#چگونه_فیلم_ببینیم #قسمت_🔟 ✅ تعلیق 📌 یك فیلم‌­ساز برای این كه نگذارد میل و توجه ما نسبت به فیلمش از دست برود از چند تمهید و تكنیك استفاده می­‌كند كه بیش‌­تر آن­‌ها به تعلیق ربط پیدا می­‌كنند. این عناصر كنجكاوی ما را تشدید می­‌كنند و این كنجكاوی یا به این شكل تحریك می­‌شود كه پیشاپیش از مسائلی در فیلم باخبر هستیم و یا ممكن است كه ناگهان در پایان شگفت‌­زده شویم. فیلم­‌ساز اطلاعاتی را از ما پنهان می‌­سازد كه ممكن است جوابگوی پرسش­‌های دراماتیك داستان فیلم باشند یا برخی پرسش‌­ها را بی­‌جواب می‌­گذارد و به این ترتیب به ما انگیزه می‌­دهد تا دائماً با جریان فیلم همراه باشیم. 📌 كوئنتین تارانتینو در حرام‌زاده‌های بی‌آبرو (۲۰۰۹) با شروع خارق­‌العاده‌ی فیلم، كاری می‌­كند كه تماشاگر چشم از فیلم برندارد و درگیر تعلیق چند جانبه‌ی آن بشود. ✅ پویایی 📌اگر داستانی قرار است جذاب باشد، باید عناصر پویایی در آن به چشم بخورد. داستان­‌ها هیچ‌­گاه ایستا نیستند و اگر بنا باشد داستانی ارزش روایت كردن را داشته باشد، به نوعی پویایی و تغییر باید به آن راه پیدا كند. البته پویایی صرفاً محدود به كنش‌‌های فیزیكی مانند پرواز كردن، تعقیب و گریز، جدال دونفره و مبارزه­‌های بزرگ نیست. پویایی می‌­تواند در فیلمی درونی، روان‌شناسانه یا عاطفی باشد. در مجموعه فیلم­‌های جنگ ستارگان، آخرین بازمانده‌ی موهیكان­‌ها (۱۹۹۲) و مجموعه فیلم‌های ایندیانا جونز پویایی بیرونی و فیزیكی است. مثلاً در ایندیانا جونز و قلمرو جمجمه بلورین (۲۰۰۸) عملاً نمی‌­توانیم فكر كنیم كه چه اتفاقی رخ می­‌دهد. در سرتاسر فیلم مبهوت هستیم و تحت تأثیر تنش‌­های شدید فیلم قرار داریم. در فیلم در حال‌و‌هوای عشق (۲۰۰۰) ساخته‌ی وونگ كاروای و ستاره‌ی سوزان (۲۰۰۹) به كارگردانی جین كمپیون، پویایی داستان ذهنی و عاطفی است. در هر دو نوع یاد شده شاهد تغییر و حركت و پویایی هستیم. داستان­‌هایی با پویایی درونی نیاز به تمركز بیش‌­تری از سوی مخاطبان دارند و از نظر سینمایی، دشوارتر می‌­شود با آن­‌ها روبرو شد اما موضوع­ ارزشمندی دارند و نسبت به فیلم­‌هایی كه بر كنش‌­های بیرونی و فیزیكی تأكید می‌­كنند؛ آثار هیجان‌­انگیز و جذابی هستند. 📌 یك داستان خوب، هم ساده است و هم پیچیده. داستان یك فیلم خوب، باید آن­‌چنان ساده باشد كه بتوان به زبان سینما بیان و جمع­‌و­جورش كرد. نظر ادگار آلن‌­پو این بود كه داستان كوتاهی را می­‌توان به فیلم برگرداند كه ظرفیت خوانده شدن در یك نشست را داشته باشد. تجربه‌ی تماشای یك فیلم، كم‌­تر از خواندن یك كتاب ما را خسته می­‌كند و نهایت زمان نشستن در یك سالن برای تماشای یك فیلم حداكثر دو ساعت است. تنها فیلم‌­های درجه یك از این قاعده مستثنی هستند و تماشای‌شان ما را خسته نكرده و حواس‌مان را پرت نمی­‌كند. بنابراین، كنش داستانی یا درونمایه معمولاً باید آن‌چنان فشرده شده و وحدت ساختاری واحدی پیدا كند كه در حدود دو ساعت همه چیز داستان روایت شود. 📌 در بسیاری موارد، درونمایه‌ی ساده و محدودی مانند آن چه كه در فیلم ۸ مایل (۲۰۰۲) می­‌بینیم كه بخشی از زندگی شخصی یك فرد را زیر ذره­ بین می­‌گذارد؛ برای سینما مناسب­ تر است تا داستانی كه دوره‌­های مختلفی را مثل تعصب (۱۹۱۶) ساخته‌ی دیوید گریفیث در بر می­‌گیرد و در جست‌وجوی درونمایه ه­ایی است كه انتها ندارد. عموماً یك داستان باید آن­قدر ساده باشد كه بتوان آن را در وقت معینی روایت كرد... 🌿 @GeraFilm1