فکر می‌کنم که وای من چقدر قوی شدم دارم از شهرم می‌رم اصلا گریه نکردم و اینا تا اینکه سر یه اتفاق کوچیک اعصابم خرد می‌شه، گریه‌م می‌گیره و وقتی دارم گریه می‌کنم می‌بینم فقط دارم به تهران فکر می‌کنم و اون مسئله اصلا اهمیت نداره...

ولی من نمی‌تونم...

خیلی سخته...

هم پارکمون رو دوست دارم، هم مسجدمونو، هم پایگاه‌مونو، هم هیئتمونو و هم محله‌مونو...

من عاشق این محله‌م... همه جاش رو دوست دارم...

یعنی از اون وقتی که عقلم دراومد و یکم مستقل شدم اینجا بودم و همه‌ی خاطره‌های جالب نوجوونی‌م اینجاست...

آقا من نمی‌خواااااااااممممممممم برم😭

این آخرین غروبی بود که من توی تهران بودم و غروب جمعه هم بود. فکر کنم یکی از ناراحت کننده‌ترین غروبای عمرم باشه. کاش این غروب جمعه هم "بی‌دلیل" دلم گرفته بود. کاش نگران فردا و فرداها نبودم...

ممنونم که امشب توی ناشناس بودین✨ این شبو و دلگرمی‌هایی که دادین یادم می‌مونه🌝

بچه‌ها یه چیز برگ‌ریزون بگم؟ متن طبقه سیزده رو یادتونه؟ من وقتی داشتم می‌نوشتم اصلااااا و ابدا حواسم به پلاک خونه‌مون که سیزدهه نبود. حالا که اومدیم قم پلاک‌مونو دیدم، پلاکمون سیزدهه=)

وای خدایا🌝

حالا عدد سیزده عزیز من یه متن نوشتم خیلی زحمت نکشیدم نیازی به اینهمه نشون دادن لطف نیست🥲