#ملاقات_بی_برکت #دحوالأرض می‌رسد و من مفاتیح کوچکم را ورق می‌زنم. چشمم را به کتاب می‌دوزم، حواسم را به معنای دعا می‌دهم و زمزمه می‌کنم: «اللّهُمّ داحِیَ الکَعبَة... بارِکْ لِی فِی لِقَائکَ.» لحظه‌ای مکث می‌کنم و معنایش را دوباره می‌خوانم: «خدایا، ای گسترانندهٔ کعبه... لقاء خود را برای من مبارک گردان.» مگر ملاقات با خدا، نامبارک هم می‌شود؟ میان افکارم دنبال جواب می‌گردم. حرف یک دوست به یادم می‌آید که می‌گفت: «همه به #لقاء خدا می‌رسند، اما عده‌ای این‌گونه: گویی گرسنه باشی و تشنه، تنها و بی‌پناه، بیمار و محتاج درمان، و دلتنگ دیدار جانان. تمام نیازهایت را آن‌سوی پنجره‌ای چیده‌اند و تو پشت این پنجره‌ای. پنجره هم هیچ‌گاه باز نمی‌شود. همه چیز مهیّاست؛ اما قدرت باز کردن پنجره و بهره جستن از آن‌ها را نداری.» دوباره به دعا برمی‌گردم: «بارِکْ لی فی لِقائک» گویی دحوالأرض، روز #آغاز_حرکت است، تا رسیدن به ملاقاتی پربرکت؛ و همین امروز باید پرده‌های خودبینی را کنار زد و به شهود محبوب نشست. برگرفته از #بیانات_استاد_لطفی_آذر 🌐 Saehat.ir 📱 @Lotfiiazar