حکایت ۱۲، گلستان سالی نزاعی در پیادگان حجیج افتاده بود و داعی در آن سفر هم پیاده. انصاف در سر و روی هم فتادیم و داد فسوق و جدال بدادیم. کجاوه نشینی را شنیدم که با عدیل خود میگفت : یاللعجب ! پیاده ی عاج چو عرصه ی شطرنج به سر می‌برد فرزین میشود، یعنی بِه از آن میگردد که بود و پیادگان حاج ، بادیه به سر بردند و بَتَر شدند . از من بگوى حاجىِ مردم گَزاى را کو پوستینِ خلق به آزار مى دَرَد حاجی تو نیستی ، شتر است از برای آنک بیچاره خار می خورَد و بار می بَرَد @Glorious_poem #سعدی_گلستان_باب۷حکایت۱۲ امید آن که در پایان ماه رمضان به مانند پیادگانِ حاج نباشیم.(بهتر از چیزی شویم که هستیم)🙏