متن اعتراضیه علیه رأی بازپرس دادسرای عمومی و انقلاب (کیفری) قزوین که دیروز (۱۴۰۱/۱۲/۲۴) با پیگیری‌های آ.سیدمیرشجاع در آوج به ثبت رسید.

بسمه تعالی قابل توجه اهالی محترم امامزاده علاءالدین علاءالدین در افق آینده؛ (قسمت ۰۴۳) پاسخ حرافی‌های ملاء روستا؛ (گزارش مغرضانه ممدشورا) ۱ بعد از شکست اهالی در «طرح گله‌داری» (و بی‌اعتنائی صاحبان سهام به هشدارهای جدی اخوی در دهه هفتاد)، در دهه هشتاد، مبلغ ۶۰۰/۰۰۰ تومان به بقعه مبارکه امامزاده علاءالدین، تخصیص می‌یابد اما هیئت امناء وقت، بدون هیچ‌گونه تعاملی با بخشداری آوج و تعلل عجیبی که بعمل می‌آورند، اخذ آن مبلغ از کف می‌رود! (آیا صرفاً تعلل ساده‌ای بود یا دست‌های پشت‌پرده‌ای هم داشته که ویرانی بقعه مبارکه و روستا را بر آبادانی و عمران آن‌ها ترجیح می‌دهند؟! و چرا؟!) تا اینکه با اطلاع‌رسانی دیرهنگام آقای حمداله داودی به آ.س.میرشجاع، وی وارد ماجرا می‌شود که البته بعلت منقضی شدن مهلت آن، احیاء نمی‌شود. ولیکن مراجعه مذکور، سبب می‌شود که برای ایشان، تکلیفاً حکم دهیاری صادر گردد، بدون آنکه اهالی روستا نقشی در آن یا همتی برای بهره‌مندی از فرصت (دوره‌های اول تا سوم) شورا داشته باشند! آ.میرشجاع، انتخابات نخستین دوره شورا (همزمان با چهارمین دوره شورا در سایر روستاها) را در سال ۱۳۹۲ برگزار می‌کند که اولین انتخابات رسمی روستا به شمار می‌رود و آقایان؛ حسن‌شورا + علی‌شورا + آ.س.حسین حسینی، بیشترین رأی را کسب کرده و آ.س.حامد (پسر برومند آ.س.میرشجاع) را بعنوان دهیار انتخاب می‌کنند ولیکن دهیاری کماکان در اختیار پدرشان است. و در همین اولین دوره شوراست که بین رئیس شورا (حسن‌شورا) و نان‌کلی، تبانی مخفیانه منجر به عملیات خائنانه چکمه سفید، صورت می‌گیرد! در این دوره، دهیار بر شورا مسلط است که قاعدتاً مورد پسند اعضای شورا نیست. عضو سید شورا دچار کم‌کاری در فعالیت‌های موظف خود می‌شود فلذا دهیار که با سفارشات خاص خود در روی کار آمدن این سه نفر دخیل بوده، تصمیم می‌گیرد که به عضویت او (که از قضا خواهرزاده خودشه) خاتمه داده و نفر چهارم از منتخبین اهالی را وارد شورا نماید که اعضای غیرسید التماس می‌کنند تا دهیار از این تصمیم خود منصرف شود و دهیار هم ساده‌انگارانه می‌پذیرد فلذا نخستین شورای روستا بصورت دو نفره و تقریباً تشریفاتی به فعالیت خود ادامه می‌دهد. آن‌دو حسن‌آبادی در ظاهر مطیع بی‌چون و چرای آ.میرشجاع اما در خفی دنبال اغراض شخصی خود بودند و بنده چنین مماشاتی را از خطاهای مدیریتی اخوی می‌دانم! در همین دوره، آقای احمد داودی هم وارد تبانی با اوقاف شده و حماسه مراسم بزرگداشت امامزادگان را می‌آفریند که با سخنرانی بنده در آن (با تدبیر دهیار)، نقشه‌هایشان بر باد می‌رود و تبدیل «سادات مالک» به «سادات مستأجر» ابتر می‌شود!! در سال ۱۳۹۶ دومین دوره شورای روستا (پنجمین دوره انتخابات سراسری شوراها) به آقایان؛ ممدشورا + کاظم موسوی + احمد حسینی می‌رسد (که هر سه نفر از سادات بودند و نشانگر آنکه اهالی، اعتمادی به غیرسادات نورزیده‌اند که قاعدتاً نتیجه افشاگری‌ها و هشدارهای بنده بود) ولیکن دهیار مد نظر آن (آ.س.محمود حسینی)، مقبول بخشداری/فرمانداری آوج قرار نمی‌گیرد! که این ظاهر قضیه، باطنی هم داشته است! و بالاخره ششمین دوره شورا (در این روستا سومین دوره) مجدداً بنام آقایان؛ م.ش. + ع.ش. + ح.ش. ثبت می‌شود که ایضاً موفق به معرفی دهیار بومی نمی‌شود! این دوره را می‌توان «دوره رهاشدگی روستا» از طرف آ.میرشجاع تلقی کرد که نتیجه تغییرات مدیران سیاسی آوج هم بود!! و اما بررسی «اطلاع‌رسانی دقیق» ممدشورا و رنگرزی خاصی که بدان معتاد است: م.ش.: «انشاالله که بتونم اطلاع رسانی دقیقی انجام بدم اول از وقفنامه.. تا آنجا که من اطلاع دارم و نظر شخصیه وقفنامه جعلی وجود نداره یک وقفنامه اصلی هست( که تا روز جلسه در اوقاف) اداره اوقاف نداشت و یک برگه ایی هست که طبق گفته امام جمعه آوج و خود اداره اوقاف تایید نامه وقفنامه اصلی است که وارث و کاتب بعد از فوت وقف کنندگان با این برگه وقفنامه اصلی را تآئید کرده اند و چون تا یک سال پیش اداره اوقاف وقفنامه اصلی را نداشت به هر دلیلی این برگه تآئیدیه را برای اداره اوقاف مستند کرده بود که بعد از به دست آوردن وقفنامه اصلی(کپی) که در جسله اتفاق افتاد عزیزانی که در جلسه شرف حضور داشتند مشاهده کردند که مدیر اداره بیان کرد که ما هم همینو که شما قبول دارید منم قبول دارم بعد از آن هم متکی شده اداره اوقاف به وقفنامه اصلی و صورت جلسه.. و در اوایل دوریه پنجم شورا با در خواست سید میرشجاع برای اولین بار با حضور آقاسید کاظم سید احمد و من بعنوان اعضا شورا و سید محمود فرزند مرحوم سید موسی همراه سید میرشجاع راهی اداره اوقاف شدیم در بویین زهرا وقتی به درب ورودی اداره رسیدیم سید میرشجاع گفتند که یک مقدار در درب اوقاف فاصله بگیر و ماشین را پارک کن بعد پیاده شدن از ماشین ایشون پیاده نشدن و گفتند من نمی آیم شما بروید 😇🤔 ..ادامه دارد. حسینی منتظر اسفند۱۴۰۱

برشی از یک گفتگوی صمیمانه (بین ح.م. و م.ش.) در موضوع وقفنامه معتبری که باید امین موقوفه در اختیار داشته باشد! امین موقوفه در این گفتگو ادعا می‌کند که تنها مدرک معتبر همان وقفنامه‌ای است که اداره اوقاف نداشت و آ.سیدمیرشجاع در جلسه 1400/11/23 تحویل نانکلی داد! و کمیته تحقیق اوقاف هم آنرا تأیید کرده است! اولا) وقفنامه مذکور را آ.سیدمیرشجاع در سال 1395 هم طی یک نامه رسمی تحویل اوقاف داده بود و هامش رئیس وقت هم در آن ثبت شده و بنده عینا همه را به اشتراک گذاشتم. ثانیا) اگر کمیته تحقیق اوقاف صحت و اعتبار آنرا تأیید کرده است، پس چرا نانکلی 40 روز پس از جلسه 1400/10/23 در بخشنامه خود برای شورای روستا، مجددا به وقفنامه جعلی استناد می‌کند؟! و شورا چرا در قبال این تخلف (نادیده انگاشتن وقفنامه مؤید) سکوت می‌کند؟! و همچنین چرا نانکلی در شکوائیه خود (1401/5/12) علیه اجداد اهالی، هیچ اشاره‌ای به وقفنامه اصلی (که به تأیید کمیته تحقیق اوقاف هم رسیده)، نمی‌کند؟! و فقط متن تایپ‌شده وقفنامه جعلی را به دادگاه ارائه می‌دهد؟! بنابراین گفته‌های ممدشورا با واقعیت‌های ماجرا هیچگونه هم‌خوانی ندارد. چرا؟! آیا وی کماکان در صدد فریب ما نیست؟!

بسمه تعالی قابل توجه اهالی محترم امامزاده علاءالدین علاءالدین در افق آینده؛ (قسمت ۰۴۴): پاسخ حرافی‌های ملاء روستا؛ (ادامه نقادی گزارش م.ش.) ۲ ...اقا سید کاظم و سید احمد و سید محمود همراه من داخل دفتر رئیس وقت اداره رحمانی شدیم بعد سلام ووو تا متوجه شد از روستای امامزاده آمده ایم با الفاظ زننده مثل این کلمه(برید پی کارتان موقوفه خوران) حتی نزدیک بود بین ما و ایشون درگیری فزیکی بعمل بیاد بدون هیچ نتیجه ایی اوقاف را ترک کردیم و نیامدن سید میرشجاع داخل اداره هم برایمان نامفهوم مانده..» این گزارش ناقص م.ش. در سه قسمت قابل بررسی است: ۱) مسئله نحوه وصول وقفنامه به اوقاف ۲) مسئله تهمت رکیک رحمانی به اهالی ۳) مسئله کارکرد آ.سیدمیرشجاع‌الدین در مسئله نحوه وصول وقفنامه به اوقاف، طی پیامهای سابق و لاحق خود، باندازه کافی، توضیح داده و مدارک و مستندات ذی‌ربط را در حدفاصل پیامهای شماره ۱۲ و ۱۳ کانال سیدعلاءالدین به اشتراک گذاشتم و در پیام شماره ۱۹ در باره تفاوت وقفنامه‌های اصلی و جعلی، توضیح داده‌ام که با توجه به آن‌ها و نیز تصاویر باشتراک گذاشته از وقفنامه‌های جعلی، دروغ‌های شاخ‌دار ممدشورا آشکار می‌شود. هدف‌گیری این قسمت از رنگرزی ممدشورا مقصر جلوه دادن آ.میرشجاع در قضیه ورود مداخله‌جویانه اوقاف است که البته فرافکنی بسیار سخیفی است برای رد گم کردن خیانت‌های خود! در کانال قبلی (سید علاءالدین) خود مفصلاً توضیح دادم؛ کسانی که پای اوقاف را برای اولین‌بار (قبل از ۱۳۶۲ و بلکه قبل از انقلاب اسلامی) به این روستا باز کردند، هم‌اکنون به رحمت خدا رفته‌اند و ما احتمال می‌دهیم که نیّت خیری داشته‌اند! حتی آن‌ها که این روستا را خالی از سکنه (و سادات هجرت‌کرده!) جلوه داده‌اند! و برای‌شان آرزوی عفو و غفران داریم. و همچنین توضیح دادم که در ماجرای پیگیری احداث سد خاکی دلیک‌لی‌قیه بمنظور تأمین پایدار آب شرب اهالی، توسط آ.س.میرشجاع در سال ۱۳۷۵، اداره اوقاف صرفاً متوجه می‌شود که گزارش «هجرت سادات» از این روستا کذب بوده است و ظاهراً ۲۰ سالی را هم به سکوت می‌گذراند! ولیکن به ضرس قاطع می‌توان گفت که پای مداخله‌جویانه اوقاف با چکمه سفید اما با قلب سیاه نانکلی به این روستا در بهمن‌ماه ۱۳۹۴ رخ داده است و پیامد آن شاهد مکاتباتی بودیم که بین اوقاف و نخستین دهیار روستا (آ.میرشجاع) در سال ۱۳۹۵ روی داد که توضیحات و مدارک ذی‌ربط را مفصلاً در کانال قبلی به اشتراک گذاشتم. باز کردن پای دخالت بی‌ترمز اوقاف به این روستا بمنظور تکمیل طرح هجرت [فراری دادن] سادات صورت گرفت که بلاتردید امری خیانت‌بار و شرارت‌‌آمیز بوده است. فلذا این سؤال خیلی جدی مطرح شد که مقصر/مقصرین قضیه کیست/کیستند؟! میزبان ماجرای چکمه سفید و همپالگی‌های وی، طی یک «جنگ روانی تمام‌عیار» و بهره‌گیری از صنعت رنگرزی خود، آ.میرشجاع را چنان مقصر اصلی جلوه دادند که زمینه‌های ترور شخصیتی و حتی فیزیکی او و پسرش را براحتی فراهم ساختند. و این شانتاژها و جوسازی‌های ناجوانمردانه و رذیلانه خود را آنچنان دنبال کردند که برای خون‌خواهی «تنها دهیاران بومی روستا» کسی حتی جرأت طرح سؤال و استفهام هم به خود ندهد! شورای جاری روستا (منتخبین ۱۴۰۰) در جوسازی و شایعه‌افکنی و دروغ‌پردازی و رنگرزی‌های مذکور، سنگ تمام گذاشتند تا با یک تیر چند نشان را بزنند: ۱) علت تحمیل دهیارهای غیربومی، عیان و بیان نشود تا تخلفات عدیده اعضای شورا مکتوم بماند که بدترین آن‌ها همکاری با سیاست‌های کثیف نان‌کلی برای پیشبرد توطئه خالی‌سازی روستا از سکنه است. ۲) کسی را که در مقابل نان‌کلی‌های برونی و درونی، سینه ستبر کرده، از حیّز انتفاع ساقط گردانند تا بلعیدن شش‌دانگ امامزاده بمنظور دست‌یابی به دفینه‌های پراکنده در روستا برای آن‌ها راحت‌الحلقوم باشد! پیام‌های مسلسل بنده در کانال قبلی، موجب رسوائی همه آن‌ها شد که پیوسته در صدد خیانت علیه اهالی و شرارت علیه سادات بودند. فلذا گارد شدیدی علیه بنده بستند و ناخور روستا به حرکت در آمد تا مانع افشاگری‌های بنده گردند، غافل از اینکه آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند!! در این میان، شاهد فعالیت مجازی شگفت‌انگیزی از سوی یکی از اعضای خائن شورا بودیم و هستیم که علیرغم توضیحات مستند کانال سیدعلاءالدین، هنوز هم دست از توطئه کثیف مذکور نکشیده و کماکان در حال شانتاژ حرف‌های کذبی است که پنبه آنها زده شده ولیکن وی هنوز هم می‌خواهد به رنگ کردن اهالی ادامه بدهد! او در حالی که خود را ظاهراً معترض قضیه دخالت اوقاف در امور روستا وانمود می‌کند، خود به خدمت رسمی اوقاف بوئین‌زهرا در آمده است و عنوان توخالی امین اوقاف را هم با افتخار تمام، یدک می‌کشد بدون آنکه در این چند سال توانسته (یا خواسته؟!) باشد که حداقل ۱۰٪ از حدود ۱۰۰/۰۰۰ مترمربع از دو دانگ موقوفه امامزاده را از موقوفه‌خوارها پس بگیرد!! ..ادامه دارد حم اسفند۱۴۰۱

بسمه تعالی قابل توجه اهالی محترم امامزاده علاءالدین علاءالدین در افق آینده؛ (قسمت ۰۴۵): پاسخ حرافی‌های ملاء روستا؛ (ادامه نقادی گزارش م.ش.) ۳ ممدشورا در حالی منکر وقفنامه جعلی می‌شود که رؤسای سابق و فعلی اوقاف بوئین‌زهرا کلیه مکاتبات خود با شورا و دهیار روستا را بدان مستند کرده‌اند! ممدشورا در حالی منکر وقفنامه جعلی می‌شود که نان‌کلی در پرونده‌سازی علیه اجداد اهالی، همان وقفنامه جعلی را ضمیمه مستندات خود و دادخواست ابطال اظهارنامه‌های ثبتی آنها کرده است! ممدشورا در حالی منکر وقفنامه جعلی می‌شود که نخستین دهیار روستا (آ.میرشجاع) طی دو فقره نامه در سال ۱۳۹۵ به مقابله با مفاد آن پرداخته است و دومین شورای روستا هم اساسا بمنظور دریافت جواب همان نامه‌ها عازم اوقاف بوئین‌زهرا شده است که آ.میرشجاع به علتی خاص، از ورود به اوقاف، منصرف می‌شود و حال وی دارد از آن مراجعه، گزارش می‌دهد. اگر وقفنامه‌ای جعلی در کار نبود، نیازی هم به تحریر نامه‌های ۳ و ۵ صفحه‌ای دهیار وقت در سال ۹۵ نبود که هر دو به امضاء تعدادی از اهالی سرشناس روستا هم رسیده بودند و بالتبع نیازی هم نبود که آ.میرشجاع اعضای جدید شورای روستا را به بوئین‌زهرا بکشاند تا پیگیر جواب رسمی آن نامه‌ها باشند و حالا شاهد گزارش نحوه مراجعه و پاسخ هتاکانه رئیس وقت اوقاف توسط خود وی باشیم. ممدشورا در حالی منکر وقفنامه جعلی می‌شود که جلسه ۱۴۰۰/۱۰/۲۳ بمنظور مقابله با آن تشکیل شده تا اداره اوقاف بجای آن، وقفنامه اصلی را «معیار تفاهم و عمل» خود قرار بدهد. ممدشورا در حالی منکر وجود وقفنامه جعلی می‌شود که بنده هر سه تصویر معطوف به آنرا در کانال خود به اشتراک گذاشتم. هم وقفنامه بدون هیچ مهر ۱۲۹۷ قمری ملاعبدالجواد را و هم وقفنامه با مهرهای ناشناس ۱۲۹۷ وی را و هم متن تایپ شده آن‌ها توسط اوقاف قزوین را. بنظر شما ممدشورا چرا علیرغم این‌همه مستندات مسلم و غیرقابل انکار در مسئله وقفنامه جعلی، لجوجانه منکر وجود آن می‌شود و می‌نویسد: «انشاالله که بتونم اطلاع رسانی دقیقی انجام بدم اول از وقفنامه.. تا آنجا که من اطلاع دارم و نظر شخصیه وقفنامه جعلی وجود نداره»!!؟؟!! خود اوقاف نه تنها منکر وقفنامه جعلی نیست بلکه با استناد بدان، خون اهالی را تو شیشه کرده است ولیکن ممدشورا منکر وجود آنست. خود نانکلی طی صورتجلسه ۱۴۰۰/۱۰/۲۳ خود با اهالی پذیرفته که وقفنامه ناسخ ۱۲۹۹ قمری را معیار تفاهم و عمل خود قرار بدهد (نه وقفنامه منسوخ ۱۲۹۷ قمری را) و اهالی حاضر در جلسه هم آن را امضاء می‌کنند از جمله آ.میرشجاع ولیکن ممدشورا بر خلاف اهالی، آنرا امضاء نمی‌کند! چرا؟! زیرا معتقد است و اصرار دارد که وقفنامه جعلی، اصالت دارد؟!! (که طبق آن، می‌توان سادات را از صحنه حذف کرد و چهاردانگ آنان را تصاحب کرد)! دشمنی با سادات از این آشکارتر؟!! آری! آیا ممدشورا گرگی در پوستین میش نیست؟! آیا چنین خائنی، صلاحیت دارد که امین موقوفه باشد؟! و نماینده اهالی که قریب باتفاق‌شان از سادات هستند؟!! و اما وقفنامه اصلی؛ همانطور که در کانال سیدعلاءالدین توضیح دادم، مدرکی که بتوان آن را «وقفنامه» تلقی کرد، اساسا وجود خارجی ندارد. نه چنین مدرکی در اختیار احدی از اهالی است و نه در اختیار ادارات اوقاف و ثبت و غیرهما و نه اثری از واقفین یا بازماندگانی که در جای قابل قبولی، احراز هویت شده باشند! ولیکن آنچه در دست سادات است، صرفاً صورتجلسه‌ای است که دارای چندین ادعاست: ۱) واقفینی بنامهای محمدحسین‌خان و محمدکاظم‌خان که در زمان تحریر صورتجلسه مذکور (۱۲۹۹ قمری) «مرحومان مغفوران» بوده‌اند. ۲) چهاردانگ مزرعه امامزاده علاءالدین، وقف خاص سادات حسینی و موسوی خاصی شده است. ۳) دو دانگ مزرعه مذکور وقف خاص بقعه مبارکه امامزاده علاءالدین شده است. (یعنی که در زمان تحریر صورتجلسه، این قطعه - پلاک ۱۱۷ از ۱۰ فرعی قزوین - مزرعه بوده و هنوز به روستا تبدیل نشده بود!) ۴) تفکیک شش‌دانگ امامزاده به وقفیه ۴ و ۲ دانگ و تحدید جغرافیائی آنها از روی «سجل مرحوم محمدحسین‌خان» رونویسی شده است. ۵) علت تنظیم صورتجلسه مذکور، حل اختلافی بوده است که بین «مالک» و «وقف» دیگر نباید تکرار شود. ۶) نسخه‌ای از این صورتجلسه حل اختلاف ۱۲۹۹ قمری با عنوان «سواد وقف‌نامچه» در اختیار پسر ارشد محمدحسین‌خان قرار می‌گیرد تا عنداللزوم مورد استناد قرار بگیرد. ۷) در این صورتجلسه هیچ‌گونه شرط و شروطی از قبیل؛ «حضور و حیات» برای بهره‌مندی سادات حسینی و موسوی خاص از چهاردانگ مایملک خود، قید نشده است. اکثریت سادات امامزاده علاءالدین (از جمله بنده حقیر) با مفاد این صورتجلسه (مشهور به وقف‌نامه اصلی) مشکل و زاویه چندانی ندارند. اما اداره اوقاف، بنای برتافتن آنرا ندارد و (علیرغم ص.ج. ۱۴۰۰/۱۰/۲۳) ترجیح می‌دهد به ص.ج. ۱۲۹۷ق. (که چیزی بجز «اختلاس‌نامه خطرناک» نیست!) بچسبد!! ..ادامه دارد. حسینی منتظر اسفند۱۴۰۱

متن تایپ شده وقف‌نامه اصلی که در پرونده اوقاف مفقود است! این «صورتجلسه حل اختلافات» دو سال بعد از «صورتجلسه عقد اختلاسات» توسط ملاعبدالجواد یعنی در سال ۱۲۹۹ قمری (مقارن ۱۲۶۰ هجری شمسی) تحریر شده است و علی‌محمدخان (پسر یکی از واقفین مرحومان مغفوران اصلی) هم در سجلات آن، تأییدیه نوشته و کلمات «مالک» و «وقف» را به کار برده است. در مورخه ۱۴۰۰/۱۰/۲۳ ریاست وقت اداره اوقاف بوئین‌زهرا طی صورتجلسه‌ای با اهالی روستا، پذیرفته است که این متن را ملاک عمل و تفاهم قرار دهد ولیکن در عمل (نامه‌ها و بخشنامه‌های بعدی) آن را کاملاً نادیده گرفته است! که نشان از حیله و نیرنگ وی دارد و علت فریب و دغل وی را باید (از مداقه در ماجرای چکمه سفید) یافت و افشاء کرد!

بسمه تعالی قابل توجه اهالی محترم امامزاده علاءالدین علاءالدین در افق آینده؛ (قسمت ۰۴۶): تذکر مهم؛ در پیام شماره ۰۴۳ (در کانال گنبد فیروزه) اشاره کردم که در خلاء همت اهالی برای تشکیل رسمی شورای روستا، حکم دهیاری برای آ.سیدمیرشجاع صادر شد و در این حکم بخشداری آوج، ظاهراً مراجعه‌ای به اهالی و پذیرش آن‌ها نداشت فلذا نوشتم که اهالی در نصب ایشان به دهیاری نقشی نداشتند ولیکن این ادعای بنده نباید سبب این گمان گردد که دهیاری ایشان به اهالی، تحمیل گردید. زیرا باید حواشی امر را هم در نظر گرفت. منظورم «پیشبرد مقتدرانه امور روستا» (که قاعدتاً با مشارکت اهالی تحقق یافت)، دارای ریشه‌های فرهنگی و تاریخی هم بود. اگر به سال‌های قبل از انقلاب برگردیم، جایگاه رسمی «بزرگی بر روستا»، کدخدای روستا بود که از طرف مقامات دولتی تعیین و تحمیل می‌گردید ولیکن اهالی روستای ما، مرکز قدرت غیررسمی هم برای خود داشتند که اقتدار باطنی آن بسیار بالاتر از قدرت ظاهری کدخدا بود. «حجت‌الاسلام والمسلمین حاج سیدمیربابا حسینی» که بعلت چند صباحی «طلبه امام خمینی» بودن (قبل از تبعید آن‌حضرت از ایران)، دارای روحیه انقلابی و ضد رژیمی هم گشته بود و علیه شاهنشاهی موضعگیری بعضاً آشکاری داشت (و به همین علت هم از طرف یکی از اهالی که به مزدوری ساواک جنایت‌کار شاه در آمده بود، تهدید می‌شد!) در جایگاه امام جماعت روستا و پایگاه مسجد نقش بسزائی در حفظ وحدت، معنویت و هم‌گرائی در امور ذی‌ربط روستا ایفاء می‌کرد. نشان به آن نشان که بعد از هجرت آقامیرشجاع به تهران در سن ۱۷ سالگی (که من ۵ ساله بودم و چگونگی آن بخاطرم نمی‌آید!) اهالی روستا فقط دو بچه از بچه‌های روستا را با کلمه «آقا» توصیف می‌کردند. چرا اهالی فقط مرا «محمدآقا» (و اخوی کوچکترم را «علی‌آقا») صدا می‌کردند؟! مگر بقیه بچه‌های روستا «آقازاده» نبودند؟! علت چنین استثنائی چه بود؟! دلیلش آن بود که ابوی را که «عالم» و روحانی روستا بود بعنوان «آقا» (بمفهوم مکتب‌خانه‌ای آن) می‌شناختند و می‌نامیدند. فلذا آقامیرشجاع هم تحت‌الشعاع این وضعیت معنوی ابوی بود. ابوی بعد از مهاجرت قریب باتفاق اهالی به تهران (که عمدتا نتیجه سیاست‌های غلط رژیم خائن شاهنشاهی بود) در مرکز هم تلاش وافری داشت تا از رهبری معنوی و اجتماعی در قالب «هیئت جوانان امامزاده علاءالدین مقیم مرکز» غافل نگردد که بعد از انقلاب هیئت مذکور تدریجاً مورد کم لطفی اهالی قرار گرفت و نهایتاً هم در حد یک خاطره در اذهان اهالی باقی ماند. الغرض؛ مقبولیت آقاسیدمیرشجاع وامدار مقبولیت و اقتدار کاریزماتیک حاج‌سیدمیربابا نیز بود وگرنه اهالی شاید وارد آنهمه پذیرش و همکاری با او نمی‌شدند و او هم قادر به إعمال آنهمه اقتدار نمی‌شد. فلذا بنظر بنده توفیق و پیشرفت و موفقیت آ.میرشجاع حداکثر ۵۰٪ رهین شخصیت خود او بود و حداقل ۵۰٪ هم متأثر از بنوّت ابوی. و شاید یکی از خطاهای اخوی همین باشد که گمان می‌کرده هم‌گرائی اهالی بویژه سادات با او ۱۰۰٪ بخاطر خود او بوده است! بنابراین نهضت اجتماعی، عمرانی و خدمت‌رسانی آ.سیدمیرشجاع از منظر اهالی محترم، تداوم نهضت فرهنگی و تعلیم و تربیتی آقاسیدمیربابا بود. و مگر می‌شد که جوانان قدیم از «استادزاده» خود حمایت نکنند؟! ولیکن باید پذیرفت که سال به سال آن حس و حال تحلیل برود و برای نسل جدید خاطرات والدین‌شان چندان معنا و مفهومی نداشته باشد و این گسست نسلی، امری کاملاً طبیعی و عادی است. و اما بعد؛ پاسخ حرافی‌های ملاء روستا؛ (ادامه نقادی گزارش م.ش.) ۴ ممدشورا علیرغم آنکه ادعا می‌کند بررسی صحت و سقم وقفنامه‌ها امری تخصصی است، پایبند این توصیه خود نمانده و «صورتجلسه اختلاس‌نامه منسوخ» را هم «وقفنامه اصلی» قلمداد می‌کند!! و اساساً منکر وجود وقفنامه جعلی است و لذا مدعی است که هرچه بنام وقفنامه وجود دارد، اصلی است!! چرا؟! زیرا که ارباب وی (نان‌کلی) چنین اراده فرموده است! کسی که قادر به تشخیص «وقفنامه» و «صورتجلسه گزارش وقفنامه» از همدیگر نیست و «صورتجلسات» را «وقفنامه» می‌پندارد، براستی چه صلاحیتی برای «امین موقوفه» بودن دارد؟!! نکته بعدی؛ بنده هنوز هم در نیافته‌ام که «صورتجلسه عقد اختلاس منسوب به ملاعبدالجواد» در چه زمانی تهیه شده و چگونه به دست اوقاف رسیده است و اساساً اداره اوقاف قزوین (زمانی که زیرمجموعه اداره‌کل اوقاف زنجان بوده) با استناد و مستمسک به کدام وقفنامه، با فرزندان مرحوم آقامحمودعلی داودی و بقیه مستأجرین امامزاده، قرارداد استیجاری بسته است ولیکن بعد از مکاتبات اولیه رحمانی با آ.میرشجاع و جوابیه‌های ۳ و ۵ صفحه‌ای ایشان بعنوان دهیار روستا، نامه سومی هم در ۲ صفحه شخصاً تسلیم رحمانی می‌کند که کپی صورتجلسه ۱۲۹۹ قمری موسوم به وقفنامه اصلی، ضمیمه آن بوده است و همه این مدارک را بنده در کانال سیدعلاءالدین به اشتراک گذاشتم. رحمانی ... ...ادامه دارد. ح.م. اسفند۱۴۰۱

بسمه تعالی قابل توجه اهالی محترم امامزاده علاءالدین علاءالدین در افق آینده؛ (قسمت ۰۴۷): پاسخ حرافی‌های ملاء روستا؛ (ادامه نقادی گزارش م.ش.) ۵ ... رحمانی رئیس وقت اداره اوقاف بوئین‌زهرا در هامش صفحه اول آخرین نامه دهیار وقت نوشته است: «باسمه تعالی. جناب علیزاده. مراتب از آرشیو سازمان در خصوص صحت سقم وقفنامه‌ها استعلام گردد.» همین نوشته رحمانی در حاشیه نامه دهیار وقت به تاریخ ۹۶/۵/۳ به وضوح نشان می‌دهد که اولین کپی از وقفنامه (مثلاً اصلی) پنج سال قبل تحویل اداره اوقاف شده است (نه ۱۴۰۰/۱۰/۲۳ که ممدشورا آنرا تلقین می‌کند!!) ولیکن نان‌کلی که به ریاست اداره اوقاف رسید، آنرا نادیده گرفت و مجدداً در مکاتبات و تعاملات خود با روستا به اختلاس‌نامه مشکوک، استناد کرد! در نتیجه ضرورت یافت که به نانکلی هم گوشزد شود که بجای وقفنامه جعلی و منسوخ ۱۲۹۷ قمری، صورتجلسه حل اختلاف ۱۲۹۹ قمری را معیار تفاهم و عمل خود قرار بدهد. در جلسه مورخه ۱۴۰۰/۱۰/۲۳ نانکلی آنرا پذیرفته و حتی صورتجلسه آنرا هم امضاءومهر می‌کند و در اینجاست که آ.میرشجاع کپی دومی از وقفنامه را تحویل نانکلی می‌دهد تا احیانا اگر کپی قبلی مورد دستبرد شیاطین قرار گرفته باشد، رئیس اوقاف ادعا نکند که چیزی در پرونده نیست. بنابراین کپی وقفنامه اصلی دو بار به رؤسای سابق و لاحق اوقاف تحویل شده است و هر دو مورد هم عیناً توسط آ.میرشجاع صورت گرفته است؛ اولی در ۱۳۹۵/۵/۳ و دومی در ۱۴۰۰/۱۰/۲۳ که هر دو بار هم با هدف مقابله با سوءاستفاده رؤسای اوقاف بوئین‌زهرا از وقفنامه جعلی و مخالفت با دخالت‌های نامشروع و نامتعارف و قانون‌شکنانه نان‌کلی بوده است. علیرغم همه این‌ها نانکلی بعد از ۴۱ روز از امضای صورتجلسه مذکور، بخشنامه‌ای برای شورای روستا می‌نویسد و با کمال وقاحت مجددا به وقفنامه جعلی، استناد می‌کند! و به آن بسنده نکرده و ظرف چند ماه بعد طی دادخواست مکارانه و فریب‌کارانه‌ای، خواستار ابطال اظهارنامه‌های ثبتی اجداد اهالی می‌گردد که در دادگاه بدوی آوج، حکم به بطلان دعوا می‌شود. نان‌کلی در تقاضای ابطال اظهارنامه‌های ثبتی ۱۸ تن از اجداد اهالی، بدون هیچ اشاره‌ای به وقفنامه اصلی، صرفاً وقفنامه جعلی را ضمیمه شکوائیه خود کرده است! تا شاید بتواند دادگاه را فریب داده و قانون را دور بزند!! همه این عجایب یکطرف و اصرار شگفت‌انگیز ممدشورای کذّاب بر اینکه اوقاف قبل از جلسه ۱۴۰۰/۱۰/۲۳ هیچ وقفنامه‌ای در اختیار نداشته است یکطرف!! و حتی پای از این هم فراتر گذاشته و رذیلانه ادعا می‌کند که دخالت اوقاف در امور روستا متأثر از همان وقفنامه (دومین کپی از صورتجلسه حل اختلاف) تحویلی حاج‌میرشجاع بوده است!!! این القائات واهی وی قبل از روشنگری‌های بنده را، شاید بشود حمل بر جهالت و نادانی و بی‌دقتی وی کرد ولیکن بعد از پیام‌های مسلسل و توضیحات مستند بنده، چه علتی دارد؟! آیا غیر از لجاجت عنودانه و احمقانه و مزدوری وی می‌توان ارزیابی دیگری از آن داشت؟! با این توضیحات (که از بابت تکراری بودن آن‌ها عذرخواهی می‌کنم) کاملا آشکار است که ممدشورا برای پیشبرد نقشه‌های رذیلانه نان‌کلی متوسل به چندین دروغ شاخدار شده است: «وقفنامه جعلی وجود نداره یک وقفنامه اصلی هست( که تا روز جلسه در اوقاف) اداره اوقاف نداشت و یک برگه ایی هست که طبق گفته امام جمعه آوج و خود اداره اوقاف تایید نامه وقفنامه اصلی است که وارث و کاتب بعد از فوت وقف کنندگان با این برگه وقفنامه اصلی را تآئید کرده اند و چون تا یک سال پیش اداره اوقاف وقفنامه اصلی را نداشت به هر دلیلی این برگه تآئیدیه را برای اداره اوقاف مستند کرده بود که بعد از به دست آوردن وقفنامه اصلی(کپی) که در جسله اتفاق افتاد عزیزانی که در جلسه شرف حضور داشتند مشاهده کردند که مدیر اداره بیان کرد که ما هم همینو که شما قبول دارید منم قبول دارم بعد از آن هم متکی شده اداره اوقاف به وقفنامه اصلی و صورت جلسه..»!!! ممدشورا چرا جعلی بودن صورتجلسه عقد اختلاس منسوب به ملاعبدالجواد (موسوم به وقفنامه ۱۲۹۷ قمری) را مورد انکار قرار داده است؟! و چرا اصرار دارد که تحویل وقفنامه اصلی (صورتجلسه حل اختلاف ۱۲۹۹ قمری) را به جلسه ۱۴۰۰/۱۰/۲۳ منحصر کند؟! و اصلی نامیدن وقفنامه جعلی را از عبارت «طبق گفته امام جمعه آوج و خود اداره اوقاف» عاریه می‌گیرد! و حال آنکه امام جمعه محترم آوج وقفنامه جعلی را هرگز وقفنامه اصلی، تلقی نکرده است و ممدشورا به ایشان هم افتراء می‌بندد! و اما «خود اداره اوقاف» را درست نوشته است و اساسا تمام دعوای ما هم با اوقاف همین است که «خود اداره اوقاف» غلط کرده است و نباید به غلط خود ادامه بدهد. ادعای «بعد از آن هم متکی شده اداره اوقاف به وقفنامه اصلی و صورت جلسه» هم از دیگر دروغ‌های شاخ‌دار ممدشوراست. زیرا اگر چنین بود، نانکلی کپی آن‌ها را ضمیمه شکایت خود می‌کرد که نکرد!! ...ادامه دارد. حسینی منتظر اسفند۱۴۰۱

بسمه تعالی قابل توجه اهالی محترم امامزاده علاءالدین علاءالدین در افق آینده؛ (قسمت ۰۴۸): پاسخ حرافی‌های ملاء روستا؛ (ادامه نقادی گزارش م.ش.) ۶ اصلاً گیریم که «وقفنامه جعلی» (که مورد تأیید «خود اداره اوقاف» است!) اعتباری متعارف، مشروع و قانونی در حد سندیّت دارد! پس چرا بعد از ۸۱ سال هنوز هم نتوانسته آنرا رسماً در اداره ثبت به ثبت قانونی برساند؟! البته اوقاف بیکار هم نبوده و از اداره ثبت تقاضا کرده است که ورق‌پاره‌های جعلی بجای مانده از فردی بنام «ابراهیم انصاری» را (که اینک اوقاف بوئین‌زهرا آنرا بناحق، پیراهن عثمان علیه اهالی امامزاده قرار داده است!) رسماً ثبت شود!! ولیکن طبق «اشعاریه مورخه ۱۴۰۱/۸/۲۴ اداره ثبت آوج» در جواب «استعلامیه دادگاه بدوی»؛ «اداره کل ثبت اسناد و املاک استان قزوین پاسخ می‌دهد که موضوع مذکور قابل طرح در «هیئت نظارت» نبوده و لذا از طریق «مراجع قضایی» اقدام گردد که مراتب طی نامه شماره ۱۹۷ مورخه ۱۳۹۱/۲/۳ به اداره اوقاف بوئین‌زهرا اعلام می‌گردد.» جهت مطالعه جزئیات مطلب لطفاً به پیام شماره ۷۰ کانال سیدعلاءالدین مراجعه نمایید. بنابراین ممدشورا در بخش اول گزارش کذابانه خود، چندین دروغ شاخدار را گنجانیده است تا اعتیاد خود به رنگرزی (رنگ کردن اهالی) را جار زده باشد! و اما بخش دوم گزارش تحریف‌آمیز وی؛ «در اوایل دوریه پنجم شورا با در خواست سید میرشجاع برای اولین بار با حضور آقاسید کاظم سید احمد و من بعنوان اعضا شورا و سید محمود فرزند مرحوم سید موسی همراه سید میرشجاع راهی اداره اوقاف شدیم در بویین زهرا وقتی به درب ورودی اداره رسیدیم سید میرشجاع گفتند که یک مقدار در درب اوقاف فاصله بگیر و ماشین را پارک کن بعد پیاده شدن از ماشین ایشون پیاده نشدن و گفتند من نمی آیم شما بروید 😇🤔»!!! در این‌خصوص هم بنده از خود وی و نیز آن‌ها که اسم برده است تحقیق کردم که خلاصه مطلب این بوده (البته ک.م. جوابی نداد!): آ.سیدمیرشجاع علیرغم آنکه به دهیاری خود و پسرش توسط دومین شورای روستا، خاتمه داده می‌شود، از روی دلسوزی برای روستا و تشویق و مساعدت جوانانی که وارد میدان شده‌اند، مصمم می‌شود که اعضای جدید شورای روستا را به ادارات محلی برده و زمینه‌های ارتباطی و پیشرفت آن‌ها را فراهم سازد تا معارفه خود آن‌ها موجب اتلاف وقت در امر خدمت‌رسانی به اهالی و زوار محترم امام‌زاده، نگردد. بنابراین اصل اقدام و «درخواست» ایشان موجب مباهات است نه عیب‌جویی و عیب‌یابی. اما چرا «آ.سیدمحمود» هم همراه این هیئت (اعضای جدید شورا؛ آ.سیدکاظم، آ.سیدمحمد و آ.سیداحمد) شده است؟! زیرا تصمیم بر این بوده که ایشان بعنوان دهیار به بخشداری آوج معرفی شود؟! ولیکن بخشداری از پذیرش دهیاری آ.سیدمحمود، طفره می‌رود و یک دهیار غیربومی را بر روستا تحمیل می‌کند. در رد و قبول مذکور، بنده بسیار بعید می‌دانم که کاظم‌شورا و ممدشورا هیچ نقشی نداشته‌اند! بهانه بخشداری این بوده که آ.سیدمحمود، مقیم دائمی روستا نیست!! (گوئی که دهیارهای غیربومی تحمیلی و اعضاءشورا، همگی مقیم دائمی روستا بوده‌اند و هستند!) ولیکن چه کسانی به بخشدار وقت اطلاع دادند که آ.سیدمحمود در روستا حضور ندارد؟! قاعدتاً همه آن‌ها که ترجیح دادند و پذیرفتند و بلکه خواهش کردند که دهیار امامزاده، غیربومی باشد! چرا؟! بنده بر این تصورم که اعضای شورا در هر سه دوره بر این گمان بوده‌اند که دهیار غیربومی را راحت‌تر می‌توان زیر سلطه قرار داد تا جرأت مخالفت با تخلفات و خیانت‌های آن‌ها را نداشته باشند! نکته‌ای دیگر: ممدشورا به صراحت (و البته همه دروغ!) نوشته است: «وقفنامه جعلی وجود نداره یک وقفنامه اصلی هست( که تا روز جلسه در اوقاف) اداره اوقاف نداشت ... و چون تا یک سال پیش اداره اوقاف وقفنامه اصلی را نداشت ... که بعد از به دست آوردن وقفنامه اصلی(کپی) که در جسله اتفاق افتاد ... مدیر اداره بیان کرد که ما هم همینو که شما قبول دارید منم قبول دارم بعد از آن هم متکی شده اداره اوقاف به وقفنامه اصلی و صورت جلسه»!!! نان‌کلی (بتعبیر ممدشورا؛ «مدیر اداره» که «بیان کرد»!!) اگر وقفنامه اصلی را قبول دارد پس چرا باز هم در مکاتبات خود آنرا نادیده گرفته و به وقفنامه جعلی استناد می‌جوید؟! و اگر آنرا قبول دارد، پس چرا بجای کپی آن، فقط کپی متن تایپ‌شده وقفنامه جعلی را روانه دادگاه کرده است؟! گیریم که ... ...ادامه دارد. حسینی منتظر اسفند۱۴۰۱ کانال‌های اطلاع‌رسانی حم (ویژه مهمات روستا)؛ «سید علاءالدین»: https://eitaa.com/joinchat/3702653133Ccc2fe714b9 «گنبد فیروزه»: https://eitaa.com/joinchat/2306801975C4413b2537a لطفا نظرات خود را در گروه‌های؛ «هم‌اندیشی سادات میدان»: https://eitaa.com/joinchat/1424556326Cd51a6f2d0a + «سید علاءالدین»: https://eitaa.com/joinchat/3763470541Cd25cef0ad4 به اشتراک بگذارید. 🙏🌹🙏✌️🙏❤️🙏👌🙏✅🙏😍🙏👍🙏

بسمه تعالی قابل توجه اهالی محترم امامزاده علاءالدین علاءالدین در افق آینده؛ (قسمت ۰۴۹): پاسخ حرافی‌های ملاء روستا؛ (ادامه گزارش تحریف‌آمیز م.ش.) ۷ ... وانگهی گیریم که اداره اوقاف، از وقفنامه اصلی، خبری و تصویری نداشته است و بقول ممدشورا، آنرا برای نخستین‌بار در جلسه ۱۴۰۰/۱۰/۲۳ به دست آورد و... آیا قابل قبول است که رئیس اداره‌ای همچون اوقاف، براحتی آنرا قبول کند و بدون هیچگونه استعلام و اخذ نظر کارشناسی و تخصصی پس از بررسی وقفنامه، فی‌المجلس در حضور «کسانی که شرف حضور داشتند» صریحاً و بدون هیچ‌گونه احتیاط و اما و اگری بگوید: «ما هم همینو که شما قبول دارید منم قبول دارم»!؟! اگر نانکلی در حضور همه آن‌ها که «شرف حضور» داشتند، چنین چیزی را گفته است، آنهم بدون اطلاع قبلی و کارشناسی آن، معلوم می‌شود که یا در صدد «تحمیق اهالی» بوده است یا اینکه اساسا عاری از الفبای مدیریت است و یا اینکه قضیه مسبوق به سابقه و «دارای پیش‌زمینه» بوده است و لذا می‌توان تصور کرد که دستور رحمانی در تاریخ ۹۵/۵/۳ مبنی بر استعلام از آرشیو سازمان، جوابی از تأییدیه وقفنامه اصلی داشته است و لذا رئیس جدید اداره، متکی بر تأییدیه زمان رحمانی به خود جرأت داده است که در این جلسه بگوید: «منم قبول دارم». حال که قضیه، زمینه قبلی مفصلی داشته است، پس چرا ممدشورا ادعا می‌کند که تحویل وقفنامه در جلسه مذکور «اتفاق افتاد»؟! علت اصلی دروغ‌پردازی‌های مکرر وی چیست؟! و چند سؤال دیگر؛ وقفنامه‌ای که نانکلی به دادگاه ارائه داده، کدام وقفنامه است؟ اصلی یا جعلی؟ (همه بازماندگان ۱۸ متهم نانکلی می‌توانند با مراجعه قانونی به پرونده تجدیدنظرخواهی نانکلی بعینه مشاهده کنند که بجای وقفنامه اصلی که نانکلی در جلسه مذکور ادعا کرده «آنرا قبول دارد» فقط کپی وقفنامه جعلی را ضمیمه کرده است!) اگر نانکلی وقفنامه اصلی را قبول دارد، در اولین بخشنامه خود به شورای روستا (۴۱ روز بعد از جلسه مذکور) پس چرا باز هم به وقفنامه جعلی اتکاء می‌کند؟! آیا باور کنیم که ممدشورا این مسائل کاملا واضح را نمی‌بیند و نمی‌فهمد یا اینکه دستور دارد تا «صحنه جرم» را بدلخواه اربابش، رنگ‌آمیزی نماید؟! تکلیف اهالی بویژه سادات با چنین جرثومه کثیف و مزدور ملعونی که پیوسته اراجیف می‌بافد چیست؟! تا کی قرار است به وی و سایر همپالگی‌های وی، اجازه بدهید که دائماً قناری‌ها را گنجشک و گنجشک‌ها را قناری جلوه بدهد؟! گنجشک که جای خود دارد، گله ناخور (شیاطین، عشّک‌ها، غودوغ‌ها و خرس‌خاله‌ها و...) را رنگ قناری بزند؟! تا کی؟! آیا وجود چنین افراد خبیثی در جایگاه شورای اسلامی روستای امامزاده علاءالدین، مایه ننگ اهالی و سادات نیست؟! ممدشورا اگر می‌نوشت: «کلیه ورق‌پاره‌های در اختیار اوقاف و اهالی، همگی جعلی و فاقد ارزش قانونی هستند و بالتبع برای اداره اوقاف، مستمسک معتبری نیستند تا بتواند به روستای امامزاده علاءالدین، دست‌درازی کند ولیکن طی یک جنگ روانی موفق شد تعدادی از اهالی را به اداره خود کشانیده و در قالب صورتجلسه‌ای موسوم به استمهال یکساله، بنحوی از آن‌ها برای اعتبار یکی از وقفنامه‌های جعلی، اعتراف کتبی بگیرد و به همین علت هم نان‌کلی ساعتی بعد در اداره‌کل قزوین شیرینی پخش کرده بود» حرف تقریباً بجائی زده بود ولیکن وی منکر جعلی بودن کلیه صورتجلسه‌های موسوم به وقفنامه است! بنابراین ممدشورا چنین برداشتی از ماجرا ندارد اگر هم داشت، باز هم حرف سستی بود. زیرا اگر نان‌کلی با اخذ صورتجلسه مذکور و امضاء تعدادی از اهالی (از جمله آ.سیدمیرشجاع)، «فتح قاف» کرده بود، کپی آنرا در اختیار دادگاه می‌گذاشت تا «حکم بطلان دعوا» برای ادعاهای دروغین‌ش صادر نگردد. و یا فرضاً در مکاتبات بعدی خود بجای استناد به وقفنامه جعلی (اختلاس‌نامه ۱۲۹۷ق) به صورتجلسه ۱۴۰۰/۱۰/۲۳ خود با اهالی، استناد می‌جست. بنابراین آخرین صورتجلسه اهالی و اوقاف، پشیزی هم برای نانکلی ارزش ندارد تا چه رسد به اینکه باعث بدبختی اهالی قلمداد گردد! لذا ممدشورا از نمدی برای اهالی کلاه می‌دوزد که خود اوقاف آنرا در همان چهل روز اول، دور انداخته است! در نوشته تحریف‌آمیز ممدشورا (در اوایل دوریه پنجم شورا با در خواست سید میرشجاع برای اولین بار با حضور آقاسید کاظم ...) عبارت «اولین بار» هم جای تأمل دارد: شاید مراجعه افراد مذکور «در معیت آ.میرشجاع» برای اولین‌بار بوده است ولیکن قبل از آن، مراجعات همپالگی‌های ایشان (حسن‌شورا و احمد داودی و...) آنقدر تکرار شده بود که فغان مرحوم حاج‌‌سیدیوسف‌آقا را در آورده بود! بنابراین کلمه «اولین‌بار» وی هم برای رد گم کردن است و تکمیل رنگ کردن اهالی! ضمناً انصراف اخوی از همراهی با نامبردگان در لحظه آخر ورود آن‌ها به دفتر اوقاف، علت عجیب و حائز اهمیتی داشته و ابهام‌زدایی آن نیازمند توضیحاتی است که اشاره خواهم کرد ان‌شاءالله. ... ادامه دارد. حسینی منتظر اسفند۱۴۰۱

بسمه تعالی قابل توجه اهالی محترم امامزاده علاءالدین علاءالدین در افق آینده؛ (قسمت ۰۵۰): پاسخ حرافی‌های ملاء روستا؛ (ادامه نقادی گزارش تحریف‌آمیز م.ش.) ۸ دومین انگیزه آ.میرشجاع، برای رفتن جمعی به اوقاف بوئین‌زهرا، اخذ رسمی جوابیه اوقاف به نامه‌های رسمی خود بوده است ولیکن از آن‌جا که سمت رسمی نداشته است، در لحظه آخر به اعضای رسمی شورا می‌گوید؛ من نمی‌آیم و شما بروید! (البته اگر با آن‌ها هم به داخل می‌رفت، مسئله خاصی نبوده و توجیه داشته که آمده تا اعضای جدید شورای روستا را با ادارات ذی‌ربط کاری خود آشنا سازد) اگر چنین بود که اصلاً لزومی نداشته از تهران با آن‌ها همراه شود و در دقایق پایانی ماجرا منصرف شود. مسئله بر می‌گردد به نوع حرف‌های تلخی که ایشان در طول مسیر از زبان ک.م. و م.ش. می‌شنود! احساس می‌کند که آن‌ها اساسا به قصد خدمت‌رسانی به اهالی، وارد شورا نشده‌اند و چیزهای دیگری در سر می‌پرورانند که اصلا به صلاح روستا نیست! و نه تنها از همراهی آنها تا اداره اوقاف بلکه از اینکه در رأی آوردن آن‌ها نقشی داشته است، سخت پشیمان می‌شود! اخوی علیرغم اشتیاقی که به دریافت جوابیه اوقاف به نامه‌های خود داشته و آنرا برای روستا سرنوشت‌ساز می‌دانسته (و به همین دلیل هم آن‌ها را تا درب اوقاف کشانیده بود) در همان داخل ماشین، از تحلیل حرف‌های اعضای شورای جدید به این نتیجه می‌رسد که اینها از رحمانی اوقاف هم برای اهالی خطرناک‌تر هستند و مساعدت آن‌ها بمراتب بدتر از پذیرش شرایط اوقاف است! ای‌کاش حرفهای اعضای جدید شورای ۹۶ را ضبط می‌کردند که الآن هیچکدامشان جزئیات آن‌ها را بخاطر نمی‌آورند ولیکن برای آ.سیدمیرشجاع کاملاً محرز می‌گردد که آن‌ها با وی و اهالی کاملاً بیگانه و بلکه دشمن هستند! ولیکن افشاگری آن‌ها را هم «تف سر بالا» می‌بیند! و تصمیم می‌گیرد که در تنهائی خود بسوزد و بسازد و سکته کند و بعداً هم به همراه پسرش به قصد کشت کتک بخورد! البته با این احتمال که شاید آ.سیداحمد و آ.سیدمحمود ورق را برگردانند! که بر نمی‌گردد! و بعد از آن است که ممدشورا را «جُعل‌لق» می‌بیند! (که انصافاً هم تشخیص درستی داده است. اما بنظرم «جوعل‌لغ» مناسب‌تر است. برازنده‌تر از حتی «جوهرلق» و جعلنق! خصوصاً از لحاظ قافیه تا با الاغ، غودوغ و جوجوغ جور در بیاد!) و اما تهمت موقوفه‌خواری که رئیس اوقاف با عصبانیت خطاب به اعضای جدید شورا می‌گوید و آن‌ها را از دفترش اخراج می‌کند و نزدیک بوده کارشان به درگیری فیزیکی هم بکشد! ظاهراً مقدمه بحث‌شان بگونه‌ای بوده است که رحمانی می‌گوید: مسئله کوچکی است! (معلوم نیست منظورش روستای امامزاده علاءالدین بوده یا مسئله وقفنامه‌های ذی‌ربط و یا جوابیه نامه‌های دهیار وقت؟!) متقابلاً آ.سیداحمد پاسخی مبتکرانه و جالب می‌دهد: هر چیز کوچک بی‌اهمیت نیست. مثلاً شما با یک سوزن چشم کسی را کور می‌کنید که هم سوزن کوچک است و هم تخم چشم اما نتیجه خیلی مهم و حساس است. در نتیجه رحمانی از این حاضرجوابی و پاسخ دندان‌شکنانه آ.سیداحمد چنان عصبانی می‌شود که پرخاشگرانه به آنها توهین می‌کند! بعد از آن که همه آن‌ها به داخل ماشین برمی‌گردند، ممدشورا و کاظم‌شورا مدت‌ها چنان مشغول مذمت و سرزنش آ.سیداحمد بوده‌اند که اصل مطلب فراموش می‌شود! بنابراین ادعای ممدشورا مبنی بر اینکه «... بعد سلام ووو تا متوجه شد از روستای امامزاده آمده ایم با الفاظ زننده مثل این کلمه(برید پی کارتان موقوفه خوران) حتی نزدیک بود بین ما و ایشون درگیری فزیکی بعمل بیاد» آمیخته به تحریف است. «تا متوجه شد از ... آمده‌ایم» عصبانی شد و «الفاظ زننده» به کار برد. از دیگر دروغ‌های شاخ‌دار ممدشورا در این گزارش مغرضانه است. می‌خواهد القاء کند که آ.میرشجاع قبلاً چنان زمینه‌های ارتباطی با اوقاف را خراب کرده بود که رئیس اوقاف بمحض شنیدن اسم امامزاده علاءالدین، شروع کرد به تهمت زدن و الفاظ زننده به کار بردن! در حالی که پاسخ دندان‌شکن آ.سیداحمد باعث دیوانگی لحظه‌ای رحمانی شده بود. نشان به آن نشان که پس از جلسه بدفرجام مذکور، او مورد نکوهش بقیه قرار گرفته بوده! البته رحمانی، عصبانی بوده و از روستای امامزاده علاءالدین خاطره تلخی داشته است که آنهم فراتر از جوابیه‌های مکتوب دهیار وقت بوده است. چنانکه خود ممدشورا در جائی اعتراف کرده است که علت اصلی عصبانیت رحمانی؛ سخنرانی بنده بوده است که مراسم جشن آی خر برفت آی خر برفت آنها با دبیری احمد داودی را باد هوا کرده بودم و رحمانی از اینکه در نزد امام جمعه آوج و سایر مدیران محلی ضایع شده بود و بدتر از همه آنکه نقشه شوم تبدیل سادات مالک به سادات مستأجر نقش بر آب شد، شدیدا برآشفته بوده است! حال بیائی مسئله به این واضحی را بگونه‌ای قلم بزنی تا اذهان اهالی را نسبت به آ.میرشجاع مشوّش کنی، چیزی است که صرفاً از یک جوعل‌لغ بر می‌آید و بس! ...ادامه دارد. حسینی منتظر اسفند۱۴۰۱