«پویایی خلقت» آن گاه که به ابرهای آسمان می نگریم، با آنکه گرفته اند، اما علم به زود گذری آن ها، نمی گذارد که از حضور‌شان در برابر چشمانمان، خسته شویم! به توالی شب و روز که می اندیشیم، گذران لحظه هایش، مانع آن می گردد که از تاریکی شب و یا روشنایی روز به خسران اندیشه و خستگی دچار شویم! حتی ثانیه های عمر ما نیز، هیچ گاه به تکرار نمی انجامد و هر روزمان از روز پیش، متفاوت است! و باز در این وادی، کم ندیده ایم؛ هر آنچه از نا‌ملایمت های دنیا، که طولانی گشت، بازهم مبدل به عادتی روزمره نشد! زیرا که حرکت دوارِ امیال و احوال آدمی، عادت به سکنی ندارد! و برای دست یازی به رشد و بالندگی، باید به حرکت بایستد! این امر، از آن روست که پویایی، همان نقطه ی اتصال این هستی بوده که بر اساس آن، دستور خلقت، صادر گردیده است! و‌ شاید از همین منظر باشد که هیچ قسمی از خوشی های دنیوی، آدمی را به فرزانگی و تکامل نخواهد رساند! پس آنان که با سکنی گزینی در خوشی های دنیوی و یا در گرداب های رنج دنیا، خویشتن را گم کرده اند و خود را نمی رهند؛ بازندگانی بی ثمر هستند، که با پویایی عالم، به مبارزه ایستاده اند! ✍🏻فاطمه شکیب رخ #پویایی #تدبر @Ghalamzaniii