eitaa logo
حاج نقی ولدی
1.5هزار دنبال‌کننده
124 عکس
201 ویدیو
0 فایل
شرح حالات فخرالائمه، یگانه ی دوران ها، ولی خدا حاج نقی ولدی، گریه کن بی نظیر حضرت اباعبدالله الحسین سلام الله علیه https://zil.ink/haj_naghi_valadi ارتباط با ادمین @H_shariaty
مشاهده در ایتا
دانلود
حاج آقا ولدی فرمودند: در چهار ساله دوم انتخابات ریاست جمهوری آقای سید محمد خاتمی، از طرف حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام مأمور شدم پیغامی به ایشان برسانم. فرمودند: اینکه چطور وارد کاخ ریاست جمهوری شدم، بماند. چون تا کسی را نشناسند و هماهنگی قبلی صورت نگرفته باشد، به داخل راهش نمی دهند. اما وقتی آقای خاتمی متوجه حضور من در دفتر کارشان شدند، با تعجب پرسیدند: شما که هستید؟ و اینجا چه می کنید؟ ایشان فرمودند: به آقای خاتمی گفتم: اینکه بنده چه کسی هستم، مهم نیست. اما حامل پیغامی از طرف حضرت هستم. حضرت سلام الله علیه می فرمایند: شما برای رأی آوردن در این انتخابات، به پابوس علی ابن موسی الرضا علیه السلام رفته اید و با ایشان عهد بسته اید که در صورت پیروزی در این انتخابات به این ۱۰ عهد، وفا خواهید کرد. از طرف حضرت مأمور شده ام و آمده ام بگویم وقتی پیروز شدید به عهدتان وفا کنید و پایبند عهدتان باشید. و حاج آقا ولدی تک تک عهدهایی که آقای خاتمی با حضرت رضا سلام الله علیه بسته بودند و روی کاغذی نوشته بودند برایشان با جزییات خاطر نشان می کنند، طوری که اشک از دیدگان آقای خاتمی جاری می شود و تصدیق می نماید. در هنگام خداحافظی آقای خاتمی با گریه از ایشان خواهش می کنند که یک هفته ای مهمان ما باشید و ایشان قبول نمی کنند و می فرمایند اجازه ندارم بیشتر اینجا بمانم. آقای خاتمی می گویند: اهل کجایید؟ اجازه دهید بگویم شما را به مقصدتان برسانند. ایشان می فرمایند: اهل ناکجا آبادم و به ناکجا آباد می روم و نیازی نیست که مرا برسانید. خودم از همان راهی که آمده ام، بازمی گردم. فقط به عهدی که با خدا در محضر امام رضا سلام الله علیه بسته اید وفا کنید. حاج آقا ولدی، در حالی که آقای خاتمی منقلب و گریان بودند آنجا را ترک‌ می کنند. سپس به حقیر با غصه فرمودند: مگر آقای خاتمی به عهدش پایبند بود؟ ایشان گریستند و فرمودند: آقای خاتمی به عهدش وفا نکرد.
یکی از شبهای پایانی ماه صفر، در حرم مطهر حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام در صحن قدس با حاج آقا ولدی نشسته بودیم و ذاکر اهل بیت شعر خوانی می کرد و مردم می گریستند. صحن قدس مملو از جمعیت شده بود، طوری که دیگر عبور و مرور به سختی مقدور بود. وقتی ذاکر اهل بیت به این ابیات از جناب عمان سامانی در وداع آخر حضرت زینب کبری علیها السلام با امام حسین علیه السلام رسید: خواهرش بر سینه و بر سر زنان رفت تا گیرد برادر را عنان سیل اشکش بست بر شه راه را دود آهش کرد حیران شاه را در قفای شاه رفتی هر زمان بانگ مهلاً مهلاً اش بر آسمان کای سوار سرگران کم کن شتاب جان من لَختی سبکتر زن رکاب تا ببوسم آن رخ دلجوی تو تا ببویم آن شکنج موی تو شه سراپا گرم شوق و مست ناز گوشهٔ چشمی به آن سو کرد باز دید مشکین مویی از جنس زنان بر فلک دستی و دستی بر عنان زن مگو مرد آفرین روزگار زن مگو بنتُ الجلال، اختُ الوقار زن مگو خاک درش نقش جبین زن مگو دست خدا در آستین... پس ز جان بر خواهر استقبال کرد تا رخش بوسد الف را دال کرد همچو جان خود در آغوشش کشید این سخن آهسته بر گوشش کشید کای عنان گیر من آیا زینبی؟ یا که آه دردمندان در شبی؟ پیش پای شوق زنجیری مکن راه عشق است این عنان گیری مکن با تو هستم جان خواهر همسفر تو به پا این راه کوبی من به سر... حاج آقا ولدی چنان صرخه و ناله ای زدند و با دست مبارکشان چنان بر زمین و سپس به پیشانی زدند که از شدت این حالت و صرخه تا شعاع ۱۰ متری از ایشان همه منهزم شدند و جمعیت متراکم، از ترس متفرق شدند و مجلس از هم گسیخته شد و ذاکر دیگر ادامه نداد. مدت زمانی طولانی گذشت تا حاج آقا از این حال شدت و ناله خارج شوند. قال رسول الله صلی الله علیه وآله: «الا و صلّی اللّه علی الباکین علی الحسین رحمةً و شفقةً» آگاه باشید که خداوند بر گریه کنندگان برای حسین علیه السلام، از روی رحمت و مهربانی درود می فرستد. » بحار الأنوار ج ۴۴ ص ۳۰۶
انس و الفت حاج آقا ولدی با حاج آقا فخر تهرانی به حدی بود که ایشان می فرمودند: ما با آقا فخر، یک روح بودیم در دو بدن. می فرمودند: ما ماهانه جلسه ختم ۱۴ هزار صلوات داشتیم و آقا فخر در آن مجلس بیشتر مشغول به خدمت بود. می فرمودند: آقا فخر تا آخر عمر شریفشان با مادرشان در یک حجره زندگی می کردند و همواره به مادرشان خدمت می کردند. می فرمودند: بعضی اوقات به منزل ما می آمدند و گوسفندی ذبح می کردند و گوشت آن را بین فقرا تقسیم می کردند. می فرمودند: آقا فخر خیلی آدم متشرعی بود و تمام دستورات اسلام را رعایت می کرد. فرزند بزرگوار حاج آقا ولدی، آقای حاج ابراهیم ولدی می گفتند: من بیشتر اوقات در خدمت آقا فخر بودم. سید ذبیح الله قوامی معروف به حاج آقا فخر تهرانی، کسی که مورد توجه و عنایت ویژهٔ امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف قرار داشت و آیت الله سید رضا بهاء الدینی، ایشان را سلمان زمان می دانستند.
لا يَسْتَوِي الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ غَيْرُ أُولِي الضَّرَرِ وَ الْمُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ ۚ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ بِأَمْوَالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ عَلَى الْقَاعِدِينَ دَرَجَةً ۚ وَ كُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ عَلَى الْقَاعِدِينَ أَجْرًا عَظِيمًا سوره نساء آیه ۹۵ « هرگز مؤمنانی که بدون عذر از جهاد بازنشستند، با آنان که به مال و جان در راه خدا جهاد کنند، یکسان نخواهند بود. خدا مجاهدان فداکار به مال و جان را بر بازنشستگان از جهاد، بلندی و برتری بخشیده است. و همهٔ اهل ایمان را وعدهٔ پاداش نیکو فرموده است. و خداوند مجاهدان را، بر بازنشستگان به اجر و ثوابی بزرگ برتری داده است.» حاج آقا ولدی می فرمودند که در دورهٔ اختناق و خفقان قبل از انقلاب اسلامی ایران، وقتی که حضرت امام خمینی رضوان الله علیه تبعید بودند، اعلامیه های ایشان که توسط کامیون ها از عراق به ایران می آمد، در خانهٔ ایشان انبار و به سراسر کشور توزیع می گردید. رانندگان در منزل ایشان استراحت می کردند و ایشان به پذیرایی شبانه روزی از مهمانان اهتمام داشتند. این در حالی بود که اگر رژیم شاه متوجه موضوع می شد، ایشان را به خاطر این کار اعدام می کرد.
از پریشانی صاحبنظران، بی‏ خبریم... یکی از علمای بزرگ و عرفای معروف، خدمت حاج آقا ولدی رسید و گفت: در راه بازگشت از مشهد الرضا به سمت شهر خودمان، به گناباد رفتیم. در آنجا از خانقاهی، نوری به آسمان متصاعد دیدم، و به راننده گفتم به آن سمت برود. دراین هنگام حاج آقا ولدی غضبناک و عتاب آلود، خطاب به آن شخص فرمودند: در مضجع و محضر شریف علی ابن موسی الرضا سلام الله علیه نور ندیدی؟؟؟!!! در خانقاه گنابادی ها نور دیدی؟؟؟ تو را چه به این کارها، دیگر به گناباد نرو. چه زیبا امام خمینی رضوان الله علیه سروده اند: ما ز دلبستگی حیله گران، بی‏ خبریم از پریشانی صاحبنظران، بی‏ خبریم عاقلان از سر سودایی ما بی‏ خبرند ما ز بیهودگی هوشوران بی‏ خبریم خبری نیست ز عشاق رُخش در دو جهان چه توان کرد که از بی‏ خبران بی‏ خبریم؟ سرّ عشق از نظر پرده دران پوشیده است ما ز رسوایی این پرده دران بی‏ خبریم راز بیهوشی و مستی و خراباتی عشق نتوان گفت که از راهبران بی‏ خبریم ساغری از کف خود بازده، ای مایهٔ عیش ما که از شادی و عیش دگران بی‏ خبریم
حاج آقا ولدی رضوان الله علیه به دیدار یکی از عالمان برجسته و صاحبان معرفت می روند. خادم ایشان به در خانه می آید و به دلیل کسالت آن عالم ایشان را جواب می کند. ایشان به خادم می گویند: برو به آقا بگو ولدی آمده است. وقتی آن خادم پیغام را می رساند، آن عالم خودش برای خوش آمد گویی بیرون می آید و می گوید: ولدی جان خوش آمدید، ولدی جان خوش آمدید و آقای ولدی را به داخل منزل دعوت می کند. بعد از اندکی آقای ولدی خطاب به آن عالم می گویند: من این همه راه به اینجا آمده ام تا یک چیز را به شما بگویم. آقای... عمرت را تلف کردی و کتاب ابن عربی را شرح کردی. از شما سوألی دارم. آیا شب اول قبر ابن عربی به فریادت می رسد؟!! یا محمد و آل محمد به فریادت می رسند؟؟ ... بروید و از کردهٔ خود توبه کنید تا خدا شما را ببخشاید. در موقع بازگشت آن عالم اصرار می کند و می گوید: ولدی جان بیشتر پیش ما بمان. و ایشان می گویند: آمده بودم همین را بگویم که گفتم، اگر خدا بخواهد در فرصتی دیگر یکدیگر را خواهیم دید.
حاج آقا ولدی می فرمودند: راه نجات بشریت، در اطاعت از علمایِ ربانی است. می گریستند و می فرمودند: ما باید قدردان ایشان باشیم. چه زحمتها و مرارتهایی که متحمل شدند. در حجره های تاریک و نم دار، زیرِ نورِ چراغ هایِ پی سوز، تا صبح نشستند و قلم زدند تا این آیات و روایات را به دست ما برسانند. برخی علمایی که حاج آقا، نام ایشان را با عظمت و احترام یاد می کردند: آیت الله سید محمد مهدی بحرالعلوم که در وصفش می گریستند و می فرمودند: او کسی است که دائما محضر مبارک امام زمان سلام الله علیه را درک می کرد. آخوند کاشی که با چشمانی اشکبار و با پای برهنه به زیارت مزارشان رفتند. آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی آیت الله میرزا مهدی اصفهانی آیت الله شیخ مجتبی قزوینی آخوند ملا علی معصومی همدانی آیت الله شیخ هادی تألهی آیت الله شیخ محمد تقی بهجت آیت الله شیخ لطف الله صافی گلپایگانی آیت الله سید محمود سیستانی حضرت امام خمینی آیت الله علامه میر جهانی شهید سید مجتبی نواب صفوی آیت الله حسن زاده آملی آیت الله جوادی آملی آیت الله فیاض دستگردی آیت الله سید علی حر آیت الله شیخ حسین وحید خراسانی که ایشان را در حال حاضر اعلم فقهاء می دانستند. مقام معظم رهبری، آیت الله خامنه ای که می فرمودند: یکی از ۳۱۳ نفر یاران حضرت صاحب الزمان سلام الله علیه هستند. درباره ۳۱۳ نفر می فرمودند: اینگونه نیست که همه در یک رتبه باشند بلکه فاصله هر کدام با نفر بعدی، بیش از فاصلهٔ زمین تا آسمان است. از اینکه خصوصیات اخلاقی علمای قدیم مانند اخلاص و زهد و ساده زیستی و رعایت آداب و ادب و ... کمتر یافت می شود اظهار تأسف می کردند و تعبیرشان این بود که قحط الرجال است.
حاج آقا ولدی می فرمودند: در خانه ی هر بچه شیعه ای لازم و واجب است که چهار کتاب باشد: اول: قرآن کریم دوم: مفاتیح الجنان سوم: نهج البلاغه چهارم: رسالهٔ عملیه می فرمودند: این کتابها مورد تأیید و توجه خاص حضرت صاحب الزمان صلوات الله علیه هستند: دیوان «گنجینة الاسرار» عمان سامانی دیوان «آتشکده» نیر تبریزی کتاب «اكسیر العبادات فی اسرار الشهادات» مشهور به «اسرار الشهادة» از فاضل دربندی «معراج السعادة» ملا احمد نراقی کتابهایی که توصیه به مطالعهٔ آن می کردند: «البکاء للحسین علیه السلام» تألیف آیت الله علامه میر جهانی «البرهان فی تفسیر القرآن» تألیف آیت الله علامه سید هاشم بحرانی «القطره من بحار مناقب النبي و العترة عليهم السلام» تألیف آیت الله علامه سید احمد مستنبط که به نام «قطره ای از دريای فضائل اهل بيت عليهم السلام» ترجمه شده است. «مکیال المکارم في فوائد الدعاء للقائم علیه السلام» تألیف آیت الله سید محمد تقی موسوی اصفهانی «سقای معرفت: نشانی از حضرت اباالفضل سلام الله علیه در حدیث و تاریخ» تألیف آیت الله باقر فخار «مصباح الهدی» تألیف مهدی طیب «متألّه قرآنی_ شیخ مجتبی قزوینی» تألیف محمد علی رحیمیان فردوسی دیوان حافظ دیوان اشعار امام خمینی دیوان اشعار صغیر اصفهانی دیوان اشعار غبار همدانی دیوان اشعار غمام همدانی
ملا آقای دربندی آیت الله العظمی وحید خراسانی می فرمایند: شیخ انصاری مردی است که مادر علم، کم تر مثل او زاییده است. شیخ انصاری آن کسی است که دنیا اعتراف می کند که او از آن نوابغ نایاب بشریت است و از آن مغزهای طراز اول بشریت است. شیخ فرمانده صد میلیون شیعه بوده و میلیونها لیره در آن زمان از زیر دستش رد می شده، ولی وقتی که از دنیا رفت، تمام داراییش هفده تومان بوده است. آن علمش که سیطرهٔ علم او دنیا را پر کرده و این هم عملش که وضع عملش عالم را گیج کرده است. این است که وقتی خلیفهٔ عثمانی از والی عراق برنامهٔ زندگی شیخ انصاری را پرسید، او به خلیفهٔ عثمانی گفت که اگر می خواهی علی بن ابی طالب را در علم ببینی و اگر می خواهی فاروق اعظم را در زهد ببینی، باید شیخ انصاری را ببینی. شیخ چنین مردی است. آن وقت از یک چنین مردی و از یک چنین فحلی، شخصِ عالمی را طلبیدند. بسیار تأمل نمود تا یکی را انتخاب کرد. شیخ انصاری آن هنگام که این شخص را فرستاد، تا دم دروازه به همراهی و بدرقه اش رفت و برگشت. فردای آن روز به شیخ انصاری خبر دادند که این شخص برگشته است. شیخ پریشان شد که چرا برگشته، به دیدنش رفت و گفت: چرا آمدی؟ گفت: دیروز که بدرقه ام کردی، وارد کربلا شدم... به خواب رفته و خودم را در بهشت دیدم. به من قصری نشان دادند که دیدم تمام قصرهای عالم در مقابل این قصر خرابه ای بیش نیست.پرسیدم این قصر از کیست؟ گفتند: این قصر از آن توست و تو سه شب دیگر در این قصر منزل می کنی. دنبال آن، قصر دیگری به من نشان دادند که دیدم باز قصر من در مقابل آن قصر، گویی مثل یک خرابه ای بیش نیست. چشمم که به آن قصر افتاد، اصلأ تمام بهشت را فراموش کردم. گفتم: این قصر از کیست؟ گفتند: این قصر از شیخ مرتضی انصاری است. بعد از این قصر، قصر سومی را به من نشان دادند که باز دیدم قصر تو، در مقابل آن قصر یک خرابه ای بیشتر نیست. پرسیدم: این قصر مال کیست؟ گفتند: این قصر از ملا آقای دربندی است. تا من این کلمه را شنیدم، در عالم رؤیا متحیر ماندم. گفتم: شیخ ما کجا، ملای دربندی کجا؟! ملای دربندی مردی است برازنده ولی چه حسابی در این عالم است که قصر شیخ انصاری با این تفوق علمی و عملی اش، در مقابل قصر ملای دربندی، مثل یک ستاره در مقابل خورشید باشد؟! تا این حیرت برای من پیش آمد، به من گفتند داستان این است: این قصری که به تو داده اند، زاییدهٔ علم و عمل توست. این قصری هم که به شیخ داده اند، مولود علم و عمل شیخ است. اما این قصری که به ملای دربندی داده اند، نه از علم اوست و نه از عمل او. این یکی از قصرهای اختصاصی حسین بن علی است. و چون ملای دربندی برای عزای پسر فاطمه علیهما السلام منبر می رفته، سید الشهداء از قصور اختصاصی اش این قصر را به ملای دربندی حواله داده است. این نه قصری است که به علم و عمل بشود به آن رسید. این قصر اختصاصی حسینی است... آن عالم برازنده، خواب را برای شیخ گفت. چنان که در خواب به او گفته بودند: این قصر، مال توست و سه شب دیگر جایت این جاست، همچنان شد و او در آن شب موعود، در وادی السلام زیر خاک خفته بود... آیت الله العظمی وحید خراسانی می فرمایند: فاضل دربندی در روز تاسوعا، چگونگی شهادت حضرت عباس علیه السلام را می خواند، پیراهنش عرق می کرد. این پیراهن را بر هر مریضی می انداخت شفا پیدا می کرد.
حاج آقا ولدی، اهتمام ویژه ای به چند نماز داشتند، طوری که در شبانه روز و مخصوصاً نیمه های شب تا سحر، حداقل یکی از این نمازها را با سوز و اشک اقامه می کردند: نماز استغاثه به حضرت فاطمهٔ زهرا سلام الله علیها: دو رکعت است که بعد از آن، تسبیحات حضرت زهرا علیها السلام باید گفته شود و به سجده رفته و صد مرتبه « یا مولاتی یا فاطمةُ أغیثینی» گفته شود. سپس سمت راست صورت را روی مهر گذاشته و صد مرتبه همین ذکر، گفته شود. دوباره پیشانی، صد مرتبه. سپس سمت چپ، صد مرتبه. در آخر پیشانی، صد و ده بار. در مجموع پانصد و ده بار این ذکر گفته می شود. نماز توسل به حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام: دو رکعت که بعد از آن، تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها باید گفته شود. آنگاه به سجده رفته و ۱۳۳ مرتبه ذکر پر فضیلت« یا کاشِفَ الْکَرْبِ عَنْ وَجْهِ الْحُسَیْنِ علیه السلام اِکْشِفْ کَرْبی بِحَقِ اَخْیکَ الْحُسَیْنِ علیه السلام» گفته شود. نماز حضرت صاحب الزمان علیه السلام: دو رکعت است که در حمد،« إیّاک نعبد و إیّاک نستعین» صد مرتبه باید گفته شود و ذکر رکوع و سجده، هفت مرتبه گفته شود. بعد از تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها به سجده رفته و صد مرتبه ذکر شریف صلوات گفته شود. حاج آقا ولدی بعد از این نماز ۳۱۳ مرتبه ذکر« یا صاحبَ الزمان أدرکنی» را توصیه می نمودند. ۲۸ رکعت( ۱۴ نماز دو رکعتی) هدیه به مادران ذوات مقدسه سلام الله علیهم اجمعین. بعد از اتمام هر نماز باید تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها خوانده شود. اولین نماز هدیه به حضرت آمنه، مادر پیامبر اکرم. نماز بعد هدیه به حضرت فاطمه بنت اسد، مادر أمیر المؤمنین. نماز بعد هدیه به حضرت خدیجه مادر حضرت زهرا. نماز بعد هدیه به حضرت زهرا، مادر امام حسن و امام حسین(یک نماز )... و آخرین نماز هدیه به حضرت اُم البنین، مادر قمر بنی هاشم صلوات الله علیهم اجمعین.
حاج آقا ولدی فرمودند: بر دوستانِ امام زمان سلام الله علیه لازم و واجب است هر روز حداقل هزار مرتبه ذکر شریف صلوات را بر زبان جاری کنند. اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم مى شود فرصت ديدار مهيّا حتماً بد به دل راه مده مى رسد آقا حتماً اى كه دنبال دواى غم هجران هستى مى شود درد نهان تو مداوا حتماً اگر امروز نشد بوسه به دستش بزنيم وعدهٔ ما همه افتاده به فردا حتماً ثمر گريهٔ ما، خندهٔ روز فرج است آن زمان مى شكفد خنده به لب ها حتماً دورهٔ غيبت طولانى و تأخير ظهور امتحانى است براى همهٔ ما حتماً كار ما منتظران چيست؟ اميد و تقوا غم مخور مى شود آخر گره ها وا حتماً هر كه در زمرهٔ ما منتظران مى باشد مى كند تا به ابد پشت به دنيا حتماً انبياء منتظر آمدنش مى باشند مى رسد پشت سرش حضرت عيسى حتماً كاش باشيم و ببينيم كه روز رجعت مى سپارد عَلَم خويش به سقّا حتماً زره شير خدا بر تن و شمشير به دست مى رسد منتقم حضرت زهرا حتماً انتقام دَرِ آتش زده را مى گيرد و به آتش بكشد آن دو نفر را حتماً شاعر : محمد فردوسی
حاج آقا ولدی فرمودند: امام زمان صلوات الله علیه فرمودند: تا معرفت دوستان و شیعیان ما نسبت به ساحت مقدس حضرت اباالفضل العباس سلام الله علیه و مادرشان حضرت فاطمهٔ ام البنین سلام الله علیها کامل نشود، فرج امام زمان صلوات الله علیه محقق نخواهد شد. ای لشکر حق را سر و سردار اباالفضل وی دست علی در صف پیکار اباالفضل هم خون حسین بن علی در تن پاکت هم روح تو در پیکر ایثار اباالفضل ریحانۀ دو فاطمه و ماه سه خورشید آرام دل حیدر کرار اباالفضل مانند تو در ارتش اسلام که دیده فرمانده و سقا و علمدار اباالفضل تو ماه بنی هاشمی و ما شب تاریک تو لالهٔ عباسی و ما خار اباالفضل هم کاشف کرب پسر فاطمه هستی هم خیل بنی فاطمه را یار اباالفضل بر حاجت خود کرده صد و سی و سه نوبت هر خسته دلی نام تو تکرار اباالفضل در مصر ولایت شده بر یوسف زهرا تو مشتری و علقمه بازار اباالفضل عشق و ادب و غیرت و ایثار و شهادت کردند به آقایی ات اقرار اباالفضل تو رسته ای از خویش و گرفتار حسینی خلقند به عشق تو گرفتار اباالفضل ما بهر تو گریان و زند زخم تو خنده پیوسته به شمشیر شرربار اباالفضل برخیز سکینه به حرم منتظر توست جامش به کف و اشک به رخسار اباالفضل از سوز عطش آب شده طفل سه ساله مگذار بگرید به حرم زار اباالفضل تا آن که ببینند به تن دست نداری یک لحظه سر از علقمه بردار اباالفضل مگذار رود زینب کبری به اسیری ای دست علی، دست برون آر اباالفضل تو چشم حسینی که زده تیر به چشمت ای دور حرم چشم تو بیدار اباالفضل کی گفته تن پاک تو در علقمه تنهاست گردیده تو را فاطمه زوار اباالفضل خون دل ما را که شده اشک عزایت زهرا و حسین اند خریدار اباالفضل مگذار شود خشک دمی دیدهٔ "میثم" چشمی که بگریم به تو بسیار اباالفضل (غلامرضا سازگار)
39.53M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
کوچۀ تنگ مدینه، زد صدا مهدی بیا مادری بشکسته سینه، زد صدا مهدی بیا علامه امینی رحمه الله علیه می فرمایند: بعد از تحقیق های بسیار یافتم اولین جمله ای که حضرت زهرا سلام الله علیها از میان در و دیوار و آتش فرمودند این بود: « أین ولدی المهدی؟» پسرم مهدی کجایی؟ ای یادگار عترت و قرآن بیا بیا جان‌ها به لب رسیده ز هجران بیا بیا گردیده سخت گلۀ بی صاحبت اسیر در چنگ گرگ‌های بیابان بیا بیا بشنو صدای نالۀ مولا درونِ چاه تا چند چشم فاطمه گریان بیا بیا تا کی سر حسین بـه بالای نیزه‌ها؟ تا کی به خاک آن تن عریان بیا بیا تا کی کبود قامت زینب ز کعب نی؟ تا کی غریب عترت و قرآن بیا بیا تا چند دست‌های عمویت به روی خاک تا چند عمه‌هات پریشان بیا بیا سقای سر بریدۀ صحرای کربلا گوید هماره با لب عطشان بیا بیا گر بی‌ تو، صبحِ عید برآید به چشم ماست دلگیر، تو ز شام غریبان بیا بیا روز فراق، باغ و گلستان برای ما باشد سیه‌تر از شب زندان بیا بیا اشعار «میثم»‌ات شده فریاد انتظار تـا عمر او نیافته پایان بیا بیا
یکی از رزمندگان دلاور و جانبازان سرافراز و از پیشکسوتان عرصه جهاد و شهادت می گفت: وقتی ماجرای جنگ سوریه و اعزام مدافعان حرم پیش آمد، حاج آقا ولدی از او با شدت و اصرار می خواهند که کارهای اعزام ایشان به سوریه را انجام دهد. او به حاج آقا با ترسی مملو از ادب و احترام می گوید: نمی توانم آخر، شما اگر بروید آنجا چه کار می توانید بکنید؟ و حاج آقا محکم می گویند: اگر هیچ کار نتوانم بکنم، آب که می توانم به مجاهدان و مدافعان بدهم. ایشان برای اینکه حاج آقا را متقاعد کند می گوید: حتی به من هم اجازهٔ رفتن به سوریه را نمی دهند. وقتی این سخن را می گوید، حاج آقا ولدی از او قول می گیرند که اگر شما رفتید باید مرا هم با خود ببرید. ایشان به بنده گفتند: خدا شاهد است با اینکه تمام شرایط برای رفتنم مهیا بود تا وقتی حاج آقا در قید حیات بودند، من از ترس اصرار ایشان و قولی که داده بودم جرأت رفتن به سوریه را نداشتم.
هر بار توفیقی دست می داد و دست یا سینهٔ مبارک حاج آقا ولدی را می بوسیدم، بوی خاک تربت حضرت سیدالشهدا سلام الله علیه را استشمام می کردم. یک مرتبه از ایشان پرسیدم: چگونه است که هرگاه شما را می بویم، بوی تربت مطهر حسینی می دهید؟ ایشان فرمودند: از حضرت سیدالشهدا سلام الله علیه درخواست کردم که جسمم را با خاک تربت مقدسش، سرشته و عجین کنند و حضرتش درخواست مرا اجابت کردند. در مجلسی که پرچم مقدس حضرت سیدالشهدا سلام الله علیه را آورده بودند و همه برای تبرک جستن، آن را می بوسیدند، این مطلب به قدری واضح بود که اکثر افرادی که در آن مجلس روضه بودند با حیرت و اشاره به یکدیگر می گفتند: متوجه شدید که از پرچم حسینی همان بویی استشمام می شود که از این مرد استشمام می شود.
حاج آقا ولدی با آهی جانکاه و ناله ای جانسوز فرمودند: وقتی به حج رفتم، شخصی به من گفت: اینجا حجر حضرت اسماعیل است. ایشان می فرمایند: به من بگویید حجر شاهزاده علی اکبر کجاست؟! بگویید حجر شاهزاده علی اصغر کجاست؟! حجر شاهزاده قاسم ابن الحسن کجاست؟! وقتی قبل از اذان ظهر این مطلب را فرمودند، از شدت حزن و اندوهی که بر ایشان گذشت تا نیمه های شب با هیچکس سخن نگفتند و اشک از چشمان مبارکشان جاری بود. « وَ سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ» از کعبه رو به کرببلا می‌کند حسین وآنجا دوباره کعبه بنا می‌کند حسین گر ساخته است خانه‌اى از سنگ و گل، خلیل آن جا بنا ز خون خدا می‌کند حسین روزى که حاجیان به حرم روى می‌نهند پشت از حریم کعبه چرا می‌کند؟ حسین آن حجّ ناتمام که بر عمره شد بدل اتمام آن به دشت بلا می‌کند حسین آنجا وقوف در عرفات ار نکرده است فریاد معرفت همه جا می‌کند حسین آنجا اگر که فرصت قربانیاش نبود اینجا هر آن چه هست، فدا می‌کند حسین آنجا که سعى بین صفا در دویدن است این جا به قتلگاه، صفا می‌کند حسین آنجا حنا حرام بُوَد بهر حاجیان اینجا ز خون خویش حنا می‌کند حسین وقتى به خیمه‌گاه رود از پى وداع اینجا دوباره حجّ نسا می‌کند حسین بعد از هزار سال به همراه حاجیان هر سال رو به سوى منا می‌کند حسین از چار سوى کعبه ز گل دسته‌ها هنوز هر صبح و ظهر و شام ندا می‌کند حسین بشنو دعاىِ در عرفاتش که بنگرى با سوز دل هنوز دعا می‌کند حسین سر داده است و حکم شفاعت گرفته است بر وعده ای که داده، وفا می‌کند حسین در اوج منزلت که «مؤیّد» از آن اوست گاهى نگاه سوى گدا می‌کند حسین
آیت مهر... ای آیت مهر، وی معنی داد ایزد ز کرم، داد همه داد ای مادر دهر، بعد از تو عقیم کز مادر دهر، کس چون تو نزاد
حاج آقا ولدی، شبها را تا طلوع آفتاب بیدار بودند و به تهجد و قرائت قرآن و نماز شب و گریه با حالاتی عجیب مشغول می شدند. در شبانه روز بیش از دو ساعت استراحت نمی کردند، فرقی نداشت در مسافرت باشند یا در منزل. شدت اعمالشان ورای تصور است. کسی تحمل شنیدن اعمال و حالات ایشان را ندارد، چه برسد که بخواهد ببیند یا بتواند با ایشان همراهی کند. جسم با برکتش از روح با عظمتش در سختی و مشقت بود. در مدتی که به زیارت مشاهد مشرفه می رفتند، از شدت شوق هرگز نمی خوابیدند. در یکی از زیاراتی که هشت شبانه روز در مشهد مقدس در خدمتشان بودیم حتی به قدر چشم برهم زدنی هم نخوابیدند و استراحت نکردند.
حاج آقا ولدی می فرمودند: گریهٔ بر سیدالشهدا علیه السلام درمان تمام دردها است. همه چیز در گریه بر سیدالشهدا است. می فرمودند: جمیع عبادات در مقابل گریه بر سیدالشهدا هیچ است، بلکه جمیع عبادات در برابر یک قطره اشک بر مصائب حضرت سیدالشهدا هیچ است. می فرمودند: ما حسینی هستیم. هر کس با ماست، با ماست، و هر کس با ما نیست، هر کجا که خواهد باشد. « ما حزب حسینیم.»