«یک رویداد، یک قضاوت» ✍🏻 فاطمه شکیب رخ آن وقت ها که سن و سالی نداشتم، به هنگام ورود ماه رمضان که می شد، تمام رستوران ها و اغذیه فروش ها بسته می شدند، کوچک و بزرگ در یک قاب قرار داشتند و بچه ها به خاطر روزه دار ها باید تمرین نخریدن و نخوردن، در ملا عام را یاد می گرفتند! این روزها وقتی به بازار و خیابان ها می رویم، تمام اغذیه فروش ها و رستوران باز هستند. به دستور دولت، پرده ای برای استتارِ خوردن و آشامیدن مشتریان بر درب ورودی، آویخته اند و‌ زندگی مانند قبل جریان دارد! با خود اندیشیدم؛ این پرده ی آویخته، چشم را می پوشاند، آیا بوی لذیذ غذا را هم از منظر نوجوان و جوان ما می پوشاند؟! مسلما خیر جواب منطقی به این سوال است! این‌ دو بند از ماجرا کافی بود تا این احساس را بیافریند که دولت و مسئولان، سیاست اسلامی در قبال حقوق روزه داران ندارند! فرزندان ما در حکومت اسلامی و در این زمانه که بی خدایی مد برخی شده، باید روزه بگیرند و هم باید با چنین سیاست هایی، سختی بیشتری تحمل کنند! اما آیا اینگونه قضاوت کردن ها درست است؟! آیا ما مجاز هستیم که در وقایع جاری، تنها از پنجره احساس خود به اتفاقات بیاندیشیم؟! خوب که فکر کردم، متوجه شدم که قیاس این دوران با گذشته بسیار اشتباه است، مردم زمان ما بدلیل باور زندگی مدرن، به زندگی با کیفیت ‌و‌ رفاه بیشتر معتقد هستند، غلط و‌ درست این سبک را بحث نمی کنم؛ اما در نتیجه چنین اعتقادی، نیازهای بیشتری نیز پیدا کرده اند، و باید درآمد بیشتری هم داشته باشند! کاسب ها و مغازه داران نمی توانند، در بیشترین زمانِ اوج فروش یک سال خود، یک ماه تعطیل کنند و کرایه نیز پرداخت کنند! این رویداد ساده باعث شد که درک کنم، در وقایع شخصی و‌ عمومی، تنها نباید از منظر منفعت و احساس خویش، نسبت به دیگران، قضاوت کنم! و‌چقدر خوب است که تلاش کنیم، در معرکه ها، خویشتن را جای افراد مورد اتهام، قرار دهیم و به جای آنان در وقایع بنشینیم! ماه رمضان ما خودسازی است؛ پروردگارا به مهربانی های بی شمارت در این ماه رحمت سوگند؛ افکار ما را خود به نور هدایتت برسان، تا کمتر قضاوت های نادرست در کارنامه اعمال خود، به ثبت برسانیم! #رمضان_کریم #قضاوت #جهاد_تبیین @Ghalamzanii