارشنبه‌‌ی هفته‌ى آینده ساعت چهار قرار داریم اما همين‌ گوشی‌ ، نمى‌تونه بفهمه آدمى كه رفته رو هى نبايد بياره جلوى چشم ما ! بايد نامش رو از سرچ تمامی اَپ‌ها پاک کنه ؛ يا حداقل لبخندهاى بعد از ما رو ، توى عكس‌هاش كمرنگ كنه .. سیاهی چشماشو بچرخونه سمت دیگه‌ای که مستقیم زل نزنه به چشمِ صاحبِ گوشیِ مثلاً هوشمند ! که سرآخر هزارسال خاطره‌ى فشرده‌ى ازدست‌رفته رو یادآوری نکنه و شب آوار شه روی سرش :')

امیدوارم‌م‌ عمرتون رو با پاراگراف‌های طولانی برای آدم‌هایی که حتیٰ ارزش یک کلمه نداشتن ، هدر نداده باشید:)

+ چیکارشی ؟ – دلتنگشم:))

چرا همه‌ی این راه‌ها به بن‌بستِ شبانه‌هایِ بی‌‌تو می‌رسد ؟

صبح است و عرق می‌چکد از تنِ آدمی !

ای خدای پر زور من:)) زور تو فقط به نااُمیدی من می‌چربه ، به ما امید امیدواری ، امیدوار بودن و مشتقاتش رو بده لطفاً .