خوشگلی و مه جبینی مایه ی فخر زمینی! پهلوون پهلوونا پسر ام البنینی… پسرم تو نور عینی پادشاه عالمینی… اما یادت باشه مادر بلا گردون حسینی! شما رو نمی دونم ولی ما دهه شصتی ها، اونم از نوع بچه های هئیت فاطمیون مسجد جامع بلوار ابوذر، این شور مداحی برامون پرواز بود… #چهارم_شعبان #عباس_علیه_السلام #عبدالرضا_هلالی @Ghalamzaniii

«سکویِ اولِ قلبِ مادر» مادرای پسردار خوب می فهمند که احساس علاقه ی مادری به پسری چیست! جنس محبت یک مادر به پسر، چو حلوای تن ترانی، چشیدنی ست… و این احساس عمیق، گاه جایگاهی وصف ناشدنی می یابد؛ مانند هنگامی که پسر به فرهیختگی، ایمان، تقوا و به عبارتی گنجینه ی برجستگی های معنوی و اخلاقی آراسته باشد؛ آن لحظه است که عشق، صاحب مقامِ سکویِ اولِ قلب مادر می شود! داستان روزگار دردرانه ی حضرت ام البنین (س) عجیب است، برخی صحنه های روزگار علمدار کربلا، درست مانند ماجراهایی که (اکثرهم) آن را یک تراژدی می خوانند، از دایره فهم عادی خارج است! همانند آن لحظه ای که کاروان مصیبت زده، به شهر مدینه رسیده بود و آن بانوی مکرم، به جای جستجو از احوالِ سکویِ اولِ قلبِ خویش، سراغ آن کشته ی فتاده در خون را می گرفت! احساس حاکم بر این صحنه را نه عقل در می یابد و نه دانش و نه هیچ یک از بنیان های استوار بر اندیشیدگی اذهان! آدمی چگونه به چنین بینشی دست می یابد که عشقِ پاکِ وارسته اش را، فدایی و پیش مرگِ عشقی بالاتر بداند! قصه غائبِ فاعلِ کربلا، ام البنین (س) اگر از ابتدا خوانده نشود، این بخش حل نمی گردد! معادله ی ذهن او، در ساختار این‌ بینش، همان هنگامی بنا شد که علی علیه السلام، بوسه بر بازوان عباس(ع)، می نواخت! کدام مادر است که در هنگام فراغت از درد فرزندآوری، خبر شهادت دردناک پسر را بشنود و گسسته نگردد! ام‌البنین‌ (س)، را همان استاد مکتبی باید دانست که شاگردِ دست آموزِ استادِ تمام اخلاق بوده است! و اینگونه است که پسری چون عباس(ع)، از دامن فرهیخته ای چو او، به معراج محبوب و پناه او مفتخر می شود. جان عالمی به قربانت که عشق و مرامت حال و احوالِ هستی را به طراوت مهمان کرده است، یا عباس (ع) اکشف کربتی بحق اخیک الحسین (ع)! ولادت ابالفضل عباس علیه السلام، تبریک و تهنیت باد. #چهارم_شعبان #عباس_علیه_السلام #ام_البنین_سلام_الله #فاطمه_شکیب_رخ @Ghalamzaniii