سلام آقای امام رضا. امروز سه مرداده و چهار روزه که از حرمتون دور شدم. با اینکه فقط سه روز گذشته؛ ولی انگار چند ساله که ندیدمتون. فکر کنم خادمهاتون، مخصوصا اون آقاهه که بهمون میگفت داییجان یه نفس راحت بکشن. اون نگاههای پر از فحش خادمهاتون وقتی آب بازی میکردیم رو دیدید؟ امام رضا راستش من خونهی خودمون هم انقدر راحت نیستم که توپ بازی کنم یا از سنگای گوشهی باغچه سُر بخورم. من شما رو از بابام بیشتر دوست دارم. از شما خجالت نمیکشم... نمیذارید دلتنگ بمونم دیگه، نه؟ یادتونه چقدر روبهروی گنبد گریه کردیم؟ هیچکدوممون دلمون نمیخواست برگردیم تهران. وضعمون رو یادتونه؟ هرکدوممون یه گره بزرگی توی زندگیمون داریم.
امام رضا دیدید از خستگی پاهامون میلرزید و دیگه نای راه رفتن نداشتیم؛ اما دلمون راضی نمیشد برگردیم خونه. آخ... دیدید باز گفتم خونه؟ اون خونهی قدیمی توی امام رضای سی و شیش، کوچهی شوشِ شیش، پلاک نود و نه برای همهی بچهها 'خونه' شده بود.
امام رضا یادتونه شونزده ساعت حرم مونده بودیم و اگه خانم موسوی بهمون زنگ نمیزدن و نمیگفتن بیایم استراحت کنیم، رکورد بیست ساعت رو هم میشکوندیم؟ امام رضا اون شیش تا دخترِ گوشهی صحن قدس که با روضهها بلند بلند گریه میکردن رو یادتونه؟ راستی امام رضا نامههایی که توی ضریح انداختیم رو خوندید؟
امام رضا، اگه گریهها و خندههای اون شیش تا رو یادتونه، اگه کاروان فرشتگان رو یادتونه، اگه فائزه رحیمی رو یادتونه، بازم ما رو بطلب. اینهمه وابستهمون نکردید که ولمون کنید... حواستون به غم دل دوستای فائزه باشه.
فرشتگان فقط یه اسمه که به ما نمیاد، ماهم هیچ جامون مثل فائزه نیست، ما یه مشت دختر تهرانی سوسولیم که تاحالا بعد ساعت ده شب بیرون نمونده بودیم. ما تاحالا بدون خانوادهمون شهر دیگهای نرفته بودیم. اما امام رضا فائزه رو دیدید؟ دیدید روسریهای صورتی ما به وقتش خونی میشه؟ ما رو فراموش نکنیدا...
الای وصالی
#متن_سبز
