📚 تبلیغ و مسئله روش در حوزه‌های علمیه (یادداشت دوم ناظر به ایجاد کانون‌های تخصصی تبلیغ) 🖌محمدرضا بهمنی ۱. اگر تبلیغ اسلام را کنش، سامانه یا سازوکاری بدانیم که از یک سو به منابع و معارف غنی اسلام مرتبط است و از سوی دیگر به زندگی انسان‌ها، آنگاه امر تبلیغ را باید یک امر انضمامی و عینی دانست و نه صرفا ذهنی و ارسال پیام. ۲. امر‌ عینی که به زندگی انسان‌ها مرتبط باشد را تنها با بیان و گفتار نمی‌توان سامان بخشید. بلکه برآیند گفتار و رفتار است که می‌تواند کنش یا سامانه تبلیغ را تعالی ببخشد. ۳. فراتر از گفتار و رفتار مبلغان اسلامی، دستگاه متولی تبلیغ دین، باید توانایی تولید و ارائه مدل و سبک زندگی در ساحت‌های متنوع زیست فردی، خانوادگی و اجتماعی را در خود ایجاد کند. تا در پاسخ به نیازهای عصری و نسلی زندگی جوامع بشری (با اولویت جوامع اسلامی) پاسخ رفتاری و اجرایی داشته باشد و به گفتار و سخنرانی بسنده نکند. ۴. مدل‌سازی مبتنی بر معارف و مبانی اسلامی، دستگاه خاص خود را نیاز دارد. نه حوزه به تنهایی توانایی تولید چنین مدلی را دارد و نه دانشگاه. این دقیقاً همان هدف‌گذاری وحدت حوزه و دانشگاه است که بیش از چهار دهه در دستورکار این دو نهاد قرار گرفته است. باید اذعان کرد و پذیرفت که متاسفانه این هدف با نقطه تحقق فاصله زیادی دارد. ۵. مهمترین خلاء در فعالیت هدفمند حوزه و دانشگاه برای مدل‌سازی زیست مومنانه، خلاء روشی است. این خلاء هم در روش پژوهش و آموزش وجود دارد و هم در روش‌های تبلیغی. ۶. اگرچه مدل‌سازی برای سبک زندگی مومنانه فردی و تا حدودی اجتماعی در پیشینه حوزه‌های علمیه قابل مشاهده است. اما می‌توان گفت حوزه در توسعه روش و مدل‌سازی مبتنی بر فقه و تحول در آن، برای عصر حاضر، دچار تأخیر و افول شده است. ۷. تنها راه جبران این عقب‌ماندگی، اتخاذ رویکرد تمدنی در آموزش، پژوهش و تبلیغ حوزه‌های علمیه است. #کانون_های_تخصصی_تبلیغ #تحول_حوزه #دفتر_تبلیغات_اسلامی #مرکز_مدیریت_حوزه_های_علمیه #روش_تبلیغ #رویکرد_تمدنی https://www.instagram.com/p/CusVr1goagT/?igshid=MTc4MmM1YmI2Ng== @Habibollah_Babai